minik kurbağa yazar profili

bildiğim kadarıyla salve merhaba, salvete ise merhabalar. yani tek kişiye hitap ederken salve, birden fazla kişiye hitap ederken ise salvete denir.

“bu odaya gel, burada güvende oluruz.”
bu çağrı, güneş’in hızla koşup ailesinin yanına yetişmesine yetmişti. arkasına baktığında kükreyerek kendisine koşmaya devam eden pumanın gözlerindeki kararlığı gördü. düşünceler ayaklarından daha hızlı hareket ediyor, ardı arkası kesilmeden zihninde sıralanıyordu.
“kilidi sıkamıyorum, patisiyle tutuyor kapının kolunu,” cümleyi tam bitirememişti, aklında tamamladı gerisini. ama yine de ne demek istediği anlaşılmıştı. hepsi geriye doğru gidip yere oturdu. evin salondaki portalın amazonlara açılması ve olayların gelişmesi çok hızlı olmuştu. anda geriye giderek ne olduğunu hatırlamaya çalıştı güneş: evet, annesinin üzerinde çalıştığı uzay bükümü deneyi başarılı olmuştu. ancak, güneş’in sarı saçlarındaki molekülün bu portalın anahtarı olması onu oldukça büyülendirmişti. hızlı gelen pumanın ardından portalı kapatmışlar, fakat yine de pumayı geri götürmeyi başaramamışlardı.
•••
güneş, sütyolu sokağındaki dünya apartmanında yaşadığı bu macera dolu yolculukta, ailenin önemini iyice anladı. onlar sayesinde koşmayı öğrenmişti; annesi saçlarını ışık huzmesi gibi tararken, babasının yapraklardan yaptığı şapkayı takarak “80 günde devri alem” kitabını canlandırmak çocukluğundaki bir tür rutin olmuştu. büyüdükçe doğa üzerindeki merakını harlayan ailesi sayesinde evreni evinde araştırmaya çalışmıştı. çünkü bu evde her şey mümkündü; güneş, ışığıyla dünyada maceralar yaşamaya devam edecekti.

biraz fazla safça bir intiba uyandırıyor bende bu durum. sanki hakikati görme yetisi yokmuş da sürekli kandırılmaya müsaitmiş gibi. toksik pozitif gibi değil ama; toksik pozitifler bile isteye, kötülüğü görmezden gelen insanlarmış gibi düşündüm hep. ama pollyannacılık, daha ziyade seçme şansı olanların değil de mizacen öyle olanların yaklaşımı gibi.

her şey bir yana; bir durumun veya olgunun iyi tarafını görmek, kötülüğü de bilerek (ama görmezden gelerek değil) iyi olmayı tercih etmek, olumlu yönlere bakmaya çalışmak oldukça faydalı bana göre.

yine de zaman zaman negatif düşünmekten, kedere düşmekten, üzülmekten ve hatta oturup ağlamaktan gocunmamak lazım. bunlar da hayatın getirisi, bilmek lazım.

mevcut durumda 29 ocak 2025 çarşamba için yaptığım plandır:
- sosyal medya detoksu: instagram, x (twitter), malum sözlük* ve bilimum trol ordusuna sahip ortamları kapsayan hesaplarımı kapatarak yapacağımdır. normal sözlük mü? burası daha sakin, dingin ve seviyeli olduğu için buradan devam.

- kitap okuma: kurtlarla koşan kadınlar gayet iyi (hatta bayağı iyi); onda ilerleme kaydetmeliyim.

- iş/ güç: yazılacak rapor var ve üzerine çalışmam gereken bir proje. bakalım.

- yeni bir kurs: japoncaya başladım, onda da en azından alfabeleri öğreneyim istiyorum.

sanırım yeterli.

aynı zamanda itici bir duygudur. hem sahip olan kişide hem de maruz kalan kişide negatif duygular uyandırır. belli bir düzeyde kıskanmak sağlıklı olduğu yönünde görüşler de vardır. ancak su bile fazla tüketildiğinde zehirliyorken, çok fazla kıskançlık da hem kalbimizi hem de aklımızı zehirler. çünkü güvensizlik doğurur ve o da şüphenin yakıtıdır.

her şey dozunda güzeldir.

bazen kendimi yapmam gerekenler listesinde kaybediyorum. yığın yığın düşüncelerim, aralarda buruşmuş beğenilmeyen fikirler, yerde topak topak dağılmış… böylesi zamanlarda bir tükenmez kalem mürekkebine metamorfoz geçiriyorum. kalemden kağıda harfler ve noktalamalar olarak dökülüyorum; kah bir sevgi dolu sözcük, kah ağırlığı bir çığdan hallice, yuvarlana yuvarlana büyüyen bir paragraf oluyorum.

dünyaya tekrar gelsem, bir kalem olmak isterdim. ama öyle düz bir kalem değil; anlamı bilen, anlayan, anlayışla yaklaşan bir yazarın kalemi.

akademik çalışmalar yapmak amacıyla bir proje yazdığınızda sizden istenen kriterlerden biridir. bilim yapmanın özünde tekrarlı deneyler, verilerin bağımsız taraflarca değerlendirilerek onaylanması ve benzeri aşamalar yer alır. bu açıdan baktığımızda önceki çalışmalarla benzerlik olması, gerçekleştirilebilir olması ve elbette literatürle uyumlu olması gerekir. bu kriterlerle özgünlük konuşmak, kariyerin başındaki genç araştırıcı ve öğrenciler için kafa karıştırıcı olabiliyor.

dilim döndüğünce açıklamaya çalışayım naçizane:
- önceki çalışmalarla benzerlik olması: bunun gerekliliği, projeyi değerlendiren jürinin “boşa onay vermemeliyiz,” mantalitesinden ötürü, karşılaştırma yapmasına olanak tanır. benzer bir çalışma olacak ki, bu da diğer maddeye götürecek;

- gerçekleştirilebilir olması: fen ve sağlık bilimlerindeki projelerin yürütülmesinde, laboratuvar olanakları, alt yapı ve tarafların uzmanlık alanlarına da bakılır; “bunu nerede yapacaksınız?”, “bu konuda uzman mısınız, kanıtlayınız”, “bütçeden alacağınız malzemeleri kullanabileceğiniz cihazlar nedir, açıklayınız” minvalindeki sorulara usulünce cevaplar aranır. bunun cevabı olumlu olduğu anlaşıldığında da, bu iki madde bir sonraki basamağa götürecek;

- literatürle uyum: bakalım, camiada bir şeyler deneyeceksiniz. önceki çalışmaları da literatürle listelediniz. dolayısıyla gerçekleştirilebilirliğini kanıtladınız. bu da bize literatürle uyumlu olduğunu gösterdi. e madem önceden yapılmış, literatürle de kanıtlamışsınız gerçekleştirilebilirliğini, o zaman ne diye tekrar yapacaksın?

işteeee burada özgünlük devreye girecek. tam bu aşamada ekibinizle birlikte, projeyi yazarken neyi farklı yapacağınızı, nasıl bir katkı sunacağınızı ispat edeceksiniz. fakat proje önerilerinde özgünlüğe vurgu yapmanın riskleri de var: intihal ve / veya fikir hırsızlığı. bu yüzden özgünlüğünü kanıtlarken de hedefleri, asıl amaçları çok açık seçik sunmamak gerekebiliyor.

netice itibarıyla proje yazmak bile başlı başına bir tecrübe. bu yüzden lisans ve lisansüstü aday öğrencilerin tez projelerini, öneri formlarını, hatta makalesini kendi yazmasına, yazarak öğrenmesine teşvik edilmesini tavsiye ederim.

türkçeye çevrildiğinde bilimum yerlerinde ahududum, çam ağacı ve sevdiceğim ifadelerinin yer aldığı eğlenceli bir rus türküsüdür efenim.

ancak kalinka’nın gilaburu — viburnum opulus ağacı meyvesi olduğu hakkında bilgiler mevcuttur. aynı zamanda bu bitkinin kalina olarak rusya’nın ulusal sembollerinden biri olduğuna dair ifadeler yer almaktadır. şöyle ki (prokhorov, 2002).

barbara mcclintock tarafından keşfedilen, ilk etapta “jumping gene” yani “zıplayan genler” olarak adlandırılan; genomda parça değişimi ile yer değiştiren — transpoze olan dna bölgeleridir (bkz: transposable element).

şematik gösterimi (görsel kaynak):


daha ayrıntılı bilgi için bkz.

türkçe hünnap olarak bildiğimiz, latince rhamnaceae familyası olan cehrigiller üyesi bir bitki türüdür. aslen ağaç olan bu bitki, iucn kırmızı listesi verilerine göre “lc” yani asgari endişe altında olarak işaretlenmiştir (bkz: least concern).

bilimsel adı gereğince hem sempatik, hem de oldukça melodik bulduğum bir bitkidir. anladığım kadarıyla ismin kökeni yapraklarındaki ziziphin isimli bileşikten almaktadır (kurihara, 1992).

görsel için belki şu link faydalı olabilir tık.

normal sözlük üyeliğim kapsamında açıklama ihtiyacı hissettiğim bir takım kurallar bütünüdür.

- kaynak kullandığım her içerikte kaynağı belirtirim. kitap alıntılarımda sayfa numarası (mümkün olduğu ve unutmadığım sürece) yazarım; gerekirse atıf formatında referans veririm.

- sosyalleşme amacı gütmediğim için mesaj alıp/gönderme sekmesini pek kullanmayı düşünmüyorum.

- buradaki varlık amacım, arada fikirlerimi, duygularımı, gerekirse pür gerekirse ağdalı bir şekilde, edebi, felsefi, sanatsal anlamda paylaşmaktır. bununla birlikte internet camiasındaki bilgi kirliliği ile savaşmak gayesiyle, bilgi içerikli yazılar da üretme gayretinde olacağım.

- eleştirleri nickaltı seçeneğini kullanarak yapabilirsiniz; seve seve okur, irdeler, saygıyla kabul ederim.

(şimdilik bu kadar. aklıma geldikçe eklerim, belki.)

türkçe olarak hodangiller familyası olarak bildiğimiz boraginaceae bitki ailesine ait bir türdür. bilimsel adı alkanna tinctoria olan bu otsu bitkinin çiçekleri mavi-mor renktedir. ayrıca tıbbi aromatik özelliği bulunmaktadır.

görsel için: buradan
daha ayrıntılı bilgi için: türkçe bir kaynak.

uluslararası camiada “post-doc” veya “postdoctoral researcher” olarak geçen; doctor of philosophy yani ph.d. derecesi aldıktan sonraki araştırmacı pozisyonunu ifade edendir.

ülkemizde bir enstitü veya üniversite düzeyinde bir kuruma bağlı şekilde araştırma projelerinde araştırıcı olarak doktora sonrası çalışmalar yapmak mümkündür. özellikle akademik kadrosu bulunmayan doktora mezunları, bilimsel araştırma projeleri — bap ile veya tübitak ile burs alarak bunu gerçekleştirebilir.

ek: phd derecesinin açılımı latincede “philosophiae doctor” olarak geçmektedir. aslında felsefe doktoru gibi bir ifade olarak görünse de, “işin felsefesini çözdüm” gibi bir ifadedeki anlamdan yola çıkabiliriz. konunun felsefesine (dolayısıyla, felsefenin eski anlamıyla, bilimine) hakim olmayı ifade eder, en düz tabirle. doktoranın uluslararası karşılığı olan phd kısaltmasındaki felsefe ile uzmanlaşmak özdeştir. felsefe, tıbbi bilimler, edebiyat, fizik, kimya vesaire gibi alanlarda yaptığınız doktoralarda direkt phd unvanı alırsınız.

phd, sadece ülkemizde değil, yurtdışında da ismin önünde dr. ibaresi kullanma hakkı tanır. hekimler ile doktora mezunlarına “dr.” olarak hitap edilir. ancak ayrımda hekimler için md (tıp doktoru) ve doktoralar için phd (bilim doktoru) titrleri isimlerin sonuna eklenerek kullanılır.

ve işte tam da bu sebepten, dr. derecesi olan kişilerin akademik projelerde araştırıcı olarak görev alması onları “doktora sonrası araştırmacı” yapar.

sevdiğim insanları tanımlarken veyahut onlara seslenirken sıklıkla başvurduğumdur. minnoş ve yumuş yumuş arkadaşlarıma şekerparem demeye bayılırımdır. ayrıca ziyadesiyle şekerden bir parça, tane anlamına gelmesiyle taşların yerine oturduğudur.

@bay panda ile @moje mahlaslı yazarlara şükranlarımı sunuyorum efendim. teşekkür ederim, çok naziksiniz.

edit1: @bez bebek nana mahlaslı yazara da teşekkür ederim ve @romantik sesli yazar’ın beni prens kurbağa karıştırmasına teessüf eder ama yine de nüktesine gülerim.
saygılarımı sunuyorum.

usul usul kanatlarını çırptım. ansızın bir sızıyla gözümden bir damla yaş düşmüştü. o yaşın yeni tomurcuklanmaya başlayan bir bitkinin yaprağında sıçrayışını izledim. fakat yorgundum, çünkü diyarlar aşıp gelmiştim bu ağacın yanına. başımı gövdesine yasladım, dinledim. sanki bir şeyler söylüyordu. ve yapraklarıyla beni alkışlıyordu; çünkü yüzüme düşen güneş ışığı gülümsemeye dönüşmüştü.

tekrar siesta zamanıydı. belki bir sonraki uyanışım, bir buluttan düşen yağmur damlasındaki su molekülü olur.

dr.clarissa pinkola estes, “vahşi kadın arketipine dair mit ve öyküler” alt başlığında ele aldığı kurtlarla koşan kadınlar kitabında savaş yaraları: yara izi klanına üyelik bölümünde şöyle tanımlıyor,


s.410

muadil olabilecek, özellikle komplekssiz olduğunu düşündüğüm; türkçe karakterle rumuz alma kolaylığını ayrı, argo olmamasını ayrı ve nispeten yeni olduğu için sessiz sakin olmasını ayrı sevdiğim bir yer. ilk izlenimlerim bunlar.

bir de diğer platformlarda troll oranı, anonim olamama, sürekli takip ediliyor hissinden ötürü fikirlerini özgürce paylaşamama gibi durumlar hissediyordum. burada ise hem az da olsa görünürlük var; hem de kendi içinde kendi sesinin yankısını duyabildiğin için mükemmeliyetçi olma kaygısı gütmemek var.

gezegenleri döndüren, gece vakti gökyüzünde yanıp sönerek varlığını gösteren, ışıksız bir şehrin göğünde gözlemlenme fırsatıyla bakışımızı çevirip hayaller kurduğumuz; bilimsel çıktılarla anlamaya çalıştığımız, felsefeyle sorular sorup cevap aradığımızdır.

faydası oldukça çok olandır. içimizi döküp rahatlar, günlük önemli anlarımızı yazıyla kalıcı hale getiririz. duygu ve düşünce karmaşası yaşarken kelime ve cümlelerle somut olarak görebilir, kendimizi dışardan izleyip değerlendirebiliriz.