yazarların psikolojik durumları

gel gitliyim çünkü reglim ama dokunulamaz egomla da bir şeyleri çözüme kavuşturup kendimizi az çok mutlu ediyoruz. eskisi gibi ağlamıyorum ama çok fena içime atıyorum bu ara. umarım geçer. aslında değmeyecek insan evlatları için bir saniye bile kendinizi üzmemeyi alışkanlık haline getirmelisiniz. bunu başardığımızda her durumdan en az hasarı alırız. pişmanlıklarımız bizim en iyi derslerimizdir, onları kabul edip onları ders çıkarmak için kullanıp geride bırakabilmeyi bilmeliyiz. bi tık dert köşem oldu bu başlık. o zaman şunu da diyeyim, kendime aşığım ve her şeyi aşarım.