yeni nick yazar profili

çok canımı sıkan kitledir çok. mızmızlar.

sorumluluklarımızdan kaçalım diye eski ahit'ten bir şeyler okuyalım dedik, allah kelamı hem, vicdan azabı da hissetmeyiz. neyse..
arkadaş, böyle bir halk olamaz, inanılmaz bir durum hakikaten, ekrana vuracaktım vallahi, kutsal yazı diye vuramadık da. içimde kaldı.

adam bunlara yemiyor yediyor, giymiyor giydiriyor. mucizeler falan, bunlar:
"acıktık musa"
"bu suyun tadı acı musa"
"ne zaman varacağız musa"
"keşke çölde öleydik musa"

musa'nın size katlandığına şükredin. adam deniz yardı size deniz ulan.
yok, insanoğlu hep aynı. memnuniyetsiz. ama hz. musa'da da suç var, yarma kardeşim boş ver. niye yarıyorsun? hak etmiyorlar ki.
sinirlenmek isteyenler için kaynak: eski ahit/mısır'dan çıkış /bölüm 15- 40 ve 17 -40 arası.

insanoğluna dair umudum tükeniyor git gide. böyle..

papua yeni gine sineması travmasından sonra başka bir hezeyana sebep olan flörttür. kalitesiz. dilinin sınırlarında hapsolmuş kalitesiz insan.

gına geldi bu insanlardan yemin ediyorum. ne sinema bilirler ne felsefiyyat ne edebiyyat. sartre yok sikkofield yok dilozof yok, hiçbir halt yok. 2000 rembrandt tablosu da sayamıyorlar. influencerların soy ağacını çıkar desen hemen çıkarırlar ama.. fenomenlerin vücut hatlarını ezbere bilirler.

bu flörtüm de başta atıp tuttu yok tarkovski yok rimbo yok gogol falan. ceviz çıktı. kolumdaki latince dövmeleri gösteriyordum, bu söz kime ait diye soruyordum: "hayatım bilmiyorum". felsefecilerin eserlerinden test hazırlayıp çözmesini istiyordum: "hayatım çok zor" sokrates'in savunmasını sokrates yazdı sanıyordu.

insanoğlu çok kalitesiz çok.

birkaç zaman önce başıma gelen kurstan atılmama neden olan üzücü hadise.

ailem baskıcı zerdüştlerden. her dakika özlü söz söylüyorlar. 3 yaşımda sakal uzatmamı istiyorlar. sabah zorla güneşe tapayım diye kaldırıyorlar, çok otoriterler.

ben de bu yüzden baskıcılığın olmadığı islamiyet'e yöneldim ailemden gizlice. kur'an kursuna başladım. umduğumu buldum diyebilirim. smackdown yaparak cetvel yiyerek kur'an öğrenme metotlarına hayran kaldım açıkçası. birkaç zaman önceki o olaya kadar gayet mutluydum..

acilen çıkmam gerekti evden yoksa geç kalacaktım, yanlışlıkla raftan avesta'yı almışım koltuğumun altına. gittim, okuyoruz herkes okuyor tek tek cehennemle ilgili bir şeyler. ben tutuştum. sıra bana geldi başladım okumaya cehennem şöyledir böyledir, sinvat köprüsü falan. hoca önce bi şaşırdı, anlamadı herhalde başka kitap olduğunu, çok ilginç hakikaten.
yanıma yaklaştı ve önümdekinin kur'an olmadığını anlayınca...

şu an hastaneden yazıyorum, ama mutluyum. dünyada hala hataya tahammül diye bir şey varmış.

çok can sıkıcı deneyimler yaşadığım durum.

bir gün henüz hoşlanma aşamasında olduğum kız arkadaşım ben ve fularım istanbul modern'den çıktık (bilmeyenler için: istanbul modern sanatlar müzesi). vahit tuna'nın sanşaynına bakarken aklıma papua yeni gine sinemasından babam ve oğlum geldi. krize girdim acilen birileriyle sinema üzerine konuşmalıydım, yoksa sahte tavana kendimi asacaktım vallahi. kız arkadaşım pek bir kültürlüdür. yani ben öyle biliyordum:

"hayatım, uganda pushanın babam ve oğlum'u ne kadar egzistanyalist ögeler barındırıyor değil mi?"
"izlemedim hayatım", haşareta bak hele. izlememiş.
"peki ya ıssız adam'da irdelenen yalnızlık imgesinin antogoniste yansımasını nasıl yorumluyorsun?"
"güzel filmdi." memleket ne insanlara kalmış meğerse! o saniye terk ettim. hoşlanma moşlanma hak getire. nefret objesi oldu o saniye.

nasıl olur ya? bir insan evladı nasıl olur da papua yeni gine sinemasından haberi olmaz anlayamıyorum. hadi mikronezya federal cumhuriyeti'ninkine hakim değilsin, tahammülümüz olur, hadi solomon adaları'nı da anladım. ama papua'yı da bilirsin yani.

o an insanoğluna lanet ettim.