pictorem yazar profili

firar edeyim artık... fazla geldim kendime...

firariyim firari
unutmam eski yâri
gönlün gündüz benimle
geceleri firari
rinna rinna rin narin yarim
gel benim kâhrıbarım

benden de bu gelsin. erzincan - tercan türküsüdür. nida tüfekçi derlemiş.

aşıklarda olan efkar
artar gider artar gider
tutar yükünü cevherden
satar gider satar gider

aşk aşığın aynasıdır
aşık aşkın çırasıdır
maşuk onun belasıdır
çatar gider çatar gider

hava ılık, kapılar açık... vadide salınıyor nida ateş'in mürdüm buğusu sesi...

iki bülbül geldi kondu çimene
kendim içtim kendim (de) oldum divane
ben ölürsem gurbet elde kime ne
gidiyom ey nazlım da ağlattın beni
arar isen yar yanında bul beni

bir de bayır gülü var; kendini gülden sayan...

rakının son yudumundan sonra el mecbur olan... fonda yıkıla yıkıla

gece gece, dayanılır mı buna?

erol parlak, kesik kesik, keskin keskin, sert sert, bir öfkeyi dillendiriyor.

avşar bozlağı

baskali reqsi.

erol parlak usulünce... muhteşem...

pasgalı

hararet nârdadır, sacda değildir,
keramet baştadır, tâcda değildir.
her ne arar isen, kendinde ara,
kudüs’te, mekke’de, hâcda değildir.

son dokuz seneden kazımak istiyorum kendimi, o derece nefret ettim.

ağır itham.

ne yapmış olabilir bir insan bu sıfatı hak edecek?... canidir mesela, canlı katletmiştir. cam kırıkları koymuştur mesela çocukların yediği kurabiyelerin içine *, nifak ekmiştir, kötülük biçmiştir, çivili yol döşemiştir, insan sevmez, hayvan sevmez, bitki sevmez, gülmez, güldürmez; ağlatır, bile isteye can yakar, bela olur, dili zehirlidir, kıskançtır, hasettir, dal kırar, gönül yontar biri midir? meziyetleri bunlardan biri, birkaçı ya da hepsi midir?

insan bu ithamda bulunmak için nasıl bir muameleye maruz kalmış ve mağdur rolüne bürünmüş olabilir? ben işin içinden çıkamadım, sözün sahibi gerekçelendirebilir belki.

beni hor görme kardeşim
sen altınsın ben tunç muyum?
aynı vardan var olmuşuz
sen gümüşsün ben saç mıyım?

seggah makamından sonra en sevdiğim makamdır. en içli en hisli en...

türküler de var saba makamında. tsm'ye çok yaklaşır bu makamdaki türküler, ayırt etmek zor da olsa icraya göre değişir.

emel taşçıoğlu'dan bırakayım bir örnek. bir elazığ türküsüdür.

yeşil yaprak arasında kırmızı gül goncesi
nerelerde mesken tutmuş gönlümün eğlencesi
gidin deyin nazlı yare ayrılık son gecesi

gözüm gördü gönlüm sevdi yar yoluna fedayım
vallahi dost billahi dost sana kurban can daim

#3135966, hayır, yarası bende saklıdır.

......

güldüğüme bakmayın, içimden ağlıyorum. çok kırdım kendi canımı...

yıllardır hep atıp tuta
yalan sözü yuta yuta
koydunuz beni tabuta
uyu deme, uyuyamam…

sus deme susamam!..

erzincan türküsüdür. halimin tasviridir.

derdim çoktur hangisine yanayım
yine tazelendi yürek yarası
ben bu derde nerde derman bulayım
meğer dost elinden ola çaresi

türlü donlar giymiş gülden naziktir
bülbül cevreyleme güle yazıktır
çok hasretlik çektim bağrım eziktir
güle güle gelir canlar paresi

şu çocuğun gecenin bir yarısı, hem de mışıl mışıl uyuyorken birden bire başlayan çırpınışları, onca ilaca rağmen çırpınışları, kasılmaları, kendini kaybedişi, izlerken çektiğim acı, çaresizliğim... çaresizliğim... yürek sıkışması, acı, çok acı...

çok güzel çalıyor ya... sabalara filan uğrayıp deli etti beni, hadi dedi, iç pictorem dedi; ilker karsavuran - baskali reqsi

"gazlı öz güven" ya da "pompalanmış öz güven".

insanı itici/çekilmez yapan bir acayip hal. menşenin, josephine koltuğa sere serpe yatırıldıklarında, çocuklukta ve ergenlikte yaşanmış, birikmiş, bertaraf edilememiş ilgi, sevgi, değer verilme eksikliği ve hayal kırıklıklarıyla nüvelendiğini, giderek serpildiğini görebiliriz.

egolarında bir yırtık var bu insanların. yaptıkları, ettikleri, sahip oldukları, yaşadıkları, ortamları, çevreleri, kahveleri, arkadaşlıkları, sevgilileri, çolukları çocukları, saçları başları, davranışları, gezdikleri, gördükleri, yürekleri, sevgileri, hasılı tepeden tırnağa * her şeyleri eşsiz ve en kıymetlidir. kendilerini buna inandırırlar, yetmez başkalarını da buna inandırmak için tepinirler.

yatağa girdiklerinde yastığa gömülüp kifayetsizliklerine salya sümük ağladıklarını iddia edebilirim ama ispat edemem.

yazmaktan başka, bambaşka tutkuları olan romantik dönem şair, romancı ve oyun yazarı. aynı zamanda iç mekan tasarlamaya, desen çizmeye ve mimariye tutkun biri...
notre dame'ın kamburu'nu yayınladıktan sonra geçirdiği on sekiz yıllık sürgün hayatını adının baş harfini iliştirdiği çizimleriyle doldurdu. tam 4000 çizim. fantastik mekanlar, ilginç/saldırgan/ürkütücü figürler, tuhaf atmosferler... bir rivayete göre bazen gözleri kapalı olarak ve sol eliyle desenlerini çizdi.
andré breton, 1924'te "sürrealist manifesto"yu yayınladığında victor hugo'yu avangard olarak tanımlamıştı.
bütün çocuklarının ölümünden sonra da süren trajik hayatı melankolisinin nedenlerinden biridir belki de.

"işte bunu yapmamalı. insanlarla oynamamalı, bir yerleri var, bir ince yerleri, işte oraya değmemeli."
*