lifeisprecious yazar profili

en sevdigim kahve demleme yöntemi. bunun icin amazondan özel bir sürahi aldim, basit bir tasarim ama demlemeyi inanilmaz kolaylastirdi. normal sürahinin agiz kisminda süzme özelligi olan bir hazne var, hazne icine ögütülmüs kahve dolduruluyor, demleme süresi sonunda sadece hazneyi cikarmak yetiyor, demlenmis kahve dolu sürahi buzdolabinda kalmaya devam ediyor. sanirim bir litrelik.

yazin isten geldigimde hemen bardaga doldurup soguk soguk icmeye bayiliyorum. mideyi kesinlikle diger demleme kahveler kadar rahatsiz etmiyor.

maalesef kendisine abayi yaktigim oyuncu. cok üzülüyorum.

olmamasi gereken kararsizlik. paranizi almaktan neden utaniyorsunuz arkadaslar? almanya`da 1 cent ve 2 centleri de veriyorlar ve ayni sekilde ödeme yaparken 1 cent 2 cent eksikse sizden o parayi da aliyorlar.
türkiye`de zaten 1 kuruslarinizi tamamen yiyorlar, 5 kurus bence iyi para ama yine de sen bilirsin.

benden uzak dursun dediğim insanların huyu. çok çektim alıngan insanlardan. ne yapsan olmaz ne desen olmaz, durduk yere tatsızlık çıkarıp durur. onunla ilgili olmasa bile her şeyi üzerine alınıp ona göre size tavır alır, kızar, küser, laf söyler, agresiflesir, kendine kendine intikam alır. bunlar olurken sizin hiçbir şeyden haberiniz yoktur, ne olduğunu bile anlamazsınız bazen. belki baska dertleriniz vardır ama bu insan kendini dünyanın merkezine koyup her şeyin onunla ilgili, ona karşı yapıldığını düşünür.
gerçekten düşman başına.

pat diye görüntülü aranmak hatta pat diye aranmak. en keyifli halimde bile beni hulk'a dönüştürebiliyor.

su anki halini bilmedigim ama eski haline bayildigim yer. bodrum`dayken tekneden uzaktan görüp merak etmistik, sonra bir gün kalktik gittik. yol kenarinda yürüyüp denize nasil ulasacagimizi düsünürken bir isletmeye gizlice girdik. agaclik bir yerdi ve biz ordan giris yaptik yani kapidan olmadigi icin gizlice diyorum, giris ücretli mi degil miydi bilmiyorum. muhtemelen öyledir.

ama o kadar güzel bir yerdi ki, o kadar cok eglendik ki, hala hayatimin en güzel günlerinden biridir.

alman vatandasligina gecmisim,
daha günesli bir ülkeye atmisim kendimi (insaf et yahu abartmiyorum 8 aydir mont giyiyorum, ya günes ya antidepresana varacak sonu),
bu sikici ofis islerini birakmisim,
hadi en azindan calisma süremi azaltmisim,
kendi isimi yapiyorum kafama göre, seklinde hayal ettigimdir.

ama iste o kendi isim olacak is nedir onu bulup bu 10 yilda kendimi o isi profesyonel seviyede yapacak seviyeye getirmem gerekiyor önce.

var birkac tane. dil yarasi en büyük yara imis sözünü dogrulayan cinsten.

öyle ki 5-15 yil önce söylenmis seyler bile bazen insani uykusundan uyandirip icini acitabiliyormus (ki en büyük kirginligim degildi, sonrasinda ohooo ne kirilmalar ne kirilmalar). belki de hep öyle kalacak bazi kirginliklar. 30-40 yil sonra bile olmadik bir anda akla gelip can yakacak. ömrüm olursa görecegim.

karsi taraf farkinda bile degil belki agzindan cikanlarin. daha dogrusu umrunda degil. ama bu taraftan bakan biri olarak ben bundan sonra agzimdan cikanlara cok dikkat edecegim. bu kadar etkili oldugunu ben de bilmezdim yasamadan. eskiler bosuna bu kadar önem vermemis agizdan cikan sözlere ve insan kirma konusuna.

ilk izlememin üzerinden asagi yukari bir on yil gecmediyse benim icin hicbir film.

film ne kadar güzel olursa olsun iyice unutmam lazim yoksa ikinci kez izlemeye bile dayanamiyorum.

salya sümük degil de birazcik usturuplu agladiktan sonra gelen güzellik.

doktorumun net bir teshis koyamayinca raporuma yazdigi hastalik.

asiri halsiz ve yorgundum ama öyle böyle degil. yataktan cikamayacak, evin yanindaki markete gidemeyecek, kalkip mutfaga gidip kendime yemek hazirlayamayacak kadar. tabii ki ise de gidemedim. kan degerleri normal, corona testi negatif hatta antikörper testi bile negatif. adam düsündü düsündü psikolojik olabilir deyip verdi raporu.

burada raporlarda hastalik direkt yazilmiyor harfler, sayilar fln yaziyorlar. hatta isverene verilen nüshada bu bile yok tamamen gizli. türkiye`de nasil bilmiyorum, ben calisirken acik acik yaziliyordu en özel seyler bile.

neyse aldim raporu elime, ciktim. merak ettim ne yazmis diye. actim telefonu bi baktim internet (burada hatice efsanesini hatirlayalim. bilenler bilmeyenlere anlatsin ya da bilmeyenler arastirsin, seda sayan`in programinda eski kocasiyla tartistigi bölüm, efsaaanee).

iste burn out sendromu yazmis gecmis. devami yok, devami can sikici. hatice efsane.

en cok sevdigim fast food zinciri. ama maalesef almanya`da biscuit satmiyorlar. kabullenemiyorum bir türlü bu durumu.

dudagimin üstünde belli belirsiz olan yara izi. ben bebekken komsular beni sevmek icin almislar bir süreligine. ben de yeni yeni yürüyormusum. bi sekilde sehpanin kösesine vurup dudagimi patlatmisim. komsularin ödü kopmus ama benim hosuma gidiyor simdi.
diger yara izlerimdense hic hoslanmiyorum.

sanki birazcik abartmis insandir.
ben nazar degdi diyorum, göz var diyorum.

taze kasap sucugunu keseceksin, cig cig taze ekmegin arasina koyacaksin, üzerine bolca tuz, yanina da mis gibi cay.

en cok bu halini sevdigim yiyecek. türkei demek taze kasap sucugu demek, gitsek de yesek artik.

henüz 3-5 yaslarindayken yaptigimdir.
gittigimiz bir dügünde annem babam dans ederken beni masadaki cin tonigi icerken yakalamislar. susamisim herhalde.

tercih etmedigim kahve. miktari cok az oldugu icin cezve basinda durmaya, pisirmeye hatta bulasigini yikamaya bile üseniyorum, degmez diyorum, iki yudum aliyorsun gerisi telve, zaten hemen soguyor. makinesi olsa belki icerdim.

yine miktari cok az oldugu icin yaninda bir sey yemek mümkün degil. kahve yaninda kek, pasta, börek yemeyi seviyorum.
benim icin kahve 10-15 dakika ara verip keyif yapmak demek. espressoyu da ayni nedenle tercih etmiyorum.

schneider weisse, weihenstephaner ve bud.

türkiye`de bomonti red ale.

bunlar bilinenler ve kolay bulunabilenler. yoksa bunlardan cok daha güzel biralar var. yazin buralarda bir kafede ictigim bira mesela. ne kafeyi bulabilirim ne de biranin adini hatirliyorum ama muhtesemdi, ilk yudumdaki sokun ardindan bitirene kadar bardagi evirip cevirip bu ne ya deyip durdum.

temel ihtiyaclarin pahaliligi kadar üzücü olmasa da oldukca sinir bozucu durum.
burada ise ickiler o kadar ucuz ki cogu zaman kalitesinden süphe edip almiyordum, zamanla alistim.

ailem. bir bucuk yil oluyor görmeyeli, icim o kadar rahatsiz olmaya basladi ki, icimizden birine bir sey olsa bu kadar zaman görüsmedik, korkunc bir vicdan azabi duyarim herhalde.

digeri de bir yaz aksami acik bir mekanda arkadas, aile veya sevgiliyle oturup yiyip icip sohbet etmek. bundaki huzur hicbir seyde yok.