emirsimsek yazar profili

şükrü erbaş'ın 1985 yılında' aykırı yaşamak' adlı kitabı bünyesinde yayımlanan şiiridir.

"gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;"
[[/alıntı]]

dizeleriyle başlayan şiir. 1985 yılında okuyucuyla buluşmuş olmasına karşın günümüz insanına yönelik tespitler, teşhisler ve hatta tavsiyeler barındırır. şair o kadar iyi bir gözlemcidir ve gözlemlerini o kadar iyi, o kadar şık bir şekilde kağıda döker ki yıllar boyu değişen nesillere rağmen insani sorunların - malesef- nasıl değişmediğini önümüze serer. herkesin okuması, düşünmesi ve anlaması gerektiği kanısındayım.

bahsi geçen çizgi roman epsilon yayınlarından çıkan "teen titans:raven" romanıdır. çizimleri çok sade ve neredeyse tek renk çizilmiştir. raven karakteri dc evrenindeki melankolik, karaklık karakterlerden biridir ve kendisini daha önce pek sevmez daha doğrusu ilgi duymazdım. benim için alelade bir karakterdi. ancak bu romanda karakter çizimleri o kadar güzel ki, bana aşık olmaktan başka çare bırakmadı. raven'ın olduğu her kareyi tek tek incelemekten kitabın okunma süresi epey bir katlandı. bu görünüşe sahip birini pekala gerçek hayatta bulabilirsiniz, öyle çok sıradışı bir görünüme sahip değil. ancak bu görünüm, şahsen çok fazla beğendiğim ve bakmaya doyamadığım bir görünümdür. neyse "çizgi roman karakterine de aşık olmadım" demem artık.

köy hayatının sanıldığı kadar romantik ve "tatlı" olmadığı. köy hayatı, orada hiç yaşamayanlara çok mükemmel gelse de günümüzde halihazırda köyde doğup büyüyen insanlar yavaş yavaş köylerinden göçmeye başladı. organik, daha sağlıklı be izole bir yaşam konusunda sanıldığı gibi olabilir ancak köyde yaşamak ve bu iyi olanakları sağlamak sanıldığı kadar kolay değil. organik ve sağlıklı yaşamak istiyorsanız ciddi bir emek harcamalısınız. aklınızdaki algıları kaldırmak için bir köye ziyarete veya tatile gidip bir kaç gğn geçirin ve etrafı gözleyin. başarabileceğinizi yine de düşünüyorsanız buyrun yerleşin. ama aklınızdaki salt romantik köy algısıyla bodozlama bir karar alırsanız epey zorlanacaksınız.

hep şöyle düşündüm; çocuğum olursa iki isimli olur, isimlerinin birini ben diğerini eşim koyar. ben eğer kızım olursa ismini elif koymak istiyorum. ince, zarif kadın anlamına geliyor ve bence çok sade ve hoş bir isim. oğlum olursa da ismini barış koymak istiyorum. sebebi ismin kendisinde elbette. bakalım eşim olacak hanımla bu konuda nasıl anlaşacağız ve nasıl bir yol izleyeceğiz epey merak ediyorum.

hayatımda 2 kez yediğim ve birinde çok beğenirken, bir diğerinde nefret ettiğim sokak lezzetlidir. ülkemizde fazlaca kişi tarafından çok sevilirken ben bu tecrübelerimden dolayı sevip sevemediğime emin olamıyor ve yeniden denemeye de cesaret edemiyorum. kısacası kokoreç benim için büyük bir gizem ve ikilemden ibarettir.

en sevdiğim filmdir. filmin oyunculuklarından müziklerine, kurgusundan renklerine, sinematografisinden atmosferine her konuda beni maksimum seviyede tatmin ediyor. bana çok fazla şey hissettiren bir filmdir. öyle severim ki birileri hakkında kötü şeyler söyleyince canım sıkılır, film benim filmimmiş gibi üzülür ve savunma isteği duyarım. filme dair yazacak bir çok fikrim ve duygum olmasına rağmen anlatmaya yetecek kadar beceriyi kendimde görmüyorum. çok severim, aşırı.

en kolay yolu mücadele etmemeyi tercih etmektir. alınıyor mu? alınsın. konuşursunuz, alınmaması gerektiğini söylersiniz, yine de alınacaksa kendinin bileceğini söylersiniz, hala devam ediyorsa mücadeleyi bırakırsınız. bu tarz insanlar çok yoruyor, onlarla yaşamaya devam edecekseniz dinlenerek yaşayın, aksi taktirde ömrünüz yorulmakla geçer.

izlemesi bir başka keyif veren basketbol ligidir. amerika menşeilidir. gece nba maçı izlemek başka bir meseledir. bilhassa playoff ve final maçlarında saat kurup maça uyandığımı bilirim. bu bir hastalık gibidir ancak insandan insana değil daha çok insanın kendi içinde yayılmaktadır. tabi her alanda olduğu gibi pandemi sebepli seyircisiz maçlar işin keyfini epey azalmıştır ancak bu gösteri yönü yüksek ligin maçlarını - saatleri denk geldiği müddetçe- kaçırmamakta hala ısrarcıyım. çok seviyoruz.

bir "beğeniden" ileri gelen etkilenme biçimidir. fiziksel bir özellikten veyahut bir tavırdan, sözden, hareketten kaynaklanabilir. istisnaları bulunsa da sonucu genelde hüsrandır. çünkü hoşlantı denen mesele uzun vadeli olamaz, bir müddet sonra ya sevgiye dönüşür ya da kayıplara karışır. konuyla ilgili shakespeare abimizin çok sevdiğim bir sözü vardır.
(bkz: )"beğendiğiniz bedenlere hayalinizdeki ruhları koyup, adına aşk diyorsunuz."
yazınca fark ettim de çok da konuyla alakalı değilmiş. olsundur.

pelin esmer ve barış bıçakçı'nın beraber yazdığı, pelin esmer'in aynı zamanda yönetmen koltuğunda oturduğu ve yetmezmiş gibi gökhan tiryaki'nin görüntü yönetmenliğini yaptığı 2017 yapımı yerli filmdir. film bizlere hikayeler göstermektedir. öyle ki bir noktadan sonra bizi, kadraja sığan herkesin ve her şeyin hikayesini merak eder hale getirir. bir tren yolculuğu yapar gibi, pencereden dışarıyı izler gibi, yeni tanıştığınız biriyle hasbihal eder gibi bir filmdir. kafanızı kaldırıp etrafınıza baktığınızda gördüğünüz herkesin bir hikayesi olduğunu fark ettiğiniz ve bu hikayeleri merak etmeye başladığınız an gibi bir filmdir. bahsini ettiğimiz hikayeler, size ara ara düşünmek üzere olduğunuz ancak genellikle kıyısından dönmeyi tercih ettiğiniz o düşünceleri de hatırlatmaktadır. hayata dair her şeyi - bittabi ölümü- düşünmenize önayak olan bir filmdir. tüm bunların yanı sıra edebiyatın ve şiirin müthiş kullanımı da cabasıdır.