the best of youth

bir ailenin 1966-2003 arası hayatına tanık olunan 6 saat 40 dakikalık 2003 yapımı italyan filmi. başlarken gözümde büyümüştü fakat film bittiğinde tek düşündüğüm 9 saat bile olsa izleyebileceğimdi. hayatıma dokundu. farklı hayatlara da dokunması dileğimle...

(bkz: la meglio gioventû)

izledikten sonra insanda kitap okumuşçasına bir his bırakan, hayatın tam da içinden bir film.

karakterlerin yaşamı, hüzünqleri, sevinçleri, aşkları belki kayboluşları, savaşları yani insana ait tüm duyguları mükemmel bir şekilde yansıtılmış, italyan yakın tarihiyle beraber harmanlanmış bir hikaye.

izlenmesi ve üzerinde uzun uzun konuşulması gerekiyor.
bu filmin başlığı boş kalmamalı.

* bana, dünyadaki hovarda ömrünü tamamlamak için 7 saatin kaldı derlerse eğer, 50 dakika içinde sevdiğim birkaç insanın sesini son kez dinleyip bir de bu dünyaya son kez çabucak unutulacak afili birkaç cümleden oluşan bir veda mektubu savurduktan sonra kalan 6 saat 10 dakika her anın tadına vara vara izleyeceğim filmdir.
zaten bir gün çaat diye bana son 7 saatin var derlerse ne yapacağım bilemem, en azından bu filmi izlemiş olmak bana bu fikri verdi.
peki ben bu abartılı cümleleri az evvel filmi bitirmiş ve onun sarsıcı etkisi altında mı yazıyorum? elbette hayır. nerden baksam üç yıl olmuştur bu filmi izleyeli. ama öyle güzel öyle içten öyle sıcaktı ki halen bu mübalağalı satırları yazmaktan kendimi alıkoyamıyorum.

1960’lardan 2000lere kadar iki kardeşin hayatını ele alan bu filmde, aile, kardeşlik, idealler, tercihler, değişen fikir yapıları gibi meselelere dair çok güzel ipuçları ediniyor insan. yine bu filmle beraber insanın hayatı boyunca yaşaması muhtemel birçok duyguyu altı saat içinde güçlü şekilde tecrübe ediyoruz. senaryosu ile birçok ödül almasının yanında bu kadar uzun bir filmi tatlı tatlı seyretmemizde yönetmenin çok büyük başarısı olduğunu düşünüyorum. italyanların bize benzeyen özellikleri de filmi sıcak bulmak için bir etken. ayrıca italya’nın sosyal, kültürel, siyasi yapısı ve yıllar içindeki değişimine dair de güzel çıkarımlar yapabiliyoruz.

yönetmen koltuğunda marco tullio giordana’nın oturduğu bu film 2003 yapımı. italya’nın en önemli ödüllerinden biri olan david di donatello ödüllerinin 2004 yılındaki en iyi film, yönetmen, senaryo, kurgu gibi bütün ödüllerini süpürmüştür. 2003 cannes film festivalinde belirli bir bakış ödülünü almıştır. film iki ayrı bölüm olarak gösterime girdiği için birçok yerde iki part şeklinde karşılaşılması mümkündür. nerede okuduğumu hatırlayamadığım için teyit edemediğim bir bilgiye göre de dizi olarak planlandıktan sonra film olarak çekilmeye karar verilmiştir.

genel olarak ağır bir tempoda ilerliyor gibi görünse de ilk başından itibaren kendi içine çeken bir yapısı var filmin. sıcak bir anlatım tarzı ile beraber uzun sürmesi nedeniyle de film biterken boşluktan düşme hissini bu filmin sonunda daha belirgin yaşayabilirsiniz. bu kadar uzun olmasına rağmen farklı blog veya film izleme sitelerinde, izleyenlerinin filmi favori filmleri arasına almaları da filmin etkisi hakkında fikir veriyor. kısacası evde geçirdiğiniz bir cumartesi akşamı yahut hayattan sıyrılmayı dilediğiniz bir gün bu filme vakit ayırmakla pişman olmayacağınızı söyleyebilirim.
ayrıca hasta bir karakteri canlandıran jasmine trinca, sen bu dünya için biraz fazlasın.

uzun zamandır izlediğim ve olağanüstü dediğim nadir filmlerden birisi. hayatın olağan akışı içinde ne kadar çok şey yaşadığımızı gösteren bir eser. aslında bu kadar uzun sürede aktardığı şey her şey güzel temeline dayanıyor. büyük kavramların insan hayatındaki anlamsızlığını daha da derinden hissettim filmi izlerken. büyük davalar anlatan insanların hayatın temel noktasını sizden kaçırmak istediklerinin farkına varmanız dileğiyle izlemenizi isterim bu şaheseri.