keşke gelsen

kilidi kuvvetli kapılardan girilen bir evde,
kendine çeki düzen veren
yarım yüzyıllık bir serseri.
usta kılığında bir cambaz
ne dediğini bilir de bazen
ne yaptığını hatırlamaz.
patavat işinde bir mühendis
ağzından çıkandan
dimağı habersiz.
ya kafiyelere kurban eder kendini,
ya da hep kafası karışık
kendisiyle ilgili.
keşke gelsen…
her neredeysen….
itimat sektöründe yaralı
ceylanlardan oluşan bir tabiat alanı
sanat ki tabiatın arta kalanı.
yalnızlığıma perdedir futbol tivi
ve ekranlardaki çığlık sistemi
içerde kimse yok
bakma sen habertürk,
açık oturum,
bir kulağımda memleket sesleri.
senin gözlerindeki merak
ve biraz da hayranlık belki…
keşke gelsen…
her neredeysen….
açık konuşalım ki meram
kendine gelsin akşamları
ne yaparsa yapsın dışarda
yeter ki evinde uyusun
yıpratmasın şamdanları.
kalabalık içine gizlenen bakışların
hem aleni,
hem görmezden gelinen,
kimseyi düşman etmeden
birini sevmenin tadında beliren,
senin körpe olgunluğun
ve benim yaşlı çocukluğumla çelişen…
keşke gelsen.
her neredeysen.
alkışa alışan davranışların
bir beden meselesinde düğümlenen
adına tutku ilmi
ya da perişanlık denen,
dokunmanın infilak ettiği sevmelerde,
terli söyleşmeler arasında çok sık,
senin benim olmanı çok seviyorum
diye tercüme edilen…
sonra kuru yaprak kelimelerle tükenen
kimi özlediğini bilmeyen bir şiirde
nedense bazen konuk edilen…
keşke gelsen…
her neredeysen…
ve sen kimsen
ki akşam makamını bu kadar seven,
madem binmeyecektin
neden bu durakta bekleyen…
belki de şairin
çok da meşru olmayan
kendi kendine bir rep
hafif meşrep
gül kokulu ama kelime süsünden mürekkep.
belki de çok bilgili,
kitap yüklü bir merkep.
keşke gelsen..
de sustursan bu kafayı,
her neredeysen
de orası dar gelse,
bir nefes
bir koşu
bir nazar
bir aşk hızında..
keşke gelsen…
her neredeysen…