1.
isveçli senfonik metal grubu therion'un 7. stüdyo albümüdür. gerçek ve tam manada senfonikliklerini ilan ettikleri eserdir diyebiliriz. burada theli'deki deneysellik ve çiğliğin yerini rafine bir dramatiklik almıştır. ironik olarak, grubun beyni christofer johnsson bu albümü bir therion eseri olarak görmez. zira kendisi dışında therion'un çekirdek kadrosundan kimse yoktur bu albümde.
rafinelikten bahsetmiştim ama burada kesinlikle organik bir sound ve müzikal performanslar vardır; yani kelimenin mecaz anlamlarını (hassas, duygulu, nazik, ince, seçkin) düşününüzdur bu albüm özelinde.
asla robotik olmayan ama kusurlu da diyemeyeceğim, çok iyi yazılmış ve güzel çalınmış davullar, boşluklu distortion gitarların arasından sivrilen solo ve koro kemanlar, nefis operatik vokaller, eseri zenginleştiren solo vokaller, kulaklara gayet hoş gelen baslar ve ilk dinleyişte benimsenebilecek kadar dramatik komposizyonlar...
ayrıca parçaların dizilimi de çok iyidir albümde ve net bir bütünlük hissi verir. the rise of sodom and gomorrah'nın oryantal harmonilerle batı müziğinin harmanlandığı vuruculuğu, birth of venus illegitima'nın dokunaklılığı ve nefis nakaratları... neyse hepsinden bahsetmeyeyim. clavicula nox'un mistisizmi, the draconian trilogy'nin çarpıcılığı ve eşsiz finali...
üniversite okurken bahçede bir gün bu albümü dinliyordum kulaklıklarla, sınıfımdan bir kız da yanımdaydı. o ufacık kulaklıklardan sızan azıcık ses müthiş hoşuna gitmiş olsa gerek, kız beni dürttü ve "ne bu çalan?" diye sordu. söyledim ve "al dinle istersen," dedim. kız sonra grubun tüm albümlerine sahip oldu.
öyle bir albümdür vovin.
evet, bir symphony x kadar aşmış müzikal materyaller kullanılmaz eserde ama işin züppeliğine kaçmazsanız ve ego duvarınızı aşağı çekerseniz, bu yapıttan etkilenmemeniz zordur.
rafinelikten bahsetmiştim ama burada kesinlikle organik bir sound ve müzikal performanslar vardır; yani kelimenin mecaz anlamlarını (hassas, duygulu, nazik, ince, seçkin) düşününüzdur bu albüm özelinde.
asla robotik olmayan ama kusurlu da diyemeyeceğim, çok iyi yazılmış ve güzel çalınmış davullar, boşluklu distortion gitarların arasından sivrilen solo ve koro kemanlar, nefis operatik vokaller, eseri zenginleştiren solo vokaller, kulaklara gayet hoş gelen baslar ve ilk dinleyişte benimsenebilecek kadar dramatik komposizyonlar...
ayrıca parçaların dizilimi de çok iyidir albümde ve net bir bütünlük hissi verir. the rise of sodom and gomorrah'nın oryantal harmonilerle batı müziğinin harmanlandığı vuruculuğu, birth of venus illegitima'nın dokunaklılığı ve nefis nakaratları... neyse hepsinden bahsetmeyeyim. clavicula nox'un mistisizmi, the draconian trilogy'nin çarpıcılığı ve eşsiz finali...
üniversite okurken bahçede bir gün bu albümü dinliyordum kulaklıklarla, sınıfımdan bir kız da yanımdaydı. o ufacık kulaklıklardan sızan azıcık ses müthiş hoşuna gitmiş olsa gerek, kız beni dürttü ve "ne bu çalan?" diye sordu. söyledim ve "al dinle istersen," dedim. kız sonra grubun tüm albümlerine sahip oldu.
öyle bir albümdür vovin.
evet, bir symphony x kadar aşmış müzikal materyaller kullanılmaz eserde ama işin züppeliğine kaçmazsanız ve ego duvarınızı aşağı çekerseniz, bu yapıttan etkilenmemeniz zordur.
devamını gör...