zaman yolculuğu mümkün olsaydı gitmek istenilen zaman dilimi

ateşin bulunduğu zamana gitmek isterdim. yakardım ateşimi mağaranın köşesinde, içi boş bir duygulanışla “işte hayat bu” derdim ya. ateşin ritmini bulmasına takriben iki gün önce canavarca hislerle avladığım ceylanın kalan son bacağını da ateşin üzerine yerleştirdiğimde, belki gayri ihtiyari şekilde mağarama çökmek istediği için öldürdüğüm insan aklıma gelir ve olası başka bir saldırıda ne yapabileceğimi düşünürüm.
bütün farkındalıklardan uzak bir şekilde, ileride anonim olarak anılacak çizimler yaparken mağaraya, modern zamanların bitik insanları aklıma bile gelmezdi.
ne de güzel olurdu şu modern dünyadan çok uzaklarda yaşamak..