eternalrest yazar profili

kalabalık harbiden göz doldurdu. resmi rakamlar yok ama alandaki yoğunluktan, dron görüntülerinden falan anladığım kadarıyla yüz binler oradaydı. bazıları 2 milyon dedi, bazıları “yok o kadar da değil” diye itiraz etti, ama net olan şu: katılım bayağı sağlamdı.

özgür özel kürsüde bayağı gaza bastı; 6.filo, ihraç edilen teğmenler ve sonrasında da haykırarak söylediği mustafa kemal’in askerleriyiz sözleri tüylerimi diken diken etti resmen, e kalabalık da coştu tabii. boykot listesinin genişletilmesi ve tekrar hatırlatılması da son derece değerliydi. özellikle boykot edilen kanallara ve gazetelere reklam verecek olan firmaların da boykot tehlikesini enselerinde hissetmeleri gerçekten çok akıllıca bir hamle oldu.

benim kıllandığım 1-2 şey oldu onlardan da kısaca bahsediyim. dem partinin onca iki yüzlülüğüne rağmen hala demirtaş’tan bahsedilmesi hiç hoşuma gitmedi. neyse ki ümit özdağ’ın serbest kalmasını daha vurgulu söylemesi ve genel olarak verilen mesajın da ‘herkes için adaletin işlemesi’ olması sebebiyle her ne kadar hoşuma gitmese de bu detayı görmezden geleceğim. ikinci olarak da muharrem ince’nin de konuşmasını çok isterdim. bu tutuma da bu seferlik göz yumma kararı verdim ama bundan sonraki buluşmalarda kendisinin hitabet gücünden de yararlanılmak zorunda. bunu anlamaları uzun sürmez umarım.

dozunda sosyalleşmek

o kurmuş olsaydı sitenin adını dürüm sözlük koyardı.

bu his, aynaya bakıp 'acaba gerçekten de çirkin miyim?' diye sormaktan öte bi şey. bi anda dört bir koldan üstüne gelen kendini acımasızca eleştirdiğin cümleler sarar küçük beynini. sokakta insanların seni bakılmaya değer bulmadığını düşünüyorsun belki de bazen, ama baksalar da rahatsız olursun ki zaten. sosyal medya desen ayrı dert, herkes yunan tanrısı gibi maşallah. vaktini kaydırarak geçirdiğin her saniye kendini daha da çirkin hissediyorsun. ama asıl olay ne biliyor musun,bedenini falan boşver aslında senin ruhun yamuk. 'ulan güzel/yakışıklı olsam nolcak ki?' diyorsun, çünkü mesele dışarda değil, kafanın içinde dönüp duran o ses. en kötüsü de ne biliyor musun? bunu kimseye anlatamamak, çünkü 'yok canım, sen çok güzelsin/yakışıklısın' lafını duymak bile daha beter çirkin hissettiriyor.

dünya tiyatro günü’nü kutluyorum! sahne sanatlarının büyüsünü yaşatan herkese selam olsun. gerçi bizim memlekette tiyatro her gün sarayda, mecliste, ekranda zaten oynanıyor. eksikliğini çekmiyoruz çok şükür.

29 mart’ta oynanacak galatasaray-beşiktaş maçı evet şampiyonluk yolunda koca bir dönemeç. ama gelin şunu bi konuşalım: ülkede demokrasi pamuk ipliğinde, adalet desen yerlerde, her gün başka bir rezaletle uyanırken bu maçı izlemek ne kadar mantıklı? tff’nin yerli hakem inadı, şaibeli kararlar, futbolun çürümüş düzeni yetmezmiş gibi bi de gündemi unutturmak için ellerinden geleni yapacaklar. beşiktaşlısı, galatasaraylısı, fark etmez; bu maçı izlesek dahi gündemi değiştirmemek adına görüşlerimizi kendimize saklayalım. hatta ve hatta maça halihazırda gidecek arkadaşlarımızın canlı yayında yapacağı ‘son olaylara gönderme içerikli’ tezahüratlar haklı direnişimize hayli katkı sağlayacaktır. şu anki kaosa ortak olmayalım. boykot edelim, gündemden dışlayalım, önemsemeyelim, çünkü bu maçın galibi kim olursa olsun, ülkede adalet yoksa hepimiz kaybetmişiz demektir.

borçlar birikiyor, telefon susmuyor, bi bakmışsın bankadan gelen mesajlar 'sayın müşterimiz'le başlayıp 'hakkınızda yasal işlem'le bitiyor. ama en fenası ne biliyor musunuz? çevrendeki insanların 'e napalım, hayat işte' deyip geçmesi. sanki iflas etmek bi haftasonu aktivitesi. yine de umut var, her batış bi kalkışın habercisi değil midir?