yazarların psikolojik durumları

karanlık kör bir kuyudayım. çırpındıkça batıyorum. ağlama atakları, kederli ruh hali. ölüm düşüncesi de ara ara yokluyor. hoşgeldin depresyon bebek. allah hayırlısını versin, içimi ferahlatsın bir an önce. yoksa prozac başlamamak için kendimi zor tutuyorum.

ölmekle bölmenin arasında bir yerlerdeyim. daha ölmedim ama nefeste alıyor sayılmam.

akıl almaz bir pahalılık var, aklım almıyor.

3 4 ay sonra buraya gelecek kadar kötüyüm çok kötü değil gibiyim sadece hayatımdaki büyük boşlukları anlık zaman kayıplarıyla geçirmeye çalışıyorum batan dikenleri çıkarmıyorum vücuduma ağrı kesici kullanıyorum ama dozunu arttırmadan olmuyor artık ya artık ağrı kesiciden bitecem yada dikenlerin acısını kabullenecem
neyse bu kadar betimleme yeter.

herkesin hiçbir şey ifade etmediği zamanlarda insan daha mı mutsuz yoksa daha mı anlamış. böyle bir anlamak insanı mutlu mu eder yoksa mutsuz.?
bir diğer yoksa yalnız mıyız?

tam unutacaksın, bir hatırlama geliyor!

gelme, nolur gelme diyemiyorsun.
aklın sana acı çektiriyor. insan aklı işte acıya duyarsız.

acı çok oldu. uyuyalım da unutalım birkaç saatliğine. onca zamandan sonra sanki insan birkaç saat sevmiş gibi değil mi?

elimde avucumda hiçbir şey yok ama bir haftadır evimi paylaştığım iki kedi yemin ediyorum mutluluk verdi. içimden hiç gitmeyen o boğulmuşluk hissi azaldı. sevince bir de sevilince terapi gibi oluyor. o kadar güzeller ki anlatamam. hayatımda gram ilerleme yok ama iki mırmırla psikolojim düzeliyor sanki.

içimde bitmeyen bir huzursuzluk ve gün geçtikçe büyüyen bir karanlık var, benliğim bu ikisiyle birlikte çürüyor.
kimilerine göre ben huysuz ve aksiyim, kimseyle konuşmadığım için suçluyum, hatalarımdan ötürü kusurluyum ama aslında uzun zamandır derin bir depresyonun içinde kayıbım ve bu kayboluşumu görmek yerine bu kaybımdan ötürü suçlanıyorum. şükürsüz ve hatalıyım sadece onların gözünde ama şükredecek tek şeyim bedenimin sağlığı, bunun dışında hiç iyi bir şey yok ki hayatımda.
ne yönüm belli ne yolum, ne ben varım bende ne kendimi biliyorum, ne insanlar beni görüyor-anlıyor ne de ben onları. bir adım sonramı planlamaktan aciz bir şekilde günlerimin tükenmesini bekliyorum.
ey hayat! benim için daha iyi bir planın yoksa günlerimi çabuk tüket lütfen, çünkü artık içimde kararacak yer kalmadı, çürüyorum!

güsel çok güsel.

hangi psikoloji? psikoloji mi kaldı?

yaş geçiyor ve ben hiç birşey yapamıyorum elimde hiç birşey yok ne iş ne de başka birşey yalnızca hayatı seyrediyor gibiyim. çevremde kıyı da köşede birşeyler olup bitiyor insanlar mutlu oluyor seviniyor ya da üzülüyor ağlıyor bense hiç birşey hissetmeden geçip gidiyorum. üzülmüyorum ağlamıyorum diye sevinmeli miyim şimdi yoksa uzulmeli miyim hayatın bu kadar dışında bu kadar hissiz kalmama ?...

çok yorgunum ve bu keşke sadece fiziksel olsaydı. mental olarak ve daha birçok yönden de yorgun hissediyorum.
bu hayat beni zorluyor sözlük.

günün belli saatlerine göre değişen durumdur. gündüz yorgun, akşam depresif, gece huzurlu.

teoman'ın güzel bir gün ölmek için şarkısı ve albert'in "kendimi mi öldürsem yoksa bir fincan kahve mi içsem?" sözleri aynı anda dönüyor kafamda, başka bir şey demek istemiyorum.

geçen hafta intiharımı planlıyordum, şimdi konsere bilet aldım. uzun uzun boğuluyorum.

her an yeni bir şey olacakmış ama o şey beni daha da kötü bir duruma sokacakmış gibi bir haldeyim

anksiyetesi bozuk. her gün gerçekten endişelenecek yüz sebep bulup endişeleniyorum. sonra düşünüyorum ki bu bütün yüz sebep hepsi senin tahmin ettiği gibi kötü gitti ve hepsi aynı anda başına geldi. bunun matematiksel ihtimalini hesaplıyorum. ve sonuç mümkün çıkıyor daha çok endişeleniyorum. *