köylü yazardan ironiler yazar profili

çarşıdan bildiriyorum, her boykotta olduğu gibi bu boykotta sosyal medyada kaldı, çarşı işinde gücünde.

boykot günü standlarını boşaltan market. karamürsel migros öyleydi diğerlerine bir şey diyemem.

bizde yanındaki bim’e girdik. diğer insanlarla beraber alışveriş yaptık.

ben boykotu nefsime yaptırdığım için bugünkü boykota katılmadım. benim iradem benim kararım çünkü evimiz tamtakır kurubakır.

üzüldüğüm insan. kimse evine ekmek götürmekten geri kalmamalı.
eskiden yanındaki komşusu siftah yapmayınca, dükkan sahibi komşumdan al derdi, o daha siftah yapmadı. o günlerin inceliğine kavuşabiliriz yeter ki tüketeceğimiz yerde bilinçlenebilelim.
benim boykotum kendime, kendi nefsime. bunu almazsam yaşayabilir miyim, yaşayabilirsem almam yaşayamazsam alırım.

dünyanın en büyük şehir takımı.

çift olarak kalmak istiyordurlar.

az önce farkettiğim durum için açtığım başlık. ben, valla ben, ne etsem daha madalyalık tanım girmesem mi?

t: madalyaları (bkz: bize her yer trabzon)
diyen yazar.

şarkısını da koyayım, tam olsun.

yazık ona!
bir ara ben ona dönem dönem ne dönmüş anlatayım ya da şöyle yapsın chatgpt’ye ns nickaltılarından dedikodu tespiti yapar mısın diye yazsın. sözlük tarihini göre 3 aylık aralıklarda baksın, bir şeyler kaçmasın. ben müsait olurum olmam, her türlü cahal kalmasın.

geçenlerde nakşibendi tarikatına mensup bir arkadaştan duyduğum hikaye için açtığım başlık.

zamanın birinde bir adam, hocaya gelir ve ben sizin tarikata dahil olmak istiyorum, der. hoca elbette gel de önce şu soruma cevap verir misin, der.

‘hiç aşık oldun mu?’
adam, yok hocam çok şükür, der. hoca, peki çocuklarına eşine aşık mısın, der. adam, yok hocam ya insan ailesine niye aşık olsun, der. hoca, peki futbol, araba gibi peşinden gitmeye bayıldığın bir şey oldu hiç, der. adam yok hocam ya öyle dünyalık işlerle ne diye zaman harcayayım, der.

hoca, aşık olmayan adamın tarikatta ne işi olur sen bildiğin gibi yaşa kardeşim, der.

bu hikayeyi bana anlatan arkadaş bana gerçek bir aşk hikayesi de anlattı, kendi babaannesinden, bir ara onu da anlatırım.

merhametsiz müftü.
kesin hiç aşık da olmamıştır. tarikatlara girmek isteyenlere siz (bkz: hiç aşık oldun mu?) diye soru sorarlarmış. o dinden bu dine, üzücü yozlaşma.

bayram günü papatyaları and my laugh.

(bkz: tüketim toplumu) icadı. spor için salona gitmek şart mı?

on sene önce var mıydı böyle bir ihtiyaç? ananız babanız spor salonlarına mı giderdi? son sorum; bir yıllık abonelik diye satın aldığınız spor salonuna planladığınız sıklıkta gittiniz mi?

pandemide hayatımızın ortasına çöreklenen online alışveriş bağımlılığı kontrolü için arada yapılması gereken boykot.

ihtiyacımız olan olmayan, paramıza göre olan olmayan, bir dünya takside bölünebilen, yakamızdan düşmeyen online alışverişle aramızda seviyeli bir ilişki kurmamızı sağlayabilecek boykot.

bu başlığı okuyan yazar, en son ne zaman online alışveriş yaptın, ihtiyacın mıydı, arkadaşında gördüğün bir şey miydi yoksa sadece indirimde olan bir ürün müydü?

bir günlüğüne tüketim toplumundan bilinçli topluma geçmeyi amaçlayan boykot.

eskiden köyde para olsa bile bir şey satın almak için pazar gününü beklemek zorunda kalırdık.
şehirde ki hayatta da durum çok farklı değildi maaş günü beklenirdi, indirim kollanırdı.

pandemi döneminde hayatımıza giren online alışveriş ile artık canımızın istediğini, istediğimiz saatte sipariş edebiliyoruz. kargo bedavaya gelsin diye bir parçayı en az iki parça yaptığımız için bazen eve gelen kargonun ne kargosu olduğunu unutuyoruz.

bence bir gün değil de (bkz: bir hafta online alışveriş boykotu) yapılmalı. bir günle ne değişir?

sindirim sistemi rahatsızlıkları.
nadiren başım da ağrır ama sindirim sistemin, kolayına bayrağı devretmez.

cahilden ne kastediyor diye merakımı cezbeden başlık.

tüm sol aydınlar, hapse atılan eylemci gençlere çocuk diyor, çocukları hapiste tutamazsınız diyorlar mesela, bu sol aydınlar 20’li yaşlardaki gençlere çocuk diyorlar diye cahiller mi?

her kelimeyi istediğimiz gibi kullanabiliyor muyuz, keşke fransızca gibi okunduğunda tek anlama gelen herkesin aynı şeyleri düşündüğü bir dilimiz olsaydı.

bursa’nın, hemencecik deniz görmek isteyenlerinin soluğu aldığı ilçe.
haftasonu gitmeyin, tatillerde gitmeyin.
sahili yarım kilometre ya var ya yok, ona göre gidin. güzel ama binlerce insanı kaldırabilecek bir güzellik değil.

olasılık dahilinde olan önerme.

kayınvalidem. anası babası trabzon faroz’dan. uyuz oldurdu köyle eylemlerine, köylü kıyafetlerine. başımda tülbentimi köy usulü bağlasam kızardı bana. bayılırdım onu, ben köylüyüm beni böyle kabul ey deyip onla didişmeye.

sen köylü olmazsın şehirde kaloriferli evlerde büyüdün, derdi.

birine kızmışsa ona köylü, derdi.
şehirli olmanın benim gibi olmaktan bir farkı olmadığını ondan öğrendim.
kaldı ki onun çocukluğu zamanında köyde yaşayanın etten ve süt ürünlerinden karnı doyardı.

eskiden yokluk vardı, bulamamaktan değil üretim yetersizliğinden kaynaklanan yokluk vardı. hem gıda yönünden, hem tekstil yönünden, hem kalan yönlerden. o yüzden o zamanlar, köyde yaşayanın bir eli yağda bir eli balda idi. şehirde yaşayanlar, köylülerin onlara satmaya geldiklerini alabiliyordu sadece.

70’lerin- 80’lerin türk filmlerindeki zengin evlerine bakın, evde dev bir çiçek ve iki üç koltuktan başka bir şey yoktur. aynı senelerde şehirde yaşayanlar ekseriyetle tek maaş ile gecekondu mahallesinde yaşayan ailelerdi. bağ yok bahçe yok. bakkaldan ay başına veresiye yaz ve onla yaşamaya çalış.
yanisi şehir köy ayrımı yapmak için (bkz: latife uşaklıgil) gibi bir aileye mensup olmak lazım. kalanlar üç aşağı beş yukarı aynıydı. hep fakirdik sadece biz köyde tereyağı ile ekmek yiyorduk. şehirdekiler margarin ekmek yiyordu.

al gelin çiçeğini git yolu.
lokasyon yalova, altınova.