yeni mezun mimara verilecek rakam da böylece belli olmuş oldu.

1920-1984
yarı kızılderili yarı portekizli kanı taşıyan, dünya çapında ünlü brezilyalı yazar. kayığım rosinha (1961) onu üne kavuşturdu. ama onun bütün dünyada tanınmasını kendi hayat hikayesini bir üçlemeyle anlattığı kitap serisinin birincisi olan şeker portakalı sağladı. şeker portakalı'nda yazar, çok sade ve dokunaklı bir dille, kendini, ailesini ve kardeşlerini anlatır bize. ama öyle bir anlatır ki, kitabı okuyan herkes romanın başkahramanı olan zeze'de (yani jose: kendisi) kendisinden bir parça bulur. zeze'nin yaşadıklarını ta yüreğinde hisseder.

'aydın emeç’in çevirisiyle yüz binlerce adet basılan şeker portakalı’nı, ilk defa 1975 yılında aydın emeç kurucusu olduğu e yayınları yayınladı. daha sonra 1983 yılında can yayınları kitabın yazarı olan josé mauro de vasconcelos’un haklarını devralıp şeker portakalı’nı aydın emeç çevirisiyle basmaya devam etti. asıl adı “o meu pé de laranja lima” yani “benim portakal ağacım” olan, diğer dillerde de “benim tatlı portakal ağacım” ya da “benim güzel portakal ağacım” gibi isimleri olan ancak aydın emeç tarafından “şeker portakalı” olarak adlandırılan kitabı, can yayınları 35 yıl boyunca yayınlamayı sürdürdü.

can yayınları, 130 baskı yaptıktan sonra ana dilden çeviri kaygısı gerekçesiyle çevirmeni değiştirmeye karar verdi. aydın emeç’in çevirisinin kullanılmadığı eserde, aydın emeç’in yarattığı özgün adın da kullanılmamasını (fikir ve sanat eserleri kanuna aykırı) talep eden oğlu ali selim emeç, can yayınları’nın kitabı aydın emeç’in yaratıcısı olduğu şeker portakalı adını kullanarak basması ve buna devam etmesi sonucu dava açtı." (24 mayıs 2019 tarihli gazete duvar'dan alıntılanmıştır.)

"şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

"uzun uzun burnumu çektim.
-önemi yok, onu öldüreceğim!"
=ne diyorsun sen küçük; babanı mı öldüreceksin?"
-evet yapacağım bunu. başladım bile. öldürmek, buck jones'un tabancasını alıp güm diye patlatmak değil! hayır. onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek... ve bi gün büsbütün ölecek."

''sessizlik içindeydi her yer, ölümün kadifeden ayakları gezinir gibi. ve ben, yaşamaya hükümlüydüm; yaşamaya!''

"- nen var zeze?
= hiç. şarkı söylüyordum.
- şarkı mı söylüyordun?
= evet.
- öyleyse ben sağır olmalıyım.
insanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? bir şey demedim. bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim."

"-neden benim gibi yapmayı öğrenmiyorsun?"
=sen ne yapıyorsun ki?"
-kimseden hiçbir şey beklemiyorum. böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum..."


''destedeki bütün kartları öğrenmiştim. ama valeleri pek sevmiyordum. nedendir bilmem, kralın uşağı gibi bir görünüşleri vardı!''

''hayata uzaktan bakarak ilgisizliğimde yitip gitmiş gibiydim.''

''-xururuca!
=ne var?
-ağlamak kötü bir şey mi?
=ağlamak hiçbir zaman kötü değildir, budala. neden sordun?
-bilmiyorum, bir türlü alışamadım. sanki yüreğim boş bir kafes...''

"uyuyalım. insan uyudu mu her şeyi unutur."

az önce twitter'da rastladığım anlamlı bir paylaşım sanırım konuyu mükemmel özetliyor.
bu fotoğraf brezilyalı bir ajansın "bir kitap film olduğunda hikayenin büyük bir kısmı kaybolur." temalı reklam filminden alıntıymış.

müzik dinlemek ve uyumak.

kardeşim soba zehirlenmesi yaşıyorsun, farkında değilsin

duru sesi ve güzelliği ile sevilesi sanatçımızdır.
bir de bunu dinlemenizi tavsiye ederim.göksel-kurşuni renkler

dolmuş şoförleri.
onlar da oturuyor.

açıkçası tarzını pek benimsemediğim ama karakteri müthiş olan sanatçıdır.

çocukken ben de gözünü boyalı görünce korkardım.

sonra anladım ki gözünü boyayanlardan değil de göz boyayanlardan korkmalıymışız.

direkt tuvalete gitmek. doğduğum günden beri aynı muhtemelen.

gerçek sevgiyi bilmeyen insandır. sevmenin ve sevilmenin değerini bilmiş olsa kibirlenmez.

kadı yunus'tan, oduncu yunus'a,
kibrin yerini alçak gönüllülüğe,
sert mizacın yerini güzel ahlaka,
ukalalığın yerini marifete bıraktığı
müthiş bir yolculuk hikayesidir.

özellikle "taptuk emre" rolüne hayat veren, payidar tüfekçioğlu' nun (allah rahmet eylesin) başarılı oyunculuğu için dahi izlenir.

her yerden kalabilirim ama dünyadan uzak kalamam.
daimi fanıyım, süresiz destekçisiyim. güzelcim uyansın da bu başlığı görsün diye de inanılmaz sabırsızım. saatler geçmiyor...

eski fotoğraflarda gözlerimin içi gülüyormuş hep,ne zaman baksam şuanki halime üzülüyorum.

(bkz: krematoryum) isimli büyük bir fırının içinde yapılan işlem.

adam seri katil.

bu sesi nerde duysam tanırım sısısıs

ana vatan kan ağlıyor.*

türkiye'de kişisel verilerin silinmesi, yok edilmesi veya anonim hale getirilmesi kvkk ile düzenlenmekte.
kişilerin yazdıkları onların entellektüel ürünüdür. platformda paylaşılmış olması bu özelliği değiştirmez.
bugün yazdıklarına daha sonra katılmayabilirsin, sosyal medya paylaşımları üzerinden bile insanlar hakkında soruşturmaların açıldığı bir ülkede özellikle devlet memurluğuna başvurmak istiyorsanız silmek kişi için gereklilik olabilir. burada önemli olan neden silmek istendiği ya da istenmediğinden çok, silme hakkına sahip olmak üzerinedir.

kvkk buradan

ve hiç başlayamayanlar.

18 ay askerlik yaptım daha ne yapayım. çizgiden top çıkarmadık ama bu da yeterli.