dinle diyanetle işim yok benim. takribi 15 senedir falan deistim. belki biraz daha uzun süredir. iyi bir insan olmaya çalışmak dışında hiçbir kurala inanmıyorum. kendi değer yargılarıma göre iyi biri olmayıysa bazen beceriyor bazen beceremiyorum. herkes gibi, hepimiz gibi zaaflarıma yenik düşüyorum zaman zaman. çuvaldız iyi dostumdur ama. yakından tanırız birbirimizi. ramazanla ilgili görüş beyan etmeyeceğim. çekindiğimden değil ama kimseyi incitmenin alemi yok. aşağı yukarı tahmin ediyorsunuzdur zaten neler düşündüğümü. ne benim buraya yazacaklarımla biri ikna olacak ne ben bu ayın gerekleri yerine getirildiğinde eriştiği kutsal makamı kabul edeceğim. o halde ne gereği var? geçiyorum.

bayram. herhangi bir bayram. dini ya da milli. tatil günleri. ya da herhangi bir başka özel gün. doğum günü, sevgililer günü, anneler günü, işçi bayramı, 23 nisan, yerli malı haftası, kabotaj bayramı... toplumun genelinin sıradan olmayan diye tanımladığı, manalı ya da manasız herhangi bir günü hep coşkuyla, sıradan olmayan şekilde deneyimledim ben bizim evde çocukluğum boyunca. farklı bir gün yaşamak için bir fırsat, bir bahane gibi görürdü babam böyle günleri. eğlenmeyi seven bir adamdı. eğlendirmeyi de. genelde düşük olan enerjisiyle evimizin stres unsuru olan annemle ilişkilerinin dinamiği buydu sanırım. biri diğerini yükseltmeye, diğeri birinin yüksek haliyle eğlenmeye alışmıştı zannediyorum yıllar içinde. şimdi bir bizim ev yok gerçi. babam öldü. annem, ölümün kıyısına kadar gitmiş gelmiş ve artık açıkçası hem fiziksel hem de mental anlamda çok güven veren biri olmadığı için, evini kapatmadıysa da kah orada kah başka yerde. ama burada değil. neyse.

badem gözlüm,
hokka burunlum,
kalem kaşlım,
sırma saçlım,
elma yanaklım,
kiraz dudaklım,
bal yüzlüm,
canım kızım hadi kalk. bugün ........ ! *

bugün onsuz geçirdiğim ilk dini bayram. bu şiiri duymadan uyandığım ilk bayram değil evet ama bir daha kurulan büyük bayram sofrasında "yemek arasında su içmeyin kızım" diyemeyeceğinin hüznünü en çok hissettiğim gün bugün. dindar bir adamdı söylemiş miydim? o yüzden en çok, yıllardır çok istemesine rağmen sağlık sorunları hasebiyle* tutamadığı orucun bitimini müjdeleyen(!) bu bayramı severdi. ve bu bayramda tüm ailesinin bir arada olduğu, herkesin en sevdiği yemeğin yapıldığı büyük bayram sofrasını. onsuz bir arada olacağımız ilk bayram sofrasında bamya'dan o kadar keyif alamayacağımı bilmek, bugünkü tek derdim olsaydı keşke.

dün gece bir başlık görmüştüm. cüzdanda fotoğraf taşımak. cız etti içim. yazacaktım sonra elim gitmedi. yanlış yaptım. şimdi istemeye istemeye ama yazmam gerektiğini bildiğim için geldiğim bu başlıkta yine aklımda dün geceki kelimeler uçuşuyor. düştü mü bir şey aklıma onu içimden çıkarmadan rahat edemiyorum ben. bir türlü salamıyorum, bırakamıyorum, unutamıyorum. illa söylenmesi gerekenler söylenecek. illa yapılması gerekenler yapılacak. illa bütün çemberler tamamlanacak. bırak dağınık kalsın. kalamaz. neden? sence?

böyle bir eski cüzdanını bulduk çekmecesinde öldükten sonra. vesikalıkları yan yana getirmiş bir de üzerinden bantlamış güzelce. yahu bari arkalarından yap. yapmamış. ben anlıyorum nedenini. merak edeniniz varsa size de anlatayım. hiç umursamazdı görselliği. bir şey olması gerektiği halini, nasıl görünerek gerçekleştirebiliyorsa en güzel halinin o olduğuna inanırdı. bu fotoğrafların büyükten küçüğe yan yana durması gerekiyor cüzdanında. ayrılmayacak, parçalanmayacak, dağılmayacak şekilde. ve hep. o halde ne yapmalı, bantlamalı üzerinden. başka bir şeye gerek var mı? yok. ablam doğum yaptı, fotoğrafçı çekim için hastane odasına gelmeden önce allık sürdü yanaklarına diye 40 saat trip attı babam. yahu sen aptalsın, ne kadar güzel göründüğünün farkında değil misin, bu boyalara ne ihtiyacın var senin diye. telefon rehberine üç kızını şöyle kaydetmişti: b. kızım, o. kızım, k. kızım. o. kızım olay çıkardı tabi;

-baba allahını seversen o. kızım ne?
-ne yavrum? ortanca kızım işte.
-baba!
-ne?

hayır hayır aptal değil. zehir gibi adamdı. eğitim hayatı da başarılarla dolu, iş hayatı da, sosyal yaşantısı da. şimdi sence sorusunun cevabı anlam kazanmıştır diye düşünüyorum. bence kazanıyor çünkü. geçelim.

en sevdiği bayramda, üstelik onsuz ilk dini bayramda mezarına gidemedim. "mezarlık ziyareti diye bir şeyin dinde yeri, anlamı yok kızım, ha mezar başında ha evde dua etmişsin aynı şey" görüşünü savunduğunu bilsem de babamın, en azından fotoğrafta beni sağlarına iliştirdiği insanlara sarılabilmeyi, inandığı dine göre bizi görebiliyorsa şayet, bir arada o allahın belası mezarlıkta olabilmeyi isterdim. ayrılmayacak, parçalanmayacak, dağılmayacak şekilde.

olmadı. olamadı bayram mayram.

ne kadar berbat bir şey olduğunu ölüm gibi bir şey oldu ama öldün şeklinde açıklayabiliriz.

görsel zekası güçlü, engin bilgilere sahip değerli bir yazarımız. sessiz, kimseye takılmadan geçip giderken, epsilon çelmesine takıldı. * sözlüğe sanatsal tablolar ve resimlerle ayrı bir renk katıyor. sag olsun.var olsun yazarımız. sanat aşkı bitmesin efenim. saygılarımla.

not: kıymetini bilin. bir inci var burda.naif yazar.

mod olmadan önce de, olduktan sonra da civcivliği kimseye kaptırmayan en samimi modlardan biri, maalesef eski mod.

özleneceksin canımın içi. hep bekleriz, buralardayız. *

burda yarış mı varmış? kazanana ne veriliyor?

itü işletme mühendisliği mezunu, okul birincisi.
mezuniyet konuşması umut dolu. gençlerin sorumluluk alması harika.
youtube
haber

kaynak

(bkz: besle kargayı oysun gözünü)
her yerde z kuşağı boklayanlara sövüp sizi sarıp sarmalıyorum köftehorlar, ne zararımı ne yaşlılığımı gördünüz? aaa sinirlendirmeyin beni bak geliyor üç kardeş!

başkan harry truman'ın bazı ülkelerin komünizmden etkilenmesini ve komünizmin yayılmasını önlemek amacıyla yürürlüğüe koyduğu ekonomik destek paketi olarak özetlenebilir.1947'de alınmıştır efem bu karar.(bkz: marshall planı)
''''

başucu eserleri olayına bir çare...

profile girince sağ frame'de olmaları ya da dikkat çekici bir butonla profile bakan kişinin oraya yönlendirilmesi falan daha mantıklı olurdu. bu şekilde, profili açar açmaz bunların görünmesi yanıltıcı oluyor. insanın dalgınlığına gelince eski tanımları, yazarın son tanımlarıymış gibi okuyoruz ve profilden çıkıyoruz. böylece yeni yazılanları takip etmek zorlaşıyor vesaire... bununla ilgili bir tasarım değişikliği iyi olurdu diye düşünüyorum.

ben bir şey demiyorum, çocuğun var ondan bul.
trabzonlu olup beddua etmeyen anne bulabilen var mıdır, hiç sanmam.
hem duası hem bedduası ile meşhurdurlar.

ben bu tiplere almancı diyorum.
gurbetçi: daha iyi şartlar için memleketinden başka diyara göçmüş, çalışıp ekmeğinde, eğitiminde olan kişi; alamancı ise, orada yeşiller partisine oy verip bize akp'yi reva gören, ayda kilolarca et yiyip biz burada 2-3 kilo alınca kendimizi milyoner sanarken "turkiye çok güzel rahat" diyen oradan aldığı işsizlik maaşı ile daireleri çifter çifter alan omurgasız varlık.
beter olsunlar.

parayı da geçtim, yerli biri ne ola ki? kim ola ki?

bizim 128 milyar doların yaklaşık 3'te 1'i tek kişiye kim bilir kaçtan satıldı ve şimdi bu kişi kim bilir kaç milyar liralar kâr yaptı? dolar düştü diye sevinmemek lazım. bu kişinin kârını yine biz ödeyeceğiz. yeyeyeye yaşasın ülke yönetmek.

üsluba uygun olursa keyifli bile olabilir dediğim, merakla beklediğimiz hadise.

cüzdandır.

dedemin cami altı pasajındaki dükkanında küçük bir çocuk olarak jeton satarak ailemi geçindirmeye çalıştığım dönemlerdi. aslında değildi. para da kazanamadım zaten. ailemin de benim kazanacağım paraya ihtiyacı yoktu ama charles dickens ile kemalettin tuğcu’nun oturup karşılıklı çay içebilecekleri izbe bir mekan var içimde.

neyse efendim. dükkan terzihaneden bakkala, bakkaldan manava, manavdan otobüs yazıhanesine dönüşürken her daim köy muhtarlığı olarak da hizmet veriyordu. dedem de o arada isminin başına sürekli farklı unvanlar alsa da muhtar ferhat her zaman baki idi.

küçük ve büyük jetonları satarak para kazandığım dönemde maaş ödememi genelde yaz helvası olarak aldığım için çok da bir para kazandığım söylenemezdi ara ara elime geçen parayı saydığımda benim yaşımda bir çocuk için ciddi bir miktara ulaştığını anladım.

bu aydınlanma anından sonra dükkanın önünde el arabasıyla her şeyi satan adamın yanına gittim. işime yarayacak tek şey bir cüzdandı. ve mübarek sarı kırmızı ve siyah renkleri ve galatasaray arması ile o kadar güzel duruyordu ki. cebimde beş milyon liram vardı. o zamanlar altı sıfır da mevcuttu elbette.

fiyatını sorduğum cüzdan da allahı’ın hikmeti olsa gerek beş milyon liraydı. o an hayatımın en önemli kararlarından birinin eşiğinde olduğumu hissettiğim an oldu. eğer cüzdanı beş milyon lira versem cüzdana koyacak param kalmayacaktı. eğer vermesem galatasaray cüzdanım olmayacaktı. zor bir andı benim için.

sonunda cüzdanı almaya karar verdim. kazandığım bütün parayı cüzdanı aldığım adama verdikten sonra elimde cüzdanla kalakaldım. içine koyacak bir şeyim yoktu. dükkana girdim. gazetelerin spor sayfalarından bir tanju çolak bir de uğur tütüneker resmi kestim.

cüzdanın içindeki resim koyulan şeffaf kısma yerleştirdim. daha sonra yeniden bir kağıt para kazanana kadar cüzdanım bir neuchâtel xamax zaferi kadar havalıydı.

"the meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: if there is any reaction, both are transformed." sözünün sahibi isviçreli psikiyatrist. aynı zamanda freud'un da öğrencisidir ve analitik psikolojinin kurucusudur.

ne demişler;
“derdiniz varsa gidin denizlere anlatın, kedilere, bulutlara anlatın, pencere pervazındaki çiçeklere anlatın. insana dert anlatılır mı?” *

ben bu minnoşa anlattım biraz...
o da bana anlattı;
seçimler yaklaşıyormuş, koalisyon kurulamamış, enflasyon-hayat pahalılığı almış başını gitmiş, üstelik de ülkeye akın akın göç varmış...

(bkz: michael owen)

sizden önce biz mağarada yaşıyorduk lan. sinirlenmemek için zor tutuyorum kendimi şerefsizim. çok malca bir beyan kimse kusura bakmasın.

hayallerin gerçeğe dönüşmesi, beklenilenin olması.
her telden çalmasından ötürü kafa radyonun burcu ikizler, yükseleni ise terazi diye tahmin ediyorum.
sonuç olarak sıkmıyor, her ruha hitap ediyor, herkes kendinden bir parça bulabiliyorsa ne mutlu emeği geçen herkese ve biz kulağı pas tutmuş dinleyicilere. hep var olasınız*