balkon insanı yazar profili

arif ve saz arkadaşlarının g.o.r.a.'dan kaçmak için kullanıldıkları gemi. şehir içinde az yakar. kaydı kuydu tamamdır.

zor bir çocukluk dönemi geçirmenize neden olacak fiziksel durum.

çocukken benim kafam bedenime göre biraz büyüktü. hatta sırf kafa olarak da doğmuş olabilirim. kolu, bacağı ve üç sene sonra bir kısmını zaten kesecekleri birtakım uzuvları sağdan soldan toplamış olabilirler. koca kafalı olmak başıma çok iş açtı.

bir kere büyük kafa demek ağır kafa demektir ve doğadaki her cisim gibi benim kafam da newton'ın eylemsizlik prensibine harfiyen uyuyordu. yani hareket etmekteyse hareketini sürdürmek, durgun ise durgun kalmak istiyordu. haliyle koşarken bedenimi durdurduğumda kafam biraz daha fazla savruluyordu. o anlarda boynum sünger gibi uzardı. kimi zaman da yerinden kaldıramıyordum. bu yüzden sekiz yaşıma kadar altıma işedim. geceleri çişim geldiğinde kafamı yastıktan kaldıracak gücü bedenimde bulamazdım "amaan sal gitsin!" der uykuma bakardım. hareket doğrultumdan ötürü kafamın öne ve arkaya savrulması yaralanmalara da yol açtı. seneler evvel, 5 ya da 6 yaşındayken, ilçemizde içinde şehit mezarları bulunan bir abidenin parkında kuzenlerimle koşma yarışı yapmaya kalkıştık. aklımda birkaç resim karesi hatıralar ve bir de büyük kuzenimin 5'ten geriye doğru sayışı kaldı. "3... 2... 1..." dedi ve gözümü tanımadığım bir adamın kucağında, bir arabanın ön koltuğunda açtım. meğer daha ilk adımımı atamadan kafa üstü öne doğru çakılmışım. alnımdaki meteor izi bugün bile görülebilmekte.

koca kafalı olmak sadece fiziksel yaralanmalara değil ruhsal yaralanmalara da yol açtı. dayımın çocukları kafamla çok oynardı "ulan hayret yav, acayip bişi" dercesine bakar, avuçlarına tükürüp saçlarımı sağa, sola, arkaya yatırırlar yine de bir halta benzetemezlerdi sonra da "vardır allah'ın bir hikmeti" diyerek oyunlarına geri dönerlerdi. bir gün de hiç unutmam komşumuzun konya'dan gelen akrabalarının benden daha büyük ve irice yaramaz çocuğunun gazabına uğramıştım. annemler hamama gitmiş, evi de kilitleyip atmışlar beni sokağa. neyse, bu arkadaşı da karşı kaldırımda görünce nasıl olduysa bir şekilde kaynaştık. çocukla önce bilye oynadık, kendisi tarafımca ütülünce hırstan mıdır nedir gözüne kafamı kestirdi. zaten görüş alanında epeyce belliydi ya neyse. önce şöyle bi baktı. sonra iki elinin arasına alıp mengene gibi sıkmaya başladı. derken bıraktı, baktı, deformasyon yok. sahici kafa. sonra bir daha sıktı ve beni şu şekilde havaya kaldırdı. "ulan!" dedim, "bırak tekmeyi yersin ha!". bırakmadı. şöyle bi salladı. ulan bildiğin gerçek insan kafası. eh günah da benden gidince salladım tekmeyi ileride hayatındaki tüm kararları onun keyfine göre alacağı yok olasıca hormonun salındığı yere. bas bas bağırdı çocuk. "seni annene söyleyeceğim!". söylersen söyle be! acımdan da öldüm zaten! ne hamammış arkadaş! ama bilyeleri güzelmiş balkon çocuğunun.

çocuk evine kaçtı.

derviş sadeliği gibi basit varoluşu, ideal bir görev adamı edasıyla yapması gereken tek bir işi harika bir şekilde yerine getirmesi, yıllar geçse de bozulmayan kararlı yapısıyla halk içinde muteber bir nesnedir. gazoz açacağı modern insana çok önemli dersler fısıldar ama buzdolabı motorunun hırıltısı yüzünden sırtındaki magnetle asıldığı dolap yüzeyinden akan hikmet dolu sözlerini asla duyamayız.

eminim birçoğumuzun hayatına çeşitli tılsım ve büyüleriyle iz bırakmış, gahı kurşun döken, gahı kekik yakan, gahı tütsü tüttüren nineler, teyzelerdir.

sıcak yaz günlerinde, güneş batmaya doğru meyillenirken, bizim ilçeyi batıda adana'ya doğuda suriye'ye bağlayan, fransız işgalinden kalma taş yolun her gün farklı bir noktasında bir teyze görürdük. bu teyze uzun yıllar komşumuz olan şaziye teyzeydi.

şaziye teyze ne zaman sıcaktan bunalsa akşamüstü vaktinde dışarı çıkar yolun kenarında duman otu toplardı. söylediğine göre duman otunu ocakta kaynatırsanız o günün gecesinde yağmur yağarmış. şaziye teyze otu topladı toplamasına da hiç kaynattı mı o ana kadar bilemedik. her halde kaynatmamıştı, kaynatsa yağmur yağardı.

günlerden başka bir gün, sanırım 2002 yılında, belediyemiz bir şenlik düzenledi. çoluk çocuk, yaşlı, genç herkes sokaklardaydı. şaziye teyze yine duman otu toplamış, evinin önüne piknik tüpünü koymuş, başladı kaynatmaya. derken akşam oldu. etkinlik kapsamında bir konser tertip edilmiş sahneye de murat kekilli çıkarılmıştı. hayatımın ilk konseri! o yıllarda çocuk halimize yakışmayan bir depresyon melodisi olarak bu akşam ölürüm şarkısı dilimizden düşmüyordu! pek bir severdik murat kekilli'yi. reha muhtar da pek severdi ki ana haber bülteninde "yapma etme oğlum, ne ölmesi?" diyerekten yatıştırmıştı herhangi bir akşam ölmek isteyen murat kekilli'yi.
neyse, kekilli çıktı sahneye, bir şarkı, iki şarkı derken sıra geldi bu akşam ölürüm'e. kekilli şarkıya başladı, pürneşe (efkar değil , çocuğuz daha) sahneye kilitlendik. bir gök gürültüsü patladı. sonra bir serinlik. bir şimşek ortalığı aydınlattı ki gürültüsü anında içimizi sarstı. derken gökten birileri üzerimize kova kova su dökmeye başladı. ah ulan şaziye karı! çil yavrusu gibi dağıttı bizi konserin en güzel yerinde! kekilli de ıslandı belediye başkanının devasa posteri de. herkes iç donuna kadar sırılsıklam. sonra kekilli "haydi yağmur altında söyleyelim dostlar!" dedi de kalabalığın ufak bir kısmı tekrar alana toplandık. o akşam şaziye teyze yüzünden sırılsıklam halde bu akşam ölürüm diye bağır bağır şarkı söyledik; ağzımız burnumuz yağmur suyu.

o akşam ölmedik.

gözler morata'da olacak, yeni geldi, sakatlandı, sakatlıktan çıktı şeklinde bir sürü bahanesi var ama sıçtırtmasın bahanesine. aslanlarımız saha içi kadrosu: