monachopsis yazar profili

vücuttaki etkisiyle, eksikliğinde veya fazlalığında oluşabilecek sorunlarla ve ilaç olarak çok çeşitli durumlarda kullanılabilmesiyle ilginç ve gizemli bir hormon. travma, enfeksiyon, ameliyat gibi her türlü streste kortizol seviyesi artar ve bu vücudun savunma mekanizmasını oluşturur. aşırı kortizol eksikliğinde ufacık bir enfeksiyon bile ölüme sebep olabilir. bazı durumlarda da yoğun bakımda kullanılarak insanı hayatta tutuyor.

vücutta çok fazla etkisi var. kan şekerini arttırır, yağ ve protein yıkımını arttırır. bu etkilerinin 2 temel sonucu var aslında. birincisi ;travma anında vücudun artan enerji ihtiyacını karşılayabilmek ve çeşitli yıkılan maddeleri, bedenin ihtiyacı olan maddeleri sentez etmek için kullanmak. ikincisi de ; öğünler arasında kan şekerini dengelemek. kortizol eksikliğinde kan şekeri düşer. kortizol, insüline zıt şekilde etki eder. kortizol fazlalığında kan şekeri yükselir, diyabet benzeri bir durum oluşur. bazı uzmanların kahvaltıya zararlı demesi de kortizolle alakalı. sabahları kortizol seviyesi artar ve kan şekeri yükselir. insülinin etkisi de azalır, bundan dolayı da kahvaltıyı önermezler.

en önemli etkilerinden bir başkası da bağışıklığı baskılaması, anti-inflamatuar etkisi olması. bu özelliği kortizonu çok önemli bir ilaç yapıyor. alerjik, inflamatuar hastalıklarda kullanılıyor. astım, egzama, inflamatuar bağırsak hastalıkları vb. bağışıklık sistemini baskılayarak vücudun kendine zarar vermesini engelliyor. organ nakli için de çok önemli bir ilaç, bağışıklık sisteminin organa saldırıp yok etmesini engelliyor. yoğun bakımlarda kullanılması da bu etkisinden dolayı. kullanması da oldukça zor bir ilaç, ağır yan etkileri var.

bir diğer ilginç nokta, kortizol eksikliğinde ve fazlalığında ortaya çıkan ortak belirtiler. halsizlik, güçsüzlük, depresyon. hastalık şiddetliyse bu belirtiler çok şiddetli olur.
kortizol fazlalığında bağışıklık sistemi baskılanacağı için aynı eksikliğinde olduğu gibi vücut enfeksiyonlara karşı savunmasız hale gelir.

breaking bad'in spin-off dizisi. breaking bad kadar popüler olmadı ama breaking bad'in çok üzerinde bir dizi bence. karakterleri daha derinlemesine inceliyor ve senaryosu daha iyi. breaking baddeki aksiyonu arttırmak için olan mantık hataları bu dizide yok. genel olarak breaking bad'in öncesini yani sonucunu bildiğimiz olayları anlatmasına rağmen merak ve gerilim hiç eksik olmuyor.
dizinin en çok eleştirilebilecek noktası finali erken yapması. en azından 1-2 sezon daha çekilebilecekken erken final yapıyorlar ve bu son sezona fazlasıyla yansıyor. tabii bunda yönetmenlerinden oyuncularına tüm ekibin dizi için yoğun bir emek gösterip çok yorulmasının etkisi çok büyük.
karakterleri bu kadar iyi inceleyen çok az dizi-film var.

ana hikaye ; suçluların avukatı olmasının ötesinde suçu organize eden, suçluları savunmak için sistemin tüm açıklarını kullanan, hukuku manipüle edebilmek için her şeyi yapabilecek bir avukatın nasıl bu duruma geldiğini anlatıyor. sahtekarlığa yatkın bir kişiliği olmasına rağmen bununla mücadele ediyor ama yaşadığı şeyler onun bu yola girmesini kolaylaştırıyor. abisi tam tersi şekilde onuruyla yaşayan çok dürüst, çok başarılı bir avukat. kardeşinin sahtekar, suça meyilli yanının hep farkında ve onu sevip, ona değer vermesine rağmen kardeşine ön yargılı davranıyor. kendisinin bu tutumu kardeşinin bu yola girmesinin en önemli etkenlerinden birisi oluyor.

dinlediğim en özgün müziklerden birisi, müthiş bir atmosferi var. bir yandan da yorumları okuyorum, onlar da çok güzel



bu da çok etkileyici.



ilk başta bu yoruma çok gülmüştüm ama zamanla üzerine düşündükçe kalbimi sıkıştıran bir hale büründü.

psikolojik destek almak; sohbet etmek, dert anlatmak gibi bir şey değil ki. terapi verebilecek yeterliliği kazanmak ciddi donanım gerektiren bir şey. kolay bir süreç değil bu, alınan eğitimler, kazanılan tecrübeler. ve bir ömür boyu da devam eden süreç, her ilgilendiğin insandan yeni bir şey öğreniyorsun.
mesela en yaygın kullanılan psikoterapi tekniklerinden birisi olan; bilişsel davranışçı terapi. hem bilimsel hem de felsefi temelleri olan bir yöntem ve bu terapi sayesinde hayatı olumlu yönde etkilenmiş çok fazla insan var. bunlara boş şeyler demek en başta insanların emeğine, bilgisine saygısızlık.
burada asıl sorgulanaması gereken durum, bu terapileri veren insanların donanımı, eğitimi.
bazı aktiviteler, hobiler insana elbette iyi gelebilir ama bir insanın psikolojik desteğe ihtiyaç duyması insani bir durum. bu aktiviteler psikolojik desteğin yerini alamaz, farklı şeyler.
gündelik dilde çok kolay kullanılıyor psikolojik sorunlar; travma, depresyon falan ama bu sorunları ciddi şekilde yaşayan insanlar var. insanlar; yargılamaya, küçümsemeye çok meyilli ama her insanın başına gelebilir bunlar(umarım gelmez) ve o zaman anlarsınız ne kadar zor ve yıkıcı olduğunu.

bu şarkıyı ilk kez the wire izlerken duymuştum, çok etkilemişti beni. stelios kazantzidis'i o şekilde tanımış oldum. kendisi yunanistan'ın en değerli sanatçılarından birisiymiş ve türkçe albüm de çıkarmış zamanında.


bu zeki müren'in manolyası


bu da türkçe albümünde en çok sevdiğiö şarkısı. makber. yunanistanın en önemli sanatçılarından birisinin böyle güzel bir eserimizi yorumlaması çok değerli geliyor bana

david lynch filmlerindeki atmosferi başka filmlerde pek hissedemiyorum. zekasına ve yaratıcılığına bu kadar çok hayran olduğum başka bir yönetmen yok. en çok sevdiğim 3 filmi; lost highway, mulholland drive ve blue velvet. bbc'nin en iyi 100 film listesinde 'mulholland drive' 1 numara olmuştu ama genel olarak geri planda kalan filmler. zaten yapısı itibariyle böyle olması doğal.

üniversiteye başladığım ilk zamanlar özel ders vermeye başlamıştım. aslında böyle bir düşüncem pek yoktu ama biraz da tesadüfen kendimi böyle bir durumun içinde bulmuştum. genelde lise öğrencileriyle çalışıyordum, yaş farkının az olmasının da etkisiyle aramızda güzel bir etkileşim oluyordu. bana hocam diye hitap etmeleri çok hoşuma giderdi ama mahcup olurdum, sonuçta ben hoca değildim. bundan biraz onlara bahsederdim ama onlar çok kibar ve tatlı oldukları için demeye devam ederlerdi. ilk başta pek isteyerek başlamadım ama zamanla çok hoşuma gitmeye başlamıştı, güzel bir şey yaptığımı hissediyordum. hayatımın kötüye gittiği zamanlarda bile bunun için zaman ayırmayı seviyordum. ama çok büyük bir sorumluluk hissediyordum, bir şeyleri eksik anlatırım da onların hakkına girerim korkusu hep vardı. müfredatı, sınav sistemini falan takip etmeye çalışıyordum ama bir noktadan bu sorumluluk, iyi yapamamak korkusu ağır geldi ve bunu sevdiğim halde bıraktım. dün öğrencilerimden birisiyle karşılaşınca bu anılarım canlandı aklımda. onunla ilk kez tanıştığımda lise 2deydi. birlikte uzun bir süre çalıştık, sonrasında o da bizim bölüme geldi. okulda karşılaştığımızda bana hocam derdi. yine, merhaba hocam diyerek çok içten bir gülümsemeyle karşıladı beni. intörn doktor olmuş ve bu sene mezun olacak. onunla ilk tanıştığımız zamanlar sınavlar konusunda endişeli bir çocukken, şimdi büyümüş ve çok tatlı bir doktor olacak. bu bana o kadar çok güzel hissettirdi ki, bunun minicik de olsa bir parçası olmak çok güzel bir his. ama o beni sorduğunda ona hâlâ okulu bitiremediğimi söylemek o kadar zor geldi ki. zaten bunu düşünmek, söylemek benim için her zaman zor oluyor ama o an daha zordu.

ikisinin de oldukça fazla ortak ilgi alanı var ve birbirleriyle etkileşimde olan meslekler. bazen birlikte de çalışabilirler. ilaç tedavisi olacaksa ilacı psikiyatristler yazabiliyor. bazı konular psikiyatrinin daha çok ilgi alanına giriyor, psikotik bozukluklar mesela. aralarındaki temel fark aldıkları eğitim, psikiyatristin hekim kimliği. 6 senelik tıp eğitiminde psikiyatrinin yeri çok az. psikiyatr olmak için tıp fakültesi bittikten sonra uzmanlık sınavına girip asistan hekimliği kazanmak gerekiyor. bu eğitim de oldukça kapsamlı oluyor ve psikiyatrik hastalıklara bir hekim gözüyle bakılmasını sağlıyor. nöbetlerle, yatan hastalarla ve psikiyatrik acil durumlarla ilgilenmekle, seminerlerle geçen bir eğitim. bütüncül bir bakış açısı kazanmak farklı bölümlerde rotasyon da yapılıyor, mesala nörolojiye. tabii uzmanlık sonrasında yönelmek isteği ekole göre çeşitli eğitim süreçleri başlıyor.
psikologlar ise direkt alanlarına yönelik bir eğitim aldıktan sonra çalışmak istedikleri terapi alanında eğitim alıyorlar.
biraz da toplumun bakış açısından dolayı fark var aslında. psikiyatriste daha ağır durumlarda gidilir gibi bir yaygın inanış var.
ilk başta psikoloğa gidilse, psikolog zaten gerekli görürse yönlendirir psikiyatriste.
terapi almayı sohbet etmek gibi gören insanlar var ama bu çok yanlış bir düşünce. terapi verebilmek ciddi bir eğitim sürecinden geçiliyor. kendisini geliştirmiş donanımlı bir psikolog/psikiyatrdan alınan terapi insanın sorununa dair çok yardımcı olur.

insanın ilk yuvası* dersem romantize etmiş mi oluyorum bilemiyorum ama bir bakıma öyle. spermle yumurtanın birleşmesinden 5-6 gün sonra, yaklaşık 100 hücreli bir oluşumken* gelip tutunduğu içine gömülüp gelişimini orada sürdürdüğü rahmin en iç kısmı. ayrıca 2/3lük kısmı her adet döngüsünde dökülüyor ve sonra yeniden çoğalıyor.

az bilinen kaliteli bir dizi. özellikle tıp tarihine meraklı insanların ilgisini çekeceğini düşünüyorum. antibiyotiğin keşfedilmediği 1900lü yıllarda geçiyor. o dönemin sosyal yapısını ve tıp dünyasında neler olduğunu çok iyi anlatan bir dizi. etkileyici bir atmosferi var, insanı o yıllara götürüyor. tüm bu gelişmelere tanık olma hissini yaşatıyor insana.
www.nytimes.com/2014/08/08/...

en başta the sopranos gelir benim için. klasik hbo introsunun ardından 'woke up this morning'. hbo'nun hbo olduğu zamanlar.

filmin adı : wittgenstein (1993)