insanetdünya yazar profili

kısa kesin kardeşim, belki o zaman anlaşılır. ne uzun uzun başkasını dinleyesim var ne kendimi dinletesim.

“bu ne lan dünün aynısı”
(yiğit özgür)

“glück im unglück”

diyeceksin ki “her şerde bir hayır vardır” aynı şey değil mi?

yabancı dil olunca daha havalı olm, türkçe isimleri bile yabancı dilde yazan milletiz sonuçta (bkz: shenguel), hatta tabelaların durumu da malum (look at the tabela).

kaan tangöze’nin bestelediği, özdemir asaf’ın “kalmak türküsü” şiirinde şöyle bir dörtlük var:

“söyleyecek sözü olan anlatsın
isterse içine yalan da katsın
yeter ki kendinden, bizden söz etsin
yalanı doğruyu sezer gideriz.”

işte bu dost meclisine içiyorum.

çocukluğumda otobüslerde sigara içildiği için bana mide bulantısı ve baş ağrısı çağrıştıran seyahat türü.

otobüsün içine sinen koku bir yana, cam kenarında otururken arkadaki yolcunun üflediği duman camdan sekip sıcak sıcak yüzüne vururdu yazın yakıcı güneş ışığıyla birlikte…

gayet vasat bir sesin ve şarkı söyleme yeteneğin varken, sesini ve yorumunu çok beğenmesi.

sonu genellikle kafe açalım ya da deniz kenarına taşınalım gibi vizyonsuz cümlelerle biten sohbet konusudur. her kim ki çalışma yerine ortaya güzel bir alternatif koyar, işte o kişi hayatın anlamını bulmuştur.

saflığını kullanıp seni aptal yerine koyacak biri ortaya çıkana kadar sadece safsındır.

belki aynı hızda birlikte delirip delirdiğimizin farkına varmıyoruzdur. birlikte dönünce dünyanın döndüğünün farkına varmadığımız gibi.

eğlencesine, görev sürelerinin sonuna kadar trump ile putin’in yerlerini değiştirirdim.

ha bir de elbette fortumu kendime bağlardım.

onsuz güzel bir restoranda yemek yerken onu ne zaman oraya götüreceğini planlarsın,

onunla güzel bir restoranda yemek yerken ne yediğinin farkında bile olmazsın, gülüşünde erir, ağzının içine düşer orada kaybolursun.

onsuz uyurken onu düşünerek uyursun, yüzünde salakça hafif bir gülümsemeyle,

onunla uyumaya çalışırken sevişmekten yorgun düşer, yüzünde salakça hafif bir gülümsemeyle sızar kalırsın.

onsuz denize karşı oturmuşken, aynı manzaraya onunla baktığını hayallersin,

onunla denize karşı otururken, denizi görmezsin bile, gözlerinde boğulursun. “…ne bir sandal, ne bir ada, ne bir sahil var, boğuluyorum…”

hala oynanıyor mu bilmiyorum ama şu an 45 ve üzeri yaş grubundaki erkeklerde görülen bel fıtığı vakalarının muhtemelen yarısının müsebbibi oyundur. ayrıca kilolu çocukların kendilerini en güçlü hissettiği kısmen sportif faaliyettir.

90’ların başında dar kesim jean pantolon modası vardı. mağazaya gider, pantolonun içine sığmak için göbeği çeker, bir şekilde düğmesini ilikleyebilirsek pantolonu satın alırdık. rahat oturup kalkmaktan geçtim, pantolonun darlığı ergenliğin getirdiği hareketlenmeye doğal fren etkisi yapardı. yine de “moda” diye o kalıbın dışına çıkmaya cesaret edemezdik.

türk erkeğinin özetine gelirsek, yukarıdakidir kısaca. toplum tarafından kendine tanımlanan kalıbın dışına çıkmaya cesaret edemeyen, kalıba sığmak için içine çektiği göbeğinin dışarı taşan kısmı anneleri tarafından üzerindeki tişört çekiştirilerek kapatılan ana kuzularıdır.

çok kafa yormaya gerek yok. 40 yaş üzeriyse iyi bir viski alın geçin. misal lagavulin.

fakirse varoş denilecek, zenginse şımarık olmadığı ve dünya kaynaklarını israf etmediği için övülecek kızdır.

maalesef şöyle bir gerçek var: yerinde ve kıvamında trip ilişkiyi canlı tutar. fazla huzur sıkıcı gelir, o düzenden, hayattan kaçış arar karşı taraf. bkz: kuzey ülkelerindeki intihar oranlarının fazlalığı. diyeceksiniz ki o yalnızlıktan, elbette o da bir faktör ama adamlar sıkılıyor hayattan, sıkılıyor.

okul önündeki seyyar satıcının boynuna iple asılı halde sattığı alıçlar. kulağa iğrenç gelse de çok lezzetli olurdu. evet yıkamadan yerdik.

söylemediklerin ya da söyleyemediklerin…

o kadar zavallı, özgüveni olmayan, şekilci bir toplum yetiştirdi ki bu kültür; bireyler "olmayan müzik zevkini arabesk müzik eleştirerek, olmayan parasını borç harç iphone alarak, olmayan ingilizcesini cümle içine olduk olmadık yerde ingilizce kelime serpiştirerek, olmayan modernliğini içki içerek" var göstermeye çalıştı.

oysa bu toplumun müziğinde dram ve hüzün hep vardı. türk sanat müziği, türk pop müziği hep kavuşulamayan aşklar, ölümüne karşılıksız sevda, giden sevgilinin ardından ağıt üzerine kurulu değil mi? hele sezen aksu şarkılarını düşünün, birkaçı hariç tamamen bunalıma iten eserler değil mi?

o yüzden samimi olup ferdi gibi, müslüm gibi isimleri günah keçisi yapmaya çalışmayalım ve "bu toplum neden mutsuz?" ya da "aşkı neden beceremiyoruz?" başlıklarına kafa yoralım.