sizi gerçekten de idamına birkaç gün kalan bir mahkum gibi hissettiren kitaptır. kolay okunur, çabuk biter lakin kolay sindirilir mi bilemem. karakterle özdeşleştikten sonra işler biraz sarpa sarabiliyor. sayfaları çevirirken o prangaları bileklerinizde hissedebiliyorsunuz.

orhan pamuk, romanı 15. ve 16.yüzyıl mesnevilerindeki hikayelerden etkilenerek yazdığını dile getirmiştir. dört yıldan uzun süren romanın ilk dönemdeki ismi de ilk bakışta aşk.

baba, kız.

bana saygısızlık edilen yerde sevgi adına orada durmağa çalışmak. kendine saygını sen kaybedersen kimsede bulamazsın diye düşündüğüm konu.

kafa sözlükte av: yazarların öne sürdüğü herhangi bir fikir, düşünce, tespit, kanaat, yaklaşım, tez.

kafa sözlükte avcı: öne sürülen bu şeyleri çürütebilen yazar.

t: öncülüğünü ateist kaplumbağa'nın yaptığı yazarlardır.

14 şubat 2021 kafa store indirimi sonrası bu indirimden önce storeden alışveriş yapan yazarın feryadı olabilecek niteliktedir. "indirimi geriye doğru işlet harcadığımız karma puanlarındaki farkı geri ver" demek istemektedir.

grinin benim için hayata denk düşen fazlaca uzun biraz gereksiz anlamı:

soluk bir kartpostalın arkasına heyecanla yazılmış birkaç cümleyi düşünmekten kendimi bir türlü kurtaramıyorum. nasıl oluyor da elimizin altında ağır bir tahakkümle hükmettiğimiz onca şey birden grileşerek uzaklaşan bir hatıraya dönüşüveriyor. fotoğraflara, mevsimlere ve ihtiyar yüzlere baktıkça bu hayatın asıl rengi griymiş gibi geliyor bana. insan nerde, nasıl ve kiminle olursa olsun bir yanı her zaman mat ve gri. bana kalırsa hatıra dediğimiz; o bazen naif bazen unutulası, bazen garip ve ince bir tılsıma dönüşen geçmiş zaman vakalarının bir rengi varsa gri olmalı. çünkü ben gri renge ihtiyatla baktığım zaman, çocukluğumun geçtiği sokak gözlerimin önünden uzun uzun ilerleyerek toprak bir top sahasına dönüşüyor. ben yalnız kendim dönüp herhangi bir şeye baktığım zaman neyi geçiriyorsam aklımdan, hayatı ve hatıraları onunla tanımlıyorum. bir renge böyle bir yükü yüklemenin haksızlığı beni ürkütmüyor. çünkü beyaz, yalnız ve sadece beyaz olması ile tüm kirlerin günahını üzerine almışken, griye elbette ne hissettiğini sormayacaklar. fakat bir soruyu yine de tereddütsüz cevaplayamıyorum: kapıdan adımını atar atmaz sokağın pisliğini üstüne yüklenmek mi, artık temiz kalmışlığı hafızalarda dahi hatrı sayılacak kadar tartışılır bir sokağın bizatihi kendisini sırtlamak mı? hangisi, çocukluk arkadaşımızın yere düşmesine artık üzülmeyecek kadar içindekini yitirmek kadar ağır? tam burda; bir gece yarısı aslında modern insanlığın hiç de derdi olmayan bir renk üzerine kafa patlatmanın cevabını buluyorum. bu cevap diğer tüm cevaplarımdan farklı hiçbir yola açılmıyor. insan; bir renk, bir başka insan, bir ağaç, gökyüzü, küfürlü bir duvar, hatta kırık bir şemsiye gördüğünde aynı cevabı bulduğu için duraksıyor: ömrümüz çok çabuk grileşiyor. hıçkırmaktan boğazının yırtılması da sevinç naralarından sesinin kısılması da bir süre sonra gözlerinin önünde aynı eksik, aynı soğuk, aynı soluk renge dönüşüyor. o zaman, yalnızca bir renge değil aslında bir ömre kafa patlattığını nihai netice olarak anlıyor insan. fakat griden ve ömrümden bağımsız olarak ısrarla soruyorum: yalnızca bir rengi yahut yalnızca bir kartpostalı gecelerce düşünüp kafa patlatsaydım ve bu; ne bir ömür yahut daha mühim veya gereksiz herhangi bir şey anlamına gelmeseydi, yani ben sırf modern dünya gündemini hiç meşgul etmeyen çok küçük ve zavallı bir şey için beynimin çeperlerini acımasızca kazımış olsaydım, bundan utanacak mıydım? yani ben kendimi paraladığım her neyse; insanlar nazarında kıymetli olduğunda mı vaktimi ve beynimi boşa harcamamış olacaktım? ben, yalnızca bir rengi bu kadar düşünmüş olmanın, insanlar tarafından hoyratça kınanacağı düşüncesinin verdiği eziklikle mi "aslında bu kendimi paraladığım yalnızca bir renk değildir" diye izaha ihtiyaç duyuyor ve yazıyor ve yazıyorum?

gri, kartpostal veya her neyse. insan düşündükçe çıldıran, çıldırdıkça insana düşman olan bir varlıktan başka şey değil. dönüp dolaşıp insana gelen bu kaçıncı lakırdı. üstelik ömür acımasızca grileşirken.
gri, ömrümüzü fütursuzca tüketirken anılarımızı emanet ettiğimiz güzide renk.

papua yeni gine sineması travmasından sonra başka bir hezeyana sebep olan flörttür. kalitesiz. dilinin sınırlarında hapsolmuş kalitesiz insan.

gına geldi bu insanlardan yemin ediyorum. ne sinema bilirler ne felsefiyyat ne edebiyyat. sartre yok sikkofield yok dilozof yok, hiçbir halt yok. 2000 rembrandt tablosu da sayamıyorlar. influencerların soy ağacını çıkar desen hemen çıkarırlar ama.. fenomenlerin vücut hatlarını ezbere bilirler.

bu flörtüm de başta atıp tuttu yok tarkovski yok rimbo yok gogol falan. ceviz çıktı. kolumdaki latince dövmeleri gösteriyordum, bu söz kime ait diye soruyordum: "hayatım bilmiyorum". felsefecilerin eserlerinden test hazırlayıp çözmesini istiyordum: "hayatım çok zor" sokrates'in savunmasını sokrates yazdı sanıyordu.

insanoğlu çok kalitesiz çok.

mütevazi olduğunu düşündüğüm yazardır.

çok tatlı ve çok gerekli bir başlıktır.
insan zaten dertli değildir, derdin kendisidir. insan öyle büyük bir derttir ki bu büyüklükte bir şeyin kendine sığacağını aklına getirmez de bunu dünyanın, hayatın derdi sayar. hayat, o durgun, kibirli suyunda kendisine bakan bu çirkin heyulaya bakıp bakıp ‘bu herhalde benim…’ der. bu dert de ona yeter.”

eserin bir parçası olarak fırça ve boyalar duruyor. pek zeki çiftimiz de katılımcı sanat sandık diyerek sergide tabloyu kafalarına göre boyuyorlar. sabah sabah gülmeme vesile olmuş durum. (bkz: sanatı sizden öğrenecek değiliz)



buradan

bir şeyler görüyorum ama ne? dedirtir.

(bkz: aralık sonu ocakbaşı)

*
emoji gözüküyor mu bilmiyorum genelde şu el işaretiyle başlarlar ve devam eder.

burnunu tereyağına batırmak*

"madem üflüyo bari romantik bişiyler çalsın" denilen şanssız andır. *

damar bütünlüğünün bozulması sonucu kanın damar dışına doğru akmasıdır.

bu girdiyi okuduğunda minicik bi tebessüm et. lütfennnnnnn....

not: bak gördün mü? dünya şimdi daha güzel. sen gül dünya gülsün, bulutlar gülsün...
haydi şimdi popişini kaldır ve aynaya bak! bak bak şimdi de gördün mü yine! ne de güzel bir canlısın. insansın... güzel bir insan ve çokkkk değerlisin, özelsin. öpüyorum gözlerinden azizim.

var böyle insanlar. bir şarkı çok tutarsa "abi bunu mu dinliyorsunuz ya, ben şahsen şöminenin başında bach dinlemeyi seviyorum" diyebilecek kişilerdir. veyahut bu popüler şey bir film, televizyon programı vb. bir şey de olabilir. tabii ki kimseyi şunu sevip, bunu sevme diye herhangi bir şeyden sorumlu tutmuyorum ama, sırf kendini çok aykırı ve elit hissetmek için yapanlara bu sözüm: havalı olmuyorsunuz arkadaşlar. sadece kasıntı bir entel gibi duruyorsunuz o kadar, ve hiç de samimi değilsiniz bunu bilin.

hatta, her ne kadar gibi manalar yüklenen son dönemin ağza sakız bağlacı.
yusuf ziya özcan sözü olarak bilinir.