gaz pedalı

ayakla ayarlamalı, motor-yakıt ayarı basamağı.

ayıptır söylemesi, 130 beygir 230 tork 20 model full paket otomatik bir otoban faresi var altımda. bundan bir yıl öncesine kadar otomobil nedir bilmezdim. ehliyet alalı daha bir yıl olmadı. başkasının arabasında yolcuyken hızlı gidince herkes gibi rahatsız olurdum. bu makinayla otobana çıkıp gazı köklediğimde içimde volkanlar kaynamaya başlıyor. yağmurlu yolda 160 km/saat e sabitleyip 2 saat frene basmadan sürünce kalbim davul gibi şişti, nasıl konsatre oluyorsam artık defalarca nefessiz kaldığımı farkedip soluklanmak için camı indirdim. nefes alıp vermeyi unutuyordum, hız sabitleme olduğu için gaz pedalına hiç dokunmadım, zaten vites atma derdi de yok sadece direksiyonu ve sol şeridi delen selektörü kontrol ediyordum. 210'u gördüğümde tehlike saçtığımı farkedip bulduğum ilk dinlenme tesisine çekip ne yapıyorsun lan dedim kendime, fakat aşırı zevk almıştım hız yapmaktan bana yetişmek için kendini parçalayan arabaları geride bıraktıkça boşalıyordum sanki. böyle saçma bir şey olamaz hız öyle bir şey ki overdose olana kadar vazgeçmek istemiyorum. sonra makinayla tuhaf bir ilişki kurduğumu farkettim, yani ben sadece makinanın gücünü ayarlıyordum, kontrolün bende olması bu kadar zevk veriyorsa şerit takibi açsaydım aynı tadı vermeyecekti galiba. o hızlarda şerit takibe güvenilmez zaten ama zevk aldığım şey hız yapmak mıydı yoksa güçlü bir şeyi kontrol etmek miydi ayırt edemiyorum. ejderhayı dinlenme tesisine çektiğimde kendimi çok havalı bir trafik canavarı gibi hissediyordum, hatta bikinili racer kızların kafamda şampanya patlatmasını istiyordum. hızdan ceza yemişsemde her kuruşuna değer diye içimden geçirirken bundan sonra limitleri zorlamamaya karar verdim.