doğum gününü siz değerli insanlarla paylaşmak neden kötü ola ki ?
bugünde bana ait güzel bir anı var demek istiyordur sonuçta.
bir beklenti için değil de mutluluğunu paylaşıyordur.
paylaşınca güzel olan değil mıydı mutluluk ?

çok da sıkıntı değildir. ne dertler varken insan buna dert demeye utanır.

üniversiteninki ise her telden birçok insanın bulunduğu gruptur. saçma sapan sorular soranlar, arkadaş grubuymuşcasına caps atanlar, espirisine gülünmeyen hasan mezarcılar, ota boka kavga çıkaranlar, bir de bunları uzaktan izleyip noluyo kardeşim ne bu tantana diyenler. sınıf whatsapp grupları başkası adına en çok utandığın yerlerden biridir bence. duyuru olur geçilir, gerekli sorular sorulur ama dahası yok. 300+ grupta neyin muhabbetini yapıyorsun ya bi susun artık, dedirtir bana.

bu sabah aldığım en güzel haberdir. (umarım köstek olmak için bir şey yapmazlar.)

ve gençler! kimin yanınızda, kimin karşınızda olduğunu unutmayın!

ilk olarak aşağıda bir yerlere özellikle eklediğim (bkz: soraya'yı taşlamak) filmi; (bkz: serçelerin şarkısı), (bkz: cennetin çocukları), (bkz: kaplumbağalar da uçar) ve daha nice filmin yaşattığı duygular geliyor.


sonrasında gezip görmeyi çok istediğim şehirleri geliyor aklıma; (bkz: tahran),(bkz: tebriz), (bkz: keşan), (bkz: şiraz) gibi gibi.

ayrıca bir de kürk mantolu madonna kitabının, içinde geçen öpüşme kelimelerinden dolayı yasak olması geliyor. garip bir mekanın garip bir döneminde yaşıyoruz*.

üzücü bir gerçektir fakat (bkz: maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi)'ne baktığımızda insanın yaşamını idame ettirmesi için belli başlı ihtiyaçları gidermesi gerektiğini görürüz. ülkemiz şartlarında hiyerarşinin en temelindeki ihtiyaçları bile gidermek zorken piramidin tepesine yükselmek gün geçtikçe daha güç hale geliyor. elbette bu bir bahane değil fakat insanlar önce yaşamaya çalıştıkları için okumaya fırsat bulamıyorlar. birde genel olarak "okuduğunda hiçbir şey olamama" algısı insanların beynine yerleştiğinden ve okumanın bir faydasını göremediklerinden okumaya herhangi bir zaman ayıramıyorlar.
okumak boş zaman aktivitesi değildir, önemli bir iştir ve kendisine özel zaman ayrılması gerekir lakin ülkemizdeki insanlar zamanlarını okumaya ayırmak yerine kendilerince daha faydalı işlere ayırmayı yeğliyorlar.

bir elektronik mağazasının vitrininde bulunan müzik seti, radyo, araba teybi gibi stereo ve kayıt cihazlarını inceleyen bir adam.
new york, 1963.
fotoğraf : yale joel.

montmartre paris

evet günaydın sözlük! bu başlığı esir almış bulunuyorum, her zabah böyle yazacağım işinize gelirse!(bkz: sısısısı) yine düştük yola gidiyoruz işe. ve bakın ben ''yok efenim bu ne yahu serviste zıbrayım, ne kafası ne sözlüğü'' demeden tanım giriyorum! çünkü nedeen kıdemli yazar maaşım yattı.(bkz: swh) neyse kıssadan hisse bir şeyler yazın da okuyalım beğenelim a dostlar.

memlekette normal insan kıtlığına sebep olan durum. herkes çok farklı, herkes çok özel. etrafta normal insan bulamıyoruz artık. hele sosyal medyada normal insana rastlamak çok zor. *

tabii bu farklılıklar genelde içinde bulunulan duruma göre şekilleniyor. o an neye ihtiyaç varsa ona göre bir farklılık uyduruluyor ama olsun. hepimiz farklıyız. *

mesela bir başlıkta erkeklerin nude istemesiyle alakalı bir şey yazılsın hemen altında birkaç tip bitiverir. yaşam formu olarak mantara benzedikleri için uygun şartlar sağlandığında ortamda biterler hemen. *

"ben nude istemem noluy görün beni. geceleri fotoğrafınıza bakıp ağlarım. şiirler yazar, kendimi taşla ezerim. noluy görün artık. seçin beni. yalvarırım görün" şeklinde özetlenebilecek uzun yazılar yazarlar.

kötü bir olay mı oldu? duyar makinesi olarak başlıkta otomatik şekilde bitiverirler. en duyarlı insanlar bu tiplerden çıkar. normal insanların duyarı yetersizdir, zayıftır.

zeka olarak hepimizden farklı zeka tipleri vardır.

ortamda çılgınlık prim yapıyorsa en çılgın insanlar bunlardır. sakinliğe ihtiyaç varsa en sakin de bunlardır.

seks prim yapıyorsa hepsi birer seks makinesidir. gerekirse "kocanın da atletini yırtıyorum" diyebilecek libidoya sahiptir.

ne dersin feridun abi? bu huzursuzluk meyvesini verecek mi artık?

çok güzel bir manuş baba şarkısı bırakayım.

ayaklarımı sallamadan uyuyamam.
yerimde sallanmadan kitap okuyamam.

yalniz basligi acmak icin verilen emegi takdir etmemek elde degil.

yumurta haşlamayı beceremediğimden dolayı makinesini bile almışlığım vardır. what a pitty moments...

santraforumuz yok, pelkas yok, kanat forvetimiz yok. '' bu takımda kim gol atacak '' diye kendi kendime soruyorum da aklıma sadece duran top organizasyonu geliyor.
bilmiyorum ben mi evhamlıyım?
inşallah kolay galip geleceğimiz bir maç olur.

millet sonradan bu başlığı nasıl yazıp aratacak?

fotoğraf çekerken flashin kapalı olduğundan emin olmak lazım. flash, eserlere ciddi şekilde zarar veriyor. güvenlik nedeniyle cam levha veya şeritler konulmuşsa bunlara dikkat etmek gerekiyor. dokunmamak,sınırı geçmemek önemli.

duvar resmi veya taş bir eser müzenin dışında ve açık alanda ise yanında sigara içilmemeli.

(bkz: başlık açmadan duramayan yazarlar)

çok eski bir twit olmalı bu. modası çoktan geçmiştir.

bu bir vicdan rahatlatmaktır. oysa herkes kendine iyi bakacaktır.

vakti zamanında babam 'avatar' ı beni bahane ederek açardı sonra oturur keyifle izlerdik. hala yeri ayrıdır. süngerbob da aynı hissi doğurur bende. 60 yaşıma da gelsem aynı mutlulukla izleyeceğim herhal.