sevgilinizde bıraktığınız nesneler

2-3 üst birkaç ayakkabı ve en önemlisi klavyemde ki f1 tuşumu düşürmüşüm nerede bilmiyorum büyük ihtimalle onda yoksa dışarıda düşürdüysem f1 yok.

kalp olabilir.*

aklım, fikrim, zikrim. tüm soyut nesnelerim o’nda, keşke haberi de olsaydı.

unutma beni nesneleridir. bu bilinçle yapmış olup olmamanız bir önem arz etmez, günün sonunda kendinizi onun evinde kalan eşyalarınızı gördüğünde, onlara dokunduğunda ne hissettiğini düşünürken bulursunuz. hatta bir parça acılı, özlemli bir hisse bürünmesini istersiniz bu nesneler vasıtasıyla. kulağımdan küpemi çıkarıp neden vermiş olabilirim ki adama sabaha karşı bir saate. iz bırakmak istiyorum işte. unutulmamak, değersizleşmemek, herkesleşmemek. dümdüz bencillik 2000 parçalık kocaman bir puzzle hediye etmek. kayıp bir parçası var diye koştura koştura gidip aynı puzzle'ın ikincisini almak, o eksik parçayı arayıp bulmak, o duvara asıldığı ana şahitlik etmek istemek. senden sonraki bir zamana ertelenmesi hatta belki de kenarda bir köşede kalması riskini göze alamamak. kendini somutlaştırmak istemek. varım. şimdilik. artık olmadığımda da var olmaya devam etmeliyim. çünkü ben bu kadar basit, bu kadar sıradan, bu kadar primitif bir canlıyım. evindeki varlığımla, bıraktığım izlerimle gerçekleştirebiliyorum kendimi sadece demektir.
kabul et ya da etme...

künyem.
allah belasını versin keşke geri alabilsem kahpeden.

saç telime kurban olsun o,çok şükür hicbiseyimi bırakmadım bırakmam.

dudak izi büyük ihtimal, daha iyisi yok.

sevgilim olmadı direk eş bizimkisi. her şeyim onda şu an.

bir daha hiç dolduramayacağı bir eksiklik bıraktım kendisine. ömrü boyunca arasa bile bende bulup adam olduğu sevgi ve saygı.

yazdık bunları, hep yazdık denilen başlık.

#1130108

ciğerim yanıyor hala düşündükçe.

parfümümü bırakmıştım.
aslında ben bıraktım sayılmaz, çantamdan almış. anlatılacak bir olayı pek yok, trajikomik bir meseleydi. bu kadar haksızlık yaptığı birinin kokusunu neden sürekli alma ihtiyacı duysun ki bir insan?

bir de gri şortumu bırakmıştım. kola dökülmüştü, ben yıkarım demişti. yıkamıştır sanırım.

beyaz gömleğimi aldı geri vermedi. aradan seneler geçti hâlâ göndermedi mağdurum :/

kalp dalak ciğer böbrek ne varsa bıraktık

bir adım kalmalı geriye... kırılmış şeylerin nihayetinde... beni affjgngnngmvmvm........

ya da ciddi konuşalım; yenilgi:

uyku haplarını içsin, emre aydın dinleyip ağlayarak uyusun. yapar, bilirim.

blazer ceketim, iş yerinde kullandığımız özel basım yazlık kıyafetler, kitaplarım ve günlüğüm. hala içimde kaldı. bi gün alacağım. kargolamasına güvenmiyorum. çünkü bir öncesinde de kitaplara çok özen gösteren bir insanla beraberdim, bir odası kütüphaneydi ama benim sadece 15 tane kitabımı bir poşete koyup kargolamış hep paramparça olmuş bir şekilde gelmişti. ayrılınca vefası çöpe giden insanla beraber olduğunuzu anlayamıyorsunuz.

bitki yetiştirme seti.

herhangi bir bit pazarında rahat rahat 2 metrelik tezgah açar. net!

çok şey kaldı çok şey... ondan bana kocaman bir hiç!

insan bir yara kabuğunu esirger mi ya hu?

kıytırık eşyalar olsa yine iyi. üstünde atatürk olan kağıt nesneler kaldı. zor zamanı için verilmiş, çok miktarda kağıtlar.

zülfü livaneli 50.yıl albümü....eminim bir yerlerde kuş kaçıran olarak asılıdır şu an.