tek çocuk olmak

zamanında belirli bir yaşa kadar deneyimlediğim, isteyenlerin çok da şey yapmaması gereken durumdur. aile ilgisi, el üstünde tutulan olmak vb. güzel de zamanla sıkıyor,bunaltıyor. ailenin sana yaptığı yatırımın, verdiği ilginin karşılığını da tek başına üstleniyorsun mesela. arkadaşlarına daha bağlı olma eğiliminde olabilirsin, bazen bir derdin olsa ( ki bu dertte ne ebeveyne anlatılır ne arkadaşa anlatacak kadar da açık bir durumdur) hayıflanmadan edemezsin ne olurdu kardeşim olsaydı sanki diye. hep daha bir olay olma ihtimalin vardır iyi ya da kötü.
kardeş ilişkilerine gıpta edebilirsin.

bakıyorsun kardeşleri olanlar ne güzel anlaşıyor hatta anlaşamıyor, ona bile imrendirebilecek bir durum. ayrıca bir abin, ablan, kardeşin olması insana çok şey kazandırıyor ; çok şey öğretebiliyor gerçekten. küçükken benim neden kardeşim yok diye anneme,babama az söylenmedim ama değdi sanırım.*

ancak iyi tarafından bakılırsa kardeşim olduktan sonra sinir hastası olma eşiğinin kıyısına çok kez uğramışımdır ev daha bir sakindi sanki önceleri. birçok şeyin önünde sen olursun mesela, bunlar kimilerinin hoşuna gidebilir. yinede tek çocuk olmayı da kardeşlerin olmasını da deneyimlemiş biri olarak kardeşle başka diyorum.

ha birde kardeş kavgası olayı var, bazen canın sıkılır hiç yoktan sataşasın tutar onun zevki de ayrı bir güzel.gerçi sana yapılınca kabak tadı veriyor falan ya da bazen bugün bu evden birinin ölüsü çıkacak ama kimin gibi sorular sorduruyor insana. bu da yaşanmalı zannımca.*