thelma

joachim trier'in daha açılış sahnesinde bize yavaş ve temkinli yaklaştığı, daha ilk andan hem kendisinin hem de bizim 116 dakika boyunca ince bir buz tabakası üstünde yürüyeceğimizi söylediği baş yapıt gibi filmi. norveç'in sessiz sakin, beyaz ve huzurlu ama bir o kadar da vahşi ve yeşil soğuk doğası fonda akarken, genç bir kadının kendiyle ve dünyayla tanışıp dönüşmesini anlatan filmin müzikleriyse yine bir güzel norveçli ola fløttum'a ait.

metaforik ögelerin dans ettiği bir joachim trier filmi. seviyorum bu adamı.

konusu itibarıyla alışılagelmiş olmasına rağmen ben 2 saatin nasıl geçtiğini anlamadım. psikanaliz penceresinden ayrı güzel görünüyor bu film.

görüntüler de güzeldi.

8/10

trier'in oslo uclmesindeki performansını bulamasam da yine izlediğime pişman olmadigim bir film.
çığlıkların, yükselen müziklerin olmadığı bir gerilim filmi. film o kadar günlük hayat içerisinde ki son ana kadar yaşanan her şeyi dünyevi şeylerle açıklamaya çalıştım.
izlerken kendi gercegimden uzaklaştığım,zihnimi boşaltan, nerede-nasil hangi şartlarda yaşadığımı unutturan,sorunlari-dertleri-sikintilari geride bırakan, sizi içine alan filmleri seviyorum.
trier her defasında bana bunu yapıyor.