italyanaygiri yazar profili

evet arkadaşlar hepimizin yaşadığı(yaşadığını tahmin ettiğim) bir sorundan bahsedip, içimi dökmek istiyorum. geçen gün otobüste yolculuk ederken yanıma bir hanımefendi oturdu. aklımdan bin türlü şey geçiyor. bilirsiniz genelde kadınlar, erkeklerin metroda, otobüste vb. bacaklarını fazla ayırarak oturmasını eleştirir. bir yandan bunu düşünüyorum, bacaklarımı iyice sıkarak yanımdaki hanımefendiye temas etmemeye özen gösteriyorum. o sırada telefonuma bir mesaj geldi telefonu çıkarıp mesaja baktıktan sonra sosyal medya hesaplarıma girip gündeme bakayım dedim. karşımda da bir hanımefendi oturuyor, kısa bir eteği var (dünya ahiret bacımız olsun). tam o sırada aklıma geldi bu sosyal medyada kadınları video kaydına alan mültecilerin olması. hemen diğer elimle telefonumun arka kamerasını kapadım ki video çekme ihtimalimin olmadığı belli olsun. peki ne mi oldu? yolculuk devam ettikçe yanımdaki hanımefendi benim koltuğun iç kısmına yapışmamın ve bacaklarımı birbirime zorla yapıştırmanın verdiği davranışımdan cesaret alarak git gide üstüme çıkmaya başladı. toplamda 2 koltuğun yüzde 25inde ben, diğer 75 inde hanımefendi oturuyor. karşımdaki hanım ise sürekli bacak bacak üstüne atıp, sonra bundan vazgeçerek yaklaşık 4-5 kez bacak kası yapmaya başladı. 4-5 denemenin 3 ünde ise ayakkabısı benim pantolonumu kirletti. belki ayıp olur diye elimle silkelemeyip, tozlu haliyle geri bıraktım. daha fazla uzatmadan söylüyorum meramımı. illa hayvan mı olmak gerekiyor, insanlardan saygı görmek için. yahu kafeye giderim, pardon bir çay alabilir miyim derim, yan masadaki hıyar, bak buraya çay ver der. benim güzel garson kardeşim gider ilk onun çayını verir. otobüs şoförüne bir şey sorarım kibarca oflana puflana cevap verir. eczaneye girerim kibarca ihtiyacımı söylerim en fazla ben sıra beklerim. bu durumdan kurtulmak için biraz sert biri mi olmak gerekiyor, yoksa bana mı hep böylelerin denk geliyor anlamıyorum. eğer tek yol buysa (sert ve kaba olmak), karakterimden ödün verebilir miyim diye kendime soruyorum.

yaşadığımız dönem gereği gerçekten bu konuda neler yapılabilir diye araştırmaya başladım. izmir'de ikamet etmekteyim. şehrin git gide apaçiler ile dolması her an bıçaklı saldırı ile karşılaşabileceğimi bana düşündürdü. birtakım araştırmalar sonucu kayda değer pek bir şey bulamadım. savunma sanatları uzmanları bile bunca yıllık deneyime rağmen bıçaktan çok korkarım diyor. konuya ilgili birtakım videolar mevcut, fakat hangimiz bıçaklı eli tutabilecek onu ters döndürecek yapıdayız bilemiyorum. en azından ben beceremem. ayrıca savunma tavsiyelerinin çoğunda saldırganın bıçağı kılıç gibi savurması gerekiyor bu da pek gerçek hayata uymuyor diye düşünüyorum. yapılacak en mantıklı şey, ceket veya gömleği bir kolumuza sarıp, saldırgana yaklaşmadan (bir kol mesafesi kadar), bıçak müdahalesini kolumuz ile bertaraf etmek ve fırsatını bulduğumuzda yüz, göz veya dize etkili bir darbe ile saldırganı sendeletmek ve kaçmak.
olayı sadece itişmek ve yumruklaşmak sanıp fazla yakınlaştığımızda ise karın bölgesine girecek olan bıçağa karşı ise yapabileceğimiz şey kocaman bir hiç.
o yüzden ne olursa olsun tipini uygun bulmadığımız sorun çıkartma potansiyeli yüksek olan bireylere yakınlaşmamak.
ben bunları bir erkek olarak yazıyorum, kadınların ne yapabileceğini ise hiç kestiremiyorum.
önerilere açığım, herkes birgün bu durumu yaşayabilir, insanlara faydası olsun.

sen evlencen de ben de görcem.

doğal bir meditasyon gibi ramazan ayında sabah ezanını dinlemek

soundcloud.com/fikret-atik-...

kesinlikle nar.

kahve içmeden uyanamayan insan, tam olarak bendenizi tanımlar. sabah gözlerimi açtığım anda aklıma nescafe gold geliverir. bazıları bunun şov olduğunu düşünüyor ama bu alışkanlıktan kurtulmak istediğim de bir gerçek. malum ramazan geliyor, oruç tutmayı düşünüyorum lakin sabahları kahve olmadığı için beynimin büyük bir kısmı çalışmakta direniyor. önerilere açığım.

dosta alınabilecek en güzel hediye seni ona hatırlatacak ve hediye alınacak kişiyi yansıtacak bir hediye olmalıdır. örneğin ben klasik bir gömlek veya saat gibi bana alındığı belli olmayan hediyeler yerine çok sevdiğim bir filmin dvd'si, sürekli dinlediğim grubun albümünü tercih ederim. beni anlatacak bir hediye olmalı yani.

kişisel gelişim boş adam işi gibi bir yaklaşım içerisindeydim fakat geçen gün bu tarz kitaplardan birini okurken şunu fark ettim. her insan çeşit çeşit hayat demektir ve biz sadece bir tanesini yaşıyoruz. çeşitli insanların yaşadıkları hayatlar ve bunlardan elde ettikleri hayat tecrübelerinin biz diğer insanlar için faydalı olabileceğini düşündüm. bu alana yeni girecek olan ben ve benim gibi insanlar için önerilere ihtiyaç olduğu inancındayım.

en mutsuz meslek mensupları kesin olarak bakkal ve büfecilerdir. özellikle akşam saatlerinde bu işletmelere girdiğinizde kasanın arkasında dükkanın sahibi ve yanında tabureye oturmuş, eline çay tutturulmuş biri bulunur. bu iki kişi yoğun bir sohbete dalmışlardır ve sen akşamın o saatinde susayıp veya sigarasız kalıp dükkana girdiğinde adamların muhabbetini böldüğün için sanki adamın dükkanına değilde yatak odasına girmişsin gibi bir afra tafralar, oflayıp puflamalar eşliğinde şöyle bir diyalog gerçekleşir.
- kolay gelsin abi, bi kısa camel.
- yanındakine anlattığı muhabbeti sürdürerek bir yandan, kısa ney?
-camel abi
-elini arkasına atar ve önüne paketi fırlatır. paket de kısa winston.
-abi ben camel demiştim.
-oflayıp puflayıp bir kez daha binbir zahmetle kısa camel paketine uzanarak, baştan söylesene be abicim.
ardından tabiki, sigarayı alırken iyi akşamlar diye sunduğun iyi dileğe karşılık alamazsın.

kime kızayım, nazım senden başka kime geçer?
benim sensiz kolum, bacağım, ocağım yok.
ah sezen vah sezen.

bir bardak çayı kutsayan insandan daha fazla saygı duyduğum insandır.

tanrı istemezse yaprak düşmezmiş, tanrı istemezse insan ölmezmiş.(sen tanrı mısın?) beni öldürdün.

fazla mütevazılık kibirdendir.

jean christophie grange- kızıl nehirler which is my favorite.

bari burda bir rahat ver ya.

iktisadi ve idari bilmem nesi, ziraat fakültesi, fen-edebiyat, mühendislik, git gide yazmaya üşendim. ihtiyaç kadar veya daha az bölümleri yazarsak daha iyi olur.

anadolu lisesi ama sonradan düz liseli olmaktan alınıp adı değiştirilenlerden değil.

kendi içerisinde oksimoron bir soru. aptal fakat başarılı bir insan, başarıya kendi zihin dünyasının nimetlerinden faydalanmadan başarıya ulaşmış/ulaştırılmış kişi olabilir. zeki ama başarısız kişi ise, kendi hür iradesiyle toplumun başarı olarak tanımladığı birçok olguyu elinin tersiyle itmiş ve toplumsal anlamda başarısız kabul edilip kendi içinde özbaşarısını gerçekleştirmiş insandır. soruya gelirsek bu iki seçenek arasında kafayı yemektense aptal ve başarısız olmayı tercih ederim.

metallica- halo on fire