kutsalsanrı yazar profili

buradan tanıdığım çoğu insan hasta. en son hardcore islamcı bir arkadaşla konuşuyordum, tarikat kurmak istediğini falan söylüyordu. sonra aramızda küçük bir tartışma yaşandı ve o kadar takipçisi olan yazar adam hesabını silip gitti. belki de tarikat kurduğu için silmiştir hesabı...

günaydın sözlük, dün bugüne kadarki yaşadığım en büyük breakdownu yaşayıp hastaneye gitmek zorunda kaldım. iki serum üzerine duş alınca akşam dokuzda sızmışım ve sabah dokuzda uyandım. şuan çok daha sakinim, iyi günler olduğu kadar kötü günler de var. geçici olduğunu hatırlamak lazım sanırım. akıl sağlığınız savaştığınız her şeyden çok daha önemli, unutmayın.

depresyon, hayatın mahvolması, intihar etmek vs. biliumum bütün başlıklara baktıktan sonra 4-5 yıldır kendini kötü hisseden biri olarak bu başlığa yazmaya karar verdim. uzunca bir entry olacak.
öncelikle efenim ben tabii ki de dört yıldır her gün ağlamıyorum, çok mutlu olduğum günler de oldu çok üzgün olduğum günler de. ama genel olarak baktığımda bu uzunca sürenin bana getirdiği şeyler; bol bol varoluş sancısı, sayısız panik ataklar, duygusal yemeden gelen +10 kilo, binlerce göz yaşı, bir intihar girişimi, kırık bir kalp ve hastalıklı bir beyin oldu.
yeri geliyor beş sene önce sıkıntı ettiğim şeyi hatırladıkça kendimle dalga geçiyorum. hayat her gün daha da zorlaşıyor. ben yolun çok daha başındayım, bunu dedim diye hemen ergen velet demeyin, evet ergenlikten kaynaklı da olabilir ama "of ya kimse beni sevmiyor"dan daha büyük problemlerim oldu, herkesin hikayesi farklıdır.
anadolu'da allahın bile unuttuğu bir küçük ilçede, bildiğiniz sıradan türk ailesi ile yaşıyorum, buradan kurtulmak için çok çabalamıştım ama 6 şubat depremiyle birlikte bütün emeklerim boşa gitti, her gün pek de güvenli olmayan bir evin içinde dört duvar arasındayım. hayat benimle hep dalga geçmiş gibi hissettim.
biliyorum hayat hiç de çiçek böcek değil, bunu güzelleştirmek bakış açımıza ve bize bağlı. ama ben inanma yeteneğimi kaybettim. anlamsız geliyor her şey. bu bakış açısından çıkarak absurdizme de kayabilirim ama onu da yapamıyorum. içimdeki ses ne olursa olsun acı çekmeme odaklanmış gibi. nihilistlere tanrı yardım etsin.
kendimi geliştirmek için emek veren birisiyim. ve felsefe ile ilgilenmek en büyük hatam oldu sanırım bunu söyleyebilirim. bunun bir örneği de cemre demirel galiba, izlemem kendisini ama bi göz atarsanız ne dediğimi anlarsınız . sağlam psikolojiniz yoksa felsefeye yaklaşmayın. ben yaklaştım da noldu, daha da bocaladım, bir ara ateisttim her gün video oyunun içinde gibi hissediyor, dissociate oluyordum. bu arada belirteyim, çocukluğumdan beri depersonalizasyon yaşayan biriydim. ateistligi bıraktığımdan beri yaşamıyorum. yaklaşık iki yıldır falan.
batılı white insanların oryantalizm özentiligi gibi ben de bu süreçten sonra spiritüelizm, yoga sufilik, buddha gibi şeylere kaydım ve beynimi bir süre bunlarla kandırdım. çoğunun deli saçması olduğunu biliyordum ama anlamım varmış gibi hissetmeyi sevmiştim.
şimdi çok daha deist bir açıdan bakıyorum. hatta ara sıra dua ediyorum. içimde yolun sonunun iyiye çıkacağına dair net bir his var. bu günler de gelip geçecek falan. bu hayata tecrübe etmek için geldiğimizi düşünüyorum, ne anlamı varsa artık.
ama savaşamıyorum arkadaşlar, içimdeki bu hisle yaşayamıyorum. korkunç ve berbat bir his bu. sadece ölümle çıkıp gidecek, yakamı bırakmayan bir his. ağır duygusal ve her şeyi derinden hisseden biriyim, ve yıllardır kanımı emen bu his vampiri artık canımı da alacak.
hayat ne olursa olsun yaşamaya değerdir, intiharı yaşayarak de edebilirsiniz. her şey bakış açınıza bağlı tekrardan belirtiyorum. ama benim bir şeyleri düzeltmeye gücüm kalmadı. çokça sevin, sevilin. gamsız olmayı öğrenin. sorgulamayı bırakın, insanlık olarak henüz her şeyin çok gerisinde olduğumuz gerçeğini de kabul edin. hiç iyi bir yerde değilim ve öğüt veriyorum, çünkü neden, bunları yapsam düzelirdim.
bendeki travmalardan beğendiğini seç al, doktora gideyim dedim, ama ilaçların bir işe yaramayacağını düşündüm hep, gerçi belli olmaz belki bi anda giderim doktora.
kendimi nasıl kurtarırım bilmiyorum, her gün daha da kayboluyorum. bi şeyleri düzeltmek için de motivasyonum yok. tavsiyesi olanları dinlerim.

içinizde asla geçmeyen değişik bir his olması, panik, tetikte olma hissi denilebilir. hani ilkokulda ödevini yapmamışsındır ve öğretmen ödev kontrol ederken sıra sana geliyordur ya, o tarz iğrenç bir his. mide bulantısı ve kalp çarpıntısı da yanında bonus. her şeyi çekip kapatma isteği de gelir bazen. çok uzun süredir kötüyüm. ne zaman, neden başladı bu hisler bilmiyorum. buraya nasıl geldim bilmiyorum. düzelir miyim, mümkündür ama içimde neredeyse hiç yaşam isteği yok.

ben nasıl olduğumu bilmiyorum, ne hissettiğimi, ne düşündüğümü bile bilmiyorum kafamda, gözlerimin içinde akıp giden bulanık düşüncelerimden bir şey anlamıyorum arafta gibiyim

erkin koray - anma arkadaş
akabinde yalnızlar rıhtımı güzel gider

sanrı ama kutsal olanından:)

''beni kurtaran şey intihar fikriydi. intihar olmasaydı kendimi çoktan öldürmüş olurdum. yaşamaya devam etmemi sağlayan şey her zaman önümde böyle bir seçeneğin olduğunu bilmekti. sahide de bu düşünce olmasaydı bu hayata, bir yere ya da bir şeye saplanmış olma duygusuna asla katlanamazdım. benim için intihar fikri her zaman özgürlük fikrine dayalıydı.''

'onlar bile üzülürler' ve 'dünya' parçalarıyla beni yerden yere vuran gruptur

çok yalnızım, mutsuzum
göründüğüm gibi degilim aslında
karanlıklarda kaybolmuşum
...bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır
aradıkça batıyorum karanlik kuyulara
kimse duymuyor çığlıklarımı
duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
bense insanların bu ilgisizligi karşısında ilgiye susamışım
ümidimi yitirmişim
biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim herşeye
veda edeceğim

"en yakın yabancı sendin,
daha sürülmemişken ışığın biberi
yaramıza,
yaslanırken boşlukta duran bir merdivene
henüz.
...
güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,
ilkyaz derken -kışı gözden kaçıran
yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımızz:
en güçsüz kollarla-

çözüldü aşkın zarif ilmeği
bulandı aynalar duruluğu.
çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda
bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
olduğunu...

yabancıların en yakınıydın sen! "

ey iki adımlık yerküre
senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!
(bkz: nilgün marmara)

kafka'nın bebeği