generalenjolras yazar profili

sometimes ı wish ı was a cloud, just floating along, going wherever the breeze takes me

okumuşsun satırları
dizeleri mektupları
bir damla göz yaşın
düşer satırlarıma
dağıtır mürekkebi
siler izlerini
anıların
dağıtır renklerini
sonbaharın
cevap vermen umuduyla bekliyorum
zaman hiç önemli değil
gözyaşlarını kendi ellerimle siler
saçını nazikçe uzaklaştırırım
gözlerinin önünden
yağmurdan sakınan kamelyanın
sığındığı söğüt ağacı misali
sen yeterki yanımda ol
solmadığın sürece
hep buradayım
içimdeki eski senle beraber

"ı guess ı am always, it's not a problem, it's just something, ı got used to it, every stranger, makes me feel safer, and every person, seems more beautiful"


ı am indeed a part of everyone, but ı just can't seem to make people a part of me. ı can feel their emotions, their thoughts. but they are only staying with me temporarily.

sun is rising
from behind the mountains
my weary body lying on the grass
as ı slowly get up
sun rises high with me
the sun shines in my eyes
reaching deep into my soul
as my gaze meets with the god
ı can feel it running down from my arms
my sword on the floor
like my weary body
ı glance behind
to see the river of red
ı left behind


ınspiration: colorful mist - naruto shippuden

yosun tutmuş limanlara

denizin tuzlu suyunun kokusunu içime çekiyor
günbatımına kadar gazete satıyor
güneş batarken koyuluyorum liman yoluna
turuncu sularla birlikte yürüyor
bütün gece yıldızlarla bakışıyor
yazıyorum kabuklara yazıyorum limanlara

ılık bir yaz gecesi, şehrin biraz uzağındaki çimenli tepede oturuyorum. hafif bir meltem esiyor; otların ve çiçeklerin hışırtısı, rüzgarla birlikte kulaklarımda yankılanıyor. parmaklarım çimenlerin arasında. yıldızlarla bakışıyorum. tanrıyla bir başıma oturuyorum, çünkü yine herkesi kendimden uzaklaştırdım. meltem hafifçe saçlarımı dağıtıyor. bir yoldaşım o zaten. düşünüyorum da, kimseyi rüzgarı, denizi ve dalgaların sesini sevdiğim kadar sevebilecek miyim...çünkü güvenin, sevginin ve arkadaşın ne olduğunu bilmiyorum. hayatım boyunca hiç bilmediğimi fark ettim. sonunda bir tek akıl hocam kalmıştı. iki yıl boyunca onu bekledim, ancak geri geldiğinde beni terketti. tek bir kelime etmeden ayrıldı. o gitti, ve şimdi içimde büyük bir boşluk hissi var. bu hissi rüzgar doldurabilir mi? okyanuslar doldurabilir mi? dalgalar doldurabilir mi?... rüzgar ve okyanuslar bize tanrı tarafından bahşedildi. ne olurdu, tanrı bana da bir arkadaş bahşetseydi?.. ama biliyorum, kendimi sevmeden kimseyi sevmem mümkün değil. arkadaş edinebilmek için önce kendimi kabul etmem gerek. yoksa kendimi de, çevremdekileri de incitmeye devam ederim...insanlar korkutucu. bıraktıkları yara izleri zehir gibi. insanlar beni incitmeye son verdiğinde bile, ruhumdaki yaraları derinleştiren bendim. kendi kendimi yok ettim, ve sorunun çevremdeki insanlardan kaynaklandığını düşündüm. böylece yalnızca ben değil, etrafımdakiler de incindi.
özgürlük zihinde başlar, zihninde özgür olmadıkça hiçbir yerde gerçekten özgür olamazsın.
bunu artık biliyorum...meltem saçlarımı usulca okşamaya devam ediyor. havada uçuşan yaprakları görünce ruhumu rüzgara bırakmak istiyorum...bedenimden çıkan ışık ve renk dalgalarını, havada uçuşan yapraklar gibi, rüzgarla bir arada görmek istiyorum. yaprakları uzaklara savuran rüzgarın, benim de ruhumu dağıtmasını istiyorum...
kutsal liri çalıyorum, yumuşak notalar rüzgara karışıyor. küçük gösterim yine başlıyor, ama bu kez seyirci yok. ruhumdaki kesikler derin. ruhumdaki her yaranın bir nedeni var; bazılarının sorumlusu benim ve her biri beraberinde bir anı taşır. onlar iyileşmeyecekler ama asıl önemli olan o yaraları inkar etmeden kabul edebilmek. hatalarım benim bir parçam ve özgür olabilmem için yapmam gereken şey, onlardan ders alıp aynılarını tekrarlamamak. bir insan, esirliğini yalnızca kendisi bitirebilir. bu yüzden rüzgar ismimi fısıldar ya, çocuklara, yapraklara, dalgalara...

esaretin zincirlerini kırdığımdan beri...

tanrı beni natus venti olarak çağırır

bana bahşedilen kutsal lir,

tutsak ruhlara özgürlük dağıtır

müziğim bir sanattan fazlası...

çünkü ben, herkesin ruhundan bir parçayım

çeviriyor kitabımın sayfalarını rüzgar...
kokusunu alabiliyor musun, denizin tuzlu suyunu sayfalarımda
hissedebiliyor musun, denizin sıcak sarı kumları ıslatmasını yapraklarda
ve duyabiliyor musun, deniz kabuklarını, kulağını yaklaştırınca
okyanusun sana fısıldadıklarını defalarca

çoraplarım sırıl sıklam
ayakkabılarım kum dolu
ıslanmasın diye katladığım paçalarımda
kum tanecikleri var
sırtımda kitap dolu bir çantayla
geziyorum dünya boyunca
görmediğim vadi kalmasın,
hissetmediğim çimen...