hiç doğmamış olmayı dilemek

dünyamız, tecrübe etmeye bir ömrün yetmeyeceği kadar güzellikler ile bezenmiştir ve hayat ise yaşamaya doyamayacağımız kadar haz ile doludur.

bir insan ömrü ortalama 70 yıl diyebilir miyiz. peki ya 100 olsa*

4,5 milyar yıldan fazla süre önce oluşmuş dünyada 100 yıl nedir ki. kim bilir ne hikayeler unutuldu 4,5 milyar yılda.

bize verilen bu süre içerisinde bir de zorluklar var tabi. ağıza alınmayacak kötülükler, uykularınızı kaçıracak vahşetler. bunlar da var dünya üzerinde.

bir de bizler varız. bir koşuşturma içinde kayıp ederiz zaten sayılı olan günlerimizi. ve sadece izliyoruz hayatı. fakat yaşamıyoruz. bahsettiğim o hazları tecrübe edenlerin hayatlarını izliyoruz ve yine bahsettiğim o vahşetin bizlerden uzak olması için dualar ediyoruz. çoğu zamanda elimizdekiler için şükür ediyoruz.

peki nedir elimizdekiler,

aklımızın erdiği yaşta henüz daha çok ufakken ölüm ile tanışıyoruz. sevdiğimiz herkesin öleceği gerçeği ile yaşıyoruz. değer verdiğimiz her şeyin biteceğini bile bile yaşıyoruz. ve hala kayıp edeceğimizi bile bile yeni insanlar sevmeye devam ediyoruz. biteceğini bile bile değer vermeye devam ediyoruz.

işte elimizdekiler bunlar, takvimin sayfaları gibi kopup giden günler ve kayıp olup gidecek değerler. yanı kısaca üzüntüler var elimizde, özlemler ve hüzünler.

belki ilk cümlelerde anlatılan haz dolu dünyayı yaşayan azınlığın arasında olunsa keyifli olabilir hayat. sınırsız imkanlar ve değer vermeden yaşanan bir hayat. kişinin kendinden başka kayıp edecek hiç bir şeyinin olmaması.

fakat sayılı günlerini henüz kendinin bile anlam veremediği bir koşuşturmaca da sadece hayatta kalabilmek için geçiren insanlar, hayatı yaşamak yerine yaşayanları izleyen insanlar, kayıp edeceğini, biteceğini bile bile seven insanlar için böyle bir şey dilemek belki de çok olağan dışı olmazdı.

zaman zaman aklima gelen dilek cümlesi.

sorulsaydı bunu diler miydik? hiç doğmamış olmayı dilemek için geç, ölmek için erken olan bir yerdeyiz.

coğrafyadan ve zamandan bağımsız olarak ara sıra yoklayan dilek.

"doğmadan ne isen, ölünce de o olacaksın"cılardanım ancak yine de hayata dair ufak detaylar bu dileği baskılıyor. kim bilir, belki doğmayı biz seçmişizdir.

bu düşünce beni sık sık yoklar. anlık sinirle çok söylerim ya da ağlama krizlerim tuttuğunda. ama kendime geldiğimde şunu derim : "bergen sen çok güçlü bir kadınsın. bunca savaşı tek başına sırtlanacak kadar güçlüsün. hem senin daha dokunacağın çok hayat var. hikayesini tamamlayacağın çok insan var. sen bu dünyaya birilerini güldürmek için geldin. öyle yıkma kendini he kızım?"

yıllardır her gün dilediğimdir. ama bir faydası olmuyor, geleceğin getireceği karanlığı engel olmuyor, hüzne, gözyaşlarına, kahrolmuşluklara ve pişmanlıklara engel olmuyor. sadece diliyorum, elden başka bir şey gelmiyor.

ben de sıklıkla diliyor ve ölemediğim için sürünüyorum.

daha farklı şartlarda doğmuş olmayı dilemek

ben, beni zorla çağırdıkları düşüncesi içerisindeyim uzun zamandır. sebebi neydi ki? gül gibi kız çocuklarınız vardı işte. neden kapanışı bir erkek çocuk ile taçlandırmak istediniz ki? neden bunun için böylesi uğraştınız?
bu muazzamlığın bir yapboz parçası olmayı isteyip istemeyeceğimi neden hiç düşünmediniz.. neden kıyısından köşesinden geçmedi aklınızın...
razı olacakmıydım sizce bu durumdan?

artık çok geç, başka şıklara bakalım.

bizi tanıyan son kişi de öldüğünde dileğimiz gerçekleşecek. hiç doğmamış gibi olacağız... olmamışız gibi...

ak keşke. bir taş olmaya, cansız bir varlık olmaya razıyım. dünya neden bu kadar adaletsiz?