sevilen kişiyi unutmak

zor iştir. kendim adına söylersem eğer; birini ölümüne sevmek fakat bitmesinin ardından unutmaya zorlanmak hayattaki en acı şeydir.
sevmek zaten başlı başına zor bir olayken kalkıp sevdikten sonra unutmak daha zor.
yaşanan anıları silip atmak, eşyaları hediyeleri çöpe atmak, yazılan ve ona gönderilememiş mektupları yakmak. sonunda bir aşkında bitebileceğinin göstergesidir. artık bitmiştir, yeni aşklara yelken açmakta vakti gelmiştir.

imkansızdır.
unuttuysanız hiç sevmemişsinizdir.

ona dair ne varsa sil, at, yak... kimseye söz etme, kimse de sana söz etmesin, düşünmemeye çalış. baktın engel olamıyorsun, bir zaman tanı o sıra düşün sonra hiç düşünme.
iki üç hafta sonra unutmazsam gel beni bul.

biz ona unutmak demeyelimde alışmak diyelim isterseniz.

insan nankördür aslında, kutsal kitapta bile nankörlüğünden dem vurulur insanın ama yaşam öyle bir şey ki; yaradanı unutursun, işini gücünü unutursun da bazı insanları unutamazsın, unutmuş gibi yaparsın veya yokluklarına alışırsın.

şimdi çok özlediğiniz biri ansızın bir mesaj atsa, karşınıza çıksa ne güzel olur değil mi?

neyse unutamazsınız işte, unuttuysanız aklınıza gelmiyorsa zaten çokta sevmemişsinizdir sadece sizin bazı hassas yerlerinize iyi geliyordur, sayesinde ego mastürbasyonu yapıyorsunuzdur o kadar ki bu da şerefli yaratıldığı söylenen insanın en şerefsizce hareketidir.

*

sevginizi haketmeyen biri ise, zamanla geçmişe değil geleceğinize bakarsınız.

bu yaşa kadar öğrendiğim bi şey varsa bu konuda o da, kimsenin vazgeçilmez olmadığıdır.

tamamen çaresizlikten. sevmekten vazgeçemezsin de ulaşmaktan vazgeçersin. unutmak mı orası kendinle ve yaşadıklarınla barışınca oluyor. unutmayı beceremiyorsun zaten. ama bırakmayı öğreniyorsun.

külliyen yalan... gerçekten çok sevilen kişi asla unutulmaz, ancak etkileri geçer. en ufak bir anı bile sizi alıp çok uzaklara götürür. zamanla daha az dalarsınız, daldığınız yerden daha çabuk çıkarsınız ama gerçekten sevilen kişi asla unutulmaz çünkü sizi değiştirmiştir bir kere. artık o insan değilsinizdir.

aslında unutulmayan şey kişi değil anılardır. hatta o kişiye beslediğiniz hislerdir. kişinin yüzünü unutsanız dahi anıları ve hislerinizi unutmazsınız.

zor olan ise bu anıları ve hisleri normalleştirmektir.

unuttuğunu söyleyen herkes neyi unuttuğunu tekrar hatırlar

eskiden ağaçlara bıçakla isimlerin baş harfleri kazınır, kalp içine alınırdı. sevgililer her gittiğinde buna bakar ve sonsuzluğa verilmiş bir söz gibi, baktıkça sevinirlerdi. sevgili artık yok, artık yalnızsın. o kazınan harfler ve kalp gitgide kabuk bağlayacak ve gözükmeyecek belki. evet kabuk bağlayacak ama ardındaki hep aynı kalacak...
bilmem anlatabildim mi?

unutmak demeyelim de... onsuz yaşamayı bir noktada öğreniyorsunuz. en unutulmaz, en vazgeçilmez sevdiceğinize bile bir noktada tamamen veda ediyorsunuz. acılar, yokluğunun açtığı yaralar her yastığa başınızı koyduğunuzda, her güzel giden şeyin ortasında tam karşınızda beliriyor. eğer doğru insanı bulma konusunda yeterince şanslı değilseniz de yüreğinizin bir mezarlıktan farkı kalmıyor; artık bir şeyde sizi üzenin kimin anısı olduğunu ayırt etmekten bile aciz düşüyorsunuz.