tüm gece içtikten sonra kokoreç yemeye gitmek

pandeminin bana unutturduklarından bir tanesidir. ah ah gecenin bi vakti aklıma düşen özleme bak.

ne güzel olurdu şimdi içip içip içip gidip iki yarım kokoreç gömmek...

bir daha bunu hiç yapamayacakmışım gibi geliyor.

(bkz: orgazm)

şu dünyada en sevdiğin şey nedir diye sorsalar bu başlığı gösteririm

özlenen eylem. bunu tekrar yapamadan vejetaryenlığa döneceğim muhtemelen....

özlendi hemde baya eski günlere ışınlanabilir miyiz?

ah hayatımın anlamı tek eylem, o kokoreç o kadar güzel gelir ki insana keşke korona bitse de sahil kenarında sabahlayıp içerken yapsak bunu

çabucak biten, ağzın içindeki alkol tadı ve mayhoşluğuyla çok lezzetli gelen kokoreçi yemeye gitme eylemi.

bir ara kadıköy'de takılırken kokoreççiye gittiğimizde, müslüm gürses'in taklidiyle ünlü olan dayıya rastlamıştık. o ara ünlendiği için şarkı söyletiyorlardı boş khalkedon meydanı'nda.
bu abimiz bir aşağı bir yukarı yürüyor, kendisine midyecide midye ısmarlanıyor, bir şarkı patlatıyor, biraz dinlendikten sonra ikinciyi patlatıyor ve bu arada kameralara çekiliyordu.

kokoreç pişerken de midye dolma gömmek.