1.
namı diğer kahtalı mıçe dir. vefat etmiştir. rahmet olsun. ardından arkadaşı sırrı süreyya önder çok içli bir yazı kalem almıştır. yazı şöyle başlıyor; mıçe ya da mustafa çocukluk arkadaşımdı, kapımı ve kadrimi bilenimdi, kapımı da kalbimi de kalbiyle çalanımdı; doğduğum kentin yıldız alaylarındandı, ay üzengisi olsun şimdi. onun göl bakışına ırmaklar yoldaş olsun.
12 eylül’ün zindanından çıktığınızda, dağın değil de evin yolunu tutmuşsanız eğer, sizi daha sert duvarlar karşılardı. açlık, yoksulluk hadi neyse, çoğumuz talimliydik de selamsızlık dayanılmazdı. bir kürt ilinde yaşıyorsanız ne darbe biter ne sözde demokrasi gelir ne de bir anayasası olur. cumhuriyet oralarda cumhuriyet olmaktan çıkar, başka bir şeye dönüşür. ülkede cari olan sistem ne olursa olsun, siz olağanüstü hallerden bir türlü çıkamazsınız. belki de bu yüzden hep olağanüstü kadınlar, erkekler ve çocuklar yurdu oldu bizim oralar. sistem tarafından damgalanmış olana selam vermek, hâl hatır sormak bir başkaldırı kantarında mı tartılır? allahın selamını vermek aşından işinden eder mi insanı? ediyordu, etti işte… insanların birbirlerini yaralarından tanıdığı o günlerde evimin kapısı çalındı, ilk gelen mustafa abiydi, namı değer kahtalı mıçe. bir yer minderinde saatlerce oturduk. arada göz göze gelip acı acı gülümsüyorduk. bir kere konuştu “çok eziyet ettiler mi?” kalkarken minderin altına kalbini bırakmaya çalıştı. elini tuttum, “ihtiyaç yok abi” dedim. “niye babo, almanya’dan mı geldin?” dedi. makelenin tamamı için; t24.com.tr/yazarlar/sirri-s...
12 eylül’ün zindanından çıktığınızda, dağın değil de evin yolunu tutmuşsanız eğer, sizi daha sert duvarlar karşılardı. açlık, yoksulluk hadi neyse, çoğumuz talimliydik de selamsızlık dayanılmazdı. bir kürt ilinde yaşıyorsanız ne darbe biter ne sözde demokrasi gelir ne de bir anayasası olur. cumhuriyet oralarda cumhuriyet olmaktan çıkar, başka bir şeye dönüşür. ülkede cari olan sistem ne olursa olsun, siz olağanüstü hallerden bir türlü çıkamazsınız. belki de bu yüzden hep olağanüstü kadınlar, erkekler ve çocuklar yurdu oldu bizim oralar. sistem tarafından damgalanmış olana selam vermek, hâl hatır sormak bir başkaldırı kantarında mı tartılır? allahın selamını vermek aşından işinden eder mi insanı? ediyordu, etti işte… insanların birbirlerini yaralarından tanıdığı o günlerde evimin kapısı çalındı, ilk gelen mustafa abiydi, namı değer kahtalı mıçe. bir yer minderinde saatlerce oturduk. arada göz göze gelip acı acı gülümsüyorduk. bir kere konuştu “çok eziyet ettiler mi?” kalkarken minderin altına kalbini bırakmaya çalıştı. elini tuttum, “ihtiyaç yok abi” dedim. “niye babo, almanya’dan mı geldin?” dedi. makelenin tamamı için; t24.com.tr/yazarlar/sirri-s...
devamını gör...