(bkz: his dark materials)
(bkz: altered carbon)

the shawshank redemption

hayaller kuruyor çaresiz, sonra da arşınlıyor hayallerini
bir iki yapıyor bunu, derken bırakıyor
derken bırakır mı hiç, bu öyle güzel ki;
denizin yanında uykusuzluk gibi.

edip cansever

(bkz: adana deyince akla gelenler)
(bkz: eskişehir deyince akla gelenler)
(bkz: enişte deyince akla gelenler)
(bkz: meksika deyince akla gelenler)
(bkz: çin deyince akla gelenler)
(bkz: kütahya deyince akla gelenler)
(bkz: ankara deyince akla gelenler)
(bkz: trabzon deyince akla gelenler)
arkadaşlar bu nedir ya.. bütün şehirleri, bütün akrabaları, bütün ülkeleri bu şekilde yazacak mıyız? henüz eşyalara giren olmadı ama o da başlar yakında, masa deyince akla gelenler, kumanda deyince akla gelenler türet de türet bitmez. devam edecekse birisini görevlendirelim yazsın sabaha kadar akla geleni gelmeyeni bitsin bu iş. bunları okumaktan aklıma bir şey gelmez oldu.
rica ediyorum..

mantarların çoğalmasını sağlayan tohumlardır. rüzgar ile taşınırlar.

bina cepheleri.
tarihi gotik tarzı bina cephesi de olur, ortalama bir apartmanın cephesi de olur, hatta plaza cephesi de olur. manzara seyreder gibi uzun uzun cephe seyretmek insanı farklı duygu, düşüncelere götürür. yalnız yeni nesil apartman cepheleri buna elverişli değil. cepheye bakıp tatlı düşler kuracakken o cephenin duvarında inşaatı yapan müteahhitin adı ve soyadı büyük harflerle yazılı oldu mu hayal ve ilham kalmıyor.

sorry.*

gezdim dünyayı gördüm konyayı diye bir laf var. benim aklıma ilk gelen bu oluyor nedense.

fil necati. ulan resmen kemal sunal'ı taklit ediyorsun şerefsiz yaratık. sanki anlamadık. aklımızla alay etme.

sık sık yaptığım icraat. sadece karşılamıyorum aynı seslerle uğurluyorum da kendilerini. bazen gitmiyorlar. sürekli beynimin içinde kıyılara çarpıp duruyorlar. dalgalanıyorum da durulamıyorum. ah müzeyyen abla ah.

hoş bir deneyim. bugün bazı eski anıları yad ederken askerliğimde elde çamaşır yıkadığım zamanlar aklıma geldi ve içsel bir tebessümle tekrar yapmak istedim.

yorucu, ama terapik geldi nedense. başta yalnızca bir iki parça şey yıkayıp bırakacaktım, ama sonra kaptırmışım kendimi, daldım gittim, ne var ne yok mis gibi ettim. müzikle iyi gidiyor gibi gelmişti, ama zihnimde kesilmiş müziğin sesi sonra, bütün stresim de uçup gitmiş.

evimde şarabımı yudumluyorum.

orijinali laisse tomber les filles olan, death proof (film) ile keşfettiğim eğlenceli şarkı. sözleri de temposu da neşelenmelik. *

zülfü livaneli bana göre hayatı dolu dolu yaşamak demektir. öyle bir yaşamak ki bahsettiğim sanat yapmak ise niyetin iz bırakmalı ürünlerin, aydınlık bir hayat ise özlemin ışık saçmalı her söylediğin. işte öyle bir yaşamak ki zülfü livaneli örnek olmalı hitap ettiğine, umut vermeli ilgilisine.

21.yy da insanoğlu halen varoluşu anlamlandırma çabasındadır. konu hakkında bir çok farklı alanda bir çok farklı fikir vardır. insanoğlu hakkına net bilinen bir şey var ise o da üreme güdüsüdür. aslında bu da hayatta kalma içgüdünün bir parçasıdır.
soyunu sürdürme isteği.
dediğim gibi bu aslında insanların varoluştan gelen bir güdüsüdür. bu yüzden bir insanın çocuk sahibi olmak istemesi kadar doğal bir şey yoktur.
zaten eğer bu davranış bir güdü olmasa, mantıklı bir davranış olmazdı dünyamıza yeni bir insanı getirmek.
bundan yıllar öncesine bakıldığında, vebalar, savaşlar, afetler, felaketler, insanlar bütün bu talihsizliklerde rağmen üremeye devam etmişlerdir. günümüzde teknoloji ve uygar yaşamın sunduğu onca konfora rağmen hayatın kendisi yine de oldukça acımasızdır.
bir kere ölüm diye bir şey vardır.
insan dünyaya geldiğinde, tarifsiz acılara doğar aslında. hastalıklara, yokluklara, özlemlere, talihsizliklere, mutlaka sonu gelecek güzelliklere. ve biteceğini bile bile yeni insanlar sevmeye,değer vermeye devam eder. yeni hüzünlere kapı açar.
hiç bir problem yaşamasa bile yine de ölüm vardır onu bekleyen.
ve hayat öyledir ki, ne olursa olsun sıkı sıkı tutunur insan. var oluşun bir gerçeğinin de yok oluş olduğunu bilmesine rağmen elinden gelen her şeyi yapar tek bir an bile fazla yaşamak için.
işte bu kadar zalimdir hayat. yukarıda bahsettiğim nedenlerden ailesini de suçlamasında bir mantık yoktur dünyaya gelmesinde, kendisini de.
bir şekilde gelmiştir insan dünyaya ve bütün bu zalimliklere mahkum olmuştur.

bazıları vardır ki işte, farkına varamazlar yaşadıkları gerçekliğin. o kadar meşguldürler ki mücadele ile, kayıp olur giderler hayatın içinde. ancak ölüm onlar için geldiğinde hatırlarlar ölümün varlığını. (bkz: mağara aleğorisi)

kimileri ise en başından farkına varırlar hayatın ne kadar zalim olduğunun.

hani derer ya;

dünya hassas yürekliler için cehennemdir, dünya farkındalığı yüksek olanlar için cehennemdir, cehalet mutluluktur bilmek ise zulümdür.

işte bu insanlar yorulurlar yaşamaktan. belki onları yoran beklemektir, belki korkunun ta kendisidir, belki de bilinmezliktir. etrafını çevreleyen onca zorluğun, sonunun gelip gelmeyeceğine dair bilinmezlik.

hayattan yorulmamak için, beklemeden yaşamak lazım, korkmadan ve bilmeden yaşamak. ancak o şekilde yaşanılan şey hayat olur.

"aşk olsun!

hem dilek, hem tasavvufi, hem giderli, hem emir cümlesi, daha ne?

okudukça güzelleşen,her okuduğunda kalbine dokunan,seni diyar diyar gezdiren kitaplardır.
(bkz: küçük prens)

yaklaşık on gün önce aldığım bir kararla kendisini ne kadar sevsem de, bana verdiği keyiften fazla zarar verdiği için artık yollarımızı ayırma vakti geldi.
çok sevgili zehir'im... çok yakında seninle olan ilişkimi üzülerek fakat sağlığım adına huzurla sonlandıracağım.
evet, severek ayrılıyorum sigaramdan. *

''tek bir çiçeğin açması için, ne kadar gözyaşı dökmen gerekti?''
güzel bir hayat sürmem için kendi gençliğinden vazgeçen, o çiçeği yetiştirmek ve hiç solmamasını sağlamak için yeri geldiğinde kendi gözyaşlarıyla besleyen kişiye minnettarım.

''bak bana güzelce çiçek açtım,
yere düşsem bile seni yalnızca çiçekli yollarda yürüteceğim.''
o gözyaşlarınla, gece uykusuz kaldığın zamanlarla, ben üzüldüğümde üzülmenle ve asla yalnız bırakmamanla güzelce çiçek açtım. düşsem bile çiçekli yollara düşmem ve geri sağlam kalkabilmem için çok uğraştın. umarım ben de seni çiçekli yollarda yürütebilirim. gerçi senin için, benim olduğum her yol çiçeklerle dolu bir yol oldu her zaman.

''kış geldiğinde bile kalbim bahar kokularıyla dolacak,
sevgin sayesinde hiç solmayacak.''
bu hayatı sevmemi sağlayan en büyük nedensin. bahar da, çiçekler de, kurumuş yapraklara basarken çıkan o ses de, yağmurlu hava ve kışın o soğuk günleri de sen varken güzel. hiç tükenmeyecek sevgin sayesinde, son nefesine dek yıpransa da hiç solmayacak bir yüreğe sahibim. dünyanın en büyük sorunuyla da karşılaşsa, asla korkmayacak ve senin sayende pes etmeyi düşünmeyecek bir yüreğe...

seni ilk gördüğümdeki ilk ifadeni hatırlayamıyorum fakat son anlarıma dek seni hatırlayacağım. sana hiçbir şey veremedim, tek bildiğim almak oldu. sana nasıl teşekkür edebilirim onu bile bilmiyorum. bu zamana kadar beni mükemmel bir şekilde yetiştirdiğin için teşekkür ederim. hep birlikte ve hep huzurlu olalım. seni çok seviyorum.

en sevdiğim gülme şekli. zaman zaman hahaha şeklinde gülsem de bir türlü kopamadım.