kurbagagoz yazar profili

mr. nobody (izledikten sonra insan verdiği tüm kararları sorguluyor “ya farklı bir yol seçseydim nasıl olurdu” diye)
çizgili pijamalı çocuk
ı origins
room (türkçe isim olarak gizli dünya demişler ne manaysa…)
leon: the professional
lion
ağır roman
yürüyen şato
daha vardır büssürü ama aklıma gelenler bunlar oldu.

beni en çok huzursuz eden şeylerden biri sanırım. genelde anlatım bozukluğu ya da yazım yanlışı fazlaysa kitabın devamını getirmekte çok zorlanıyorum. yarım bıraktığımdaysa vicdan azabı çekiyorum neden bitmedi diye. ben genelde ıkına sıkına da olsa sonunu getiriyorum bir şekilde. ama evlerden ırak bir durum mudur? evet öyledir.

çok sevdiğim bir aktivitedir. her zaman başkalarına doğum günü hediyesi almak zorunda mıyız? tabii ki de hayır. kendimize, hatta en çok kendimize almalıyız. doğum günü hediyemizi kendimize takdim edip bir de “canım kendim” diyerek kendimize sarılmak da atlanmaması gereken bir detaydır.

okayi yamaşita kombamba kombambaa
(bkz: 8:15 vapuru)

becerikli cinler’dir efenim. çocukluğumdan kalmadır, yaşının ve elden ele dolaşmanın verdiği yorgunluktan eskimiş, yıpranmıştır ama görevine hâlâ azimle devam ediyordur. önceleri ne zaman üzülsem, sıkılsam açıp okumayı alışkanlık edinip sonrasında her kalmaya gittiğim yere taşımaya başlayıp sonra bununla da baş edemeyip bu minik cinlerden bir tanesini koluma dövme yaptırmışımdır.
*sonradan bu masalın cüceli versiyonlarının türemesi beni bir miktar üzmüş müdür? üzmüştür efenim. kolumdaki cine biraz saygı, lütfeen, üzülüyör cüce dendiğini duyunca.