ütopik patika yazar profili

önemsiz görünse de kaybettigin bir insana ait olan bir saç teli hıçkıra hıçkıra ağlamana neden olabiliyor. o yanındayken kıymetini bilemedigin zamana kızıyorsun. keşke...keşke...diyorsun. ama o çoktan yok olmuş oluyor. bir nefeslik ömrümüzün olduğunu yüzüne şamar gibi vuruyor. zaman geçiyor yokluğu geçmiyor. içinde buyuyen ve asla doldurulamayacak boşluk yerini alıyor. ve geriye sadece bir saç teli kalıyor.

"mavi"

bazen gökyüzü mavisi.
hani bakınca için açılır, böyle neşeli yaz havası gibi bir mavi, uçsuz bucaksız, tarifsiz...

bazen deniz mavisi.
hafif lacivert gibi, kasvetli, rüzgarlı, dalgalı...

"biz hepimiz dikenli tellerle sarılıyız, her ilişkide bir parçamız kalır ve bölüne bölüne biteriz de. en büyük hünerimiz kendimize karşı olmak, aykırı yaşamaktır, acı kaynaklarımızı ellerimizle yaratarak…
kıyılarımız duygularımızın boyunda, derinliğimiz aklımızın ölçüsündedir; ufuklarımızsa sisler içinde…
o kıyısız gökyüzü nasıl sığar küçücük gözlerimize, bir bardak suya, demirli bir pencereye…
nasıl gizleriz ağız dil vermez bir geceye?
ve nedir ki gizi, daraldığımız her yerde bir genişlik duygusu verir içimize.
çözemeyiz, de, bu güdük bilinç, bu sığ yürek, bu ezbere yaşamla.
dünya bir testidir, de, ömür hanım, ömür bir su…
sızar iğne ucu gözeneklerinden zamanın, bir içim serinlik bir yudum mutluluk için.
ve bir gün ölümün balkonundan…dökülür toprağa el içi kadar bir su. yerde birkaç damla nem, bir avuç ıslaklık…
ölümü bilerek nasıl yaşar insan, geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür; bilmek bütün acıların anasıdır, de…"

(şükrü erbaş. ömür hanımla güz konuşmaları).

"yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa: 'dünyada neler gördünüz?' dese herhalde verecek cevap bulamayız. koşmaktan görmeye vaktimiz olmuyor ki..."

(sabahattin ali, kamyon, 2015: 29).

umutsuzluk, kendi içinde barındırdığı mutsuzluk kelimesinin yansımasıdır.

radyonun içinde insanların yaşadığını zannedip hoparlör kısmından ekmek kırıntısı atarak onları beslediğimi zannetmem.

olsa da yesek dediğimiz, başlayınca bırakamadığımız, izmir ilinde çiğdem olarak adlandırılan nadide yiyecek.