kaptanzey yazar profili

dedemin evinde duvara bir askı gibi bir şey yapmışlardı. dedem her şeyi oraya asıyordu. bunlardan biri de içinde limon bulunan bir poşetti çok saçma bir şekilde. poşetin üzerinde de anahtarların bulunduğu bı anahtarlık var. annem de mutfaktan limon isteyince ben de poşeti almaya çalışmıştım. boyumun kısa olduğunu söyledim mi? neyse. zıplaya zıplaya elimle poşete vurdum düşsün diye ve sonunda düştü. ama poşet değil. anahtarlık. hem de tam burnumun üstüne. hem de çok pis düştü. allah kahretmesin ki acısı hâlâ burnumu sızlatıyor. sonuç olarak şekli değişmiş bir burunla yaşıyorum o zamandan beridir.

yalan söylediğini bildiğim bir insanın dürüst numarası çekmesi, konuşurken çok doğruymuş gibi kendini onaylatma isteği duyması.

sesli bir şekilde nefes alıp vermek.

kalabalık sülale ortamını sevmeyen, akrabalarla arası pek iyi olmayan, dedikoduyla dolu, baştan ayağa geleni gideni süzen insanların olduğu ortama girmek istemeyen insandır.

aşağı bakınca gözlüğün burnumdan aşağı doğru kayması

türban ifadesi çok sinir bozucu onun adı türban değil kardeşim tesettür tesettür

hwa sa/ maria

çok konuşup boş konuşmaları ve sözlerinin asla fiiliyata geçme evresine geçmemesi

yüzü güzele de fiziği güzele de bi yere kadar katlanılır. beyin yoksa o iş yürümüyor. bu erkekte de aynı. iki gün bakarsın yüzüne ama ağzını açıp da saçma sapan konuşunca her şey bitiyor. ne bulmuşum bu zekiyesizde diyorsun.

psikolog olmak isterdim ama sözelciyim.

mavinin tonlarıyla yeşilin tonları arasında gidip gelen olur mu?
mavi gözlü kadınlara genelde önyargı ile yaklaşılır. hiç hoş bir şey değil bence. hep soğuk nevale mahkeme duvarı gibi tabirler... mavi gözlüler şirret falan yakıştırmaları... bence herşey karakter ile ilgili. göz rengim bunu nasıl belirleyebilir?

başarı ile ilgili bir kişisel gelişim kitabında mutluluğun sırrının başarılı olmak olduğu yazıyordu. mutlu olamayan biri olarak koyduğum hedefler hep başarı temelli ama bunun beni mutlu edeceğine inanmıyorum. bu dünyada mutlu olmak imkansız gibi geliyor. yanında ömürlük bir eşin dostun veya herhangi biri olsa da, güzel bir yuva kursan da mutlaka bir köşeden mutluluğu sömüren ve daim olmasını engelleyen bir şey çıkıyor. keza kariyer odaklı olduğun zaman da fazla mükemmelliyetçi birine dönüşüp hiçbir şeyden zevk alamıyor insan. en azından ben öyle düşünüyorum. robotlaşıyor, monoton bir hayat sürüyoruz. ikisinin arasında bir yerde durmak istediğimiz zaman da çok basite iniyor sanki. kısacası mutlu olamayacaksak yaptığımız her şeyi neden yapıyoruz? itiraf köşesi denmiş ama günlük gibi oldu biraz.

ben patlama olmuş diye biliyorum. patlama olduysa muhtemelen yüzerek kaçacak kadar fırsatları olmamış olabilir? ki zaten yüzerek çıkıp kurtulmak biraz absürt geliyor. ama acil durumlar için dalış takımları falan olması gerekmez mi? bir de olayın suikast olduğunu söyleyenler var. duruma bakınca mantıklı geliyor.

ruhen insanı yoran duygularını alt üst eden acaba sorun bendemi diye sorgulatan zekiyesizlerdir. uğraşmaya değmez. gerçekten kaybetmek istemiyorsa sevmeyi öğrenir. bu konuda çaba göstermesi gereken o insanlardır.

veda

bu şehirden gidiyorum
gözleri kör olmuş kırlangıçlar gibi
gururu yıkılmış soyatlar gibi
bu şehirden gidiyorum.

insanlar taş gibi bana yabancı
ağaçlar bensiz hüküm giyecek bulvarda
bir tanbur bir yalnızlığı anlatıyorsa
o ışıksız pencereden
ben onu duymuyor gibiyim
bir ağaç ölüyorsa kapınızın önünde
ben onu bile duymuyor gibiyim.

bu şehirden gidiyorum
gömerek geceyi içime
sabahın hüznünü beklemeden
gidiyorum bu şehirden.

adil erdem bayazıt

müneccimdir

karşıda ki kişiyi öldürmek isteyenin yaptığı cinayet girişimidir

nasıl mutlu olabilirim arayışıyla nefes almak

bayram temizliği