zaman tüneli

(bkz: ayrıl balım)

so, what's the problem
between us two?
'cause ı can't find perspective
when ı still feel so connected to you

diko abi candır. gördüğüm kadarı ile hoş bir insan, güzel bir insan.
geri kalan hepimiz ise patlıcanız... hadi dağılalım.
saygılar ağabey.

gece gelen lorna shore dinleyip depresyona gömülme perileri.

22 yaşında bir futbolcuyu gözünden etmeye çalışan sözde taraftar özde operasyon çocukları için ceza verecek mi merak ettiren.

favın da yere batsın sen de!

indila - derniere danse

biz iş arkadaşı idik.
tanıştık, aşık olduk ve evlendik.
25 yılım(ız) geçti birlikte...
genel olarak güzeldi, lakin devam edemedi. sarılıp, kucaklaşıp bide helalleşip ayrıldık gitti.
efendi bir şekilde evlendik, aynı efendilikle de sonlandırdık.
yani mümkündür.

sonuçta ibn-i haldun haklı bence hocam. içimden geldi öyle yazayım dedim. konuya dair bir fikrim yok ancak başlık güzelmiş.

alt markam

bir ölçü birimi

simone cosimelli'nin ''jeopolitik tehlike'' başlıklı makalesinden alıntılar...

anlaşmak değildir; nedensiz de sevilir.

workbudy olma yolunda atılan ilk adımdır.

izlerken libido yükselten bir programdı. güzeldi be.

rahmetli metin uca sunamayacak olduğu için ekranlara dönmesini arzu etmem. zaten türk tv'leri veya dijital mecralar bu kaliteyi hak etmiyor.

bugün bitirdiğim bir diğer film. çok uzun bir yazı yazmak isterdim ama hiç uğraşmak istemiyorum şu anda.

genel konusu insanın kendi hayaline, kendi boşluğuna ve kendi yıkımına bağımlı olmasını görüyoruz filmde. bağımlılığı sadece maddeden ibaret göstermiyor; insanın kendini kandırma kapasitesinin ne kadar tehlikeli olabileceğini hatırlatıyor. ortada bir çöküş de söz konusu tabii. bu yüzden filmin orijinal isminde ki "dream" hem rüya hem de hayal manasına geliyor.
clint mansell’in lux aeterna’sı, her sahneyi fiziksel olarak hissettiriyor; önce yavaş yavaş sonrasında birden yükselişe geçiyor. karakterlerin ruh halleriyle uyum içerisinde akıp gidiyor parça.

filmin en dokunaklı kısmı son sahneydi benim için. tek kolunu kaybetmiş hasta yatağında harry, akıl hastanesinde olan sara, hapishanedeki yatağında tyrone ve evinde ki koltuğun üzerinde marion'nun ağlaması. hepsinin aynı pozisyonda; umutlarının, hayallerinin hızlı bir çöküş portresini görüyoruz.

iyi ki uzun yazmayacağım dedim. neyse genel anlamda inanılmaz derecede etkileyici bir film. ben çok beğendim, hiç sıkılmadan izleyebilerim. mutlaka herkesin de izlemesi gerektiğini düşünüyorum.