zaman tüneli

bugün cuma... eksiklik var...
ama benim listemden çalıyor gibi olduğunuz için sizdeyim dinliyorum.

ne, benimle mi devam edeceğiz *

kendi kendine bir yazar.

bu şimdilik burada kalsın. önceden yazmıştım ama belki ileride bir işe yarar.
.
bu benim kaybediş hikâyem. her şeyimi birer birer kaybedişimin, hayatımın gözlerimin önünde yok olmasını izleyişim ve sessiz çığlıklarımla kendimi yapayalnız hissedişimin son bulması. gidiyorum bu hayattan. arkamdan ağlanmaması -gülünmesi- gerektiğini söylemek istiyorum. ben mutlu ölüyorum. mutlu yok oluyorum. bu bir yok oluş mu olacak? tekrardan doğuş mu? bilemiyorum. bence kimse de bilmiyor. herkes kendine bir anlam yüklemeye ve hayatının son buluşunu anlamlandırmaya çalışıyor. belki de bir hiç uğruna çabaladığınızı hiç düşünüyor musunuz? bir yalana inandığınızı düşünün ve araştırın istiyorum. ben yok oluyorum. bu zamana kadar hep bir şeyler eksildi benden. umutlarım, mutluluğum, bir şeyleri yapma isteğim. her gün yataktan kalkmak için bir bahane ürettim ama görüyorum ki işte o gün gelmiş ve bahanelerim son bulmuş. bu yazıyı belki günler, haftalar, aylar önce yazıyorum. yazılara fısıldıyorum üzüntümü. hüznüm hiç bitmiyor. azaldığını sanıyorum ama azalmıyor. acılarım artık bugünden sonra son buluyor. şimdi tekrar soruyorum bu bir yok oluş mu olacak? tekrardan doğuş mu?
cümlelerim bitmeyecek gibi hissediyorum. belki tekrar tekrar aynı şeyleri söylemek istiyorumdur. bu son isteğimi bence gerçekleştirmekte bir mahsur yoktur. bu benim son günüm. her gün bu anımı planladım. ölürken üstümde mavi bir elbise olacak. saçlarım mümkünse mavi ve düz olacak. lenslerimi takıp güzel bir makyaj yapacağım. belki üşenmezsem ayakkabı da giyerim ama üşeneceğimi pek sanmıyorum.
bu benim son günüm ve bu benim dijital mezarım. bunu okuduğunuzda karanlığa gidişimi iyi dileklerinizle aydınlatmanızı istiyorum.
sevgilim, ablam ve arkadaşlarım. bu satırları size ayırdım. her zaman arkamda destekçim olan ablama, bu kısacık hayatta hayatıma neşe katan sevgilime ve hep yanımda olan arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. sizleri çok seviyorum. her bir kategoriye uzun satırlar ayırmak isterdim ancak bu durum beni üzecek ve gitmemi zorlaştıracak gibi o yüzden kısa kesmek durumundayım :)
kalbini kırdığım varsa özür dilerim. eğer çok fazla kırdıysam da muhtemelen bilerek kırmış ve gerçek hayatta da özür dilemediysem kesin sizi sevmiyor ve sizden nefret ediyorumdur. zaten çoğu insandan da nefret ediyorum ve onları parçalamak, öldürmek istediğimi içimde tutmadan edemeyeceğim. öldürmek sadece bana tahsis edilen bir özellik olsa ve ceza almayacak olsam çoğu insan şu an ölü olurdu, emin olabilirsiniz. neyse nefretimi kustuğuma göre daha fazla sinirlenmeden bu konuyu da halletmiş olarak bir sonraki konuya adım atacağım.
gelecek neydi? benim geleceğim niye olmadı? umudumu sikip atan ekonominin öncelikle ben anasını avradını sikmek istiyorum. gençleri bu kadar umutsuz duruma düşüren devleti de muhalefete de hakkım helal değildir bilesiniz...
hep dünyayı gezmek ve kendimi geliştirmek istemiştim ama bunun için ne param ne de gücüm kaldı. özellikle param yok. gelecekte hâlâ hayatta olsaydım da paramın olacağını pek sanmıyorum. bu depresyonla alakalı bir durumdur belki ama umutsuzluk bana hep hâkim. sürekli başarısız olacağım, beş parasız bir durumda ve sevmediğim bir işte boğmak istediğim insanlarla çalışacağım aklıma geliyor. insan hayalinde bile mutlu olamıyor işte. ah neyse buraya yakınmaya gelmedim. belki dışarıdan çok mutlu gözüküyorumdur ama bilin istedim mutsuzum. artık mutsuz değil ölü olmak istiyorum. belki toprağın altında mutlu olurum :)
lütfen açık tabutta ve mavi bir elbise ve makyajımla olayım. ölüyken güzel gözükmek istiyorum ahah bir de lütfen kimseye cantıktır kektir, meyve suyu ayrandır. hiçbir şey dağıtmayın. kimsenin benim ölümüm sayesinde karnını doyurmasını istemiyorum!!!(gerçekten aç ve ihtiyacı olanlar hariç) ne o herkes yiyecek içecek sohbet edecek falan fistan. gidin evinizde yiyin yemeğinizi. öhöm kimse derken hayvanlar hariç. lütfen benim için kedileri ve köpekleri bir kerelik olsun besleyin ki gözlerim açık gidip paaat diye hortlamayayım ahah neyse bu satırlarda kendi kendime güldüğümü söylemeliyim.
hoşça kalın değerli takipçilerim :) sizleri seviyorum. zaten sevmesem sizi takip ediyor olmazdım.

(bkz: beni tanıdılar siz kaçın)

varsa oturur izler, muhakkak bi iki kelam ederim üzerine. finalde de oylayıp yeni kaoslara doğru yelken açarım.

anam bana ben çocukken, yaptığım yaramazlıklardan dolayı allah sana senin gibi yaramaz bi oğlan versin demişti. benim için budur.

galiba ben lucy’im.

nasıldı hatırlıycam. 46 var mahallede bir tane pazardan meyve alan birinden meyve istedi ..
alamayınca:
''poşetin yırtılsın aldıkların sokağa saçılsın'' demişti..
o 46 ise biz 55 -56'yız

yayınınıza sağlık azizim çok teşekkürler :d

hiç değişmedi.
(bkz: sevgili zeytin burunlular)

“dört yapraklı yonca bulama inşalla.”

haberi duyan zack snyder;


tanım: umarım gerçekleşmez dediğim olay.

ben ne oldugunu anlamayacak kadar bağlantısız okuyorum. biri özet yazabilir mi?

katbekat senden çıkar umarım. (çok samimi bir beddua bence)

11 yıldır beraberiz.
bu 11 yılda toplasan 2 ay kendimi iyi hissetmemişimdir.

meclise hep (şimdiki dem parti) 'i sokarak bugünlerin fitilini yakan siyasetçi. kişiliğine karşı herhangi bir lafım yok fakat en büyük hatası budur. heplileri shp listelerinden getirdi.

henüz çok acemiyim..

elalemi birilerine yürümekle suçlayıp sonra da ya canım sıkıldı deme yüzsüzlüğü efsane cidden.

gerizekalı erkekleri birbirine kırdıran kezolara kanan mallar diyor muyuz mesela? demiyoruz.

neden? ortama füze atıp uzamak istemiyoruz. korkaklar gibi de proxy war yürütüp en sonunda şaka yaptık demiyoruz. neyse onu söylüyoruz.

varsa kaosunuz dahil olmak istemem keyifle izlerim.