köyün küs itlerini bile barıştıran muhtar yazar profili

nil timsahı gibi tamamen götten uydurulmuş ama herkesin kabul etmiş olduğu bir saçmalıkla çözülen sorun.

şiir olacaksın önce. sonra belki şair olursun.

(bkz: güne bir nordic bırak)

bu fotoğrafı sürekli silip silip atacağım

sevişek mi demeyeydi iyiydi

o gün sen de bitersin.

çekerim derdi dert üstüne
dayanırım inan her şeye
sensiz olamam..

tırnakları uzuyor istanbul'un
kirli bir masmavi
ama ne kadar yaraşıyor yarabbi
bu tırnaklar bu deli parmaklara
ve ortayla işaret arasında mütemadi bir cigara
giderek minareler oluyorlar

yaşlı bir köprüye rastladım demin
bir diyeceğim yok dedi martılara
başımı döndürmeseler
başımı döndürmeseler böyle

ben de dedim ki allah'a
feriştâhın gelse yaradamaz bu güzelliği
sen bir turistsin amcabey.

toz
toprak
çer
çöp
ve yağmur eskisi
ve altındayken böyle
sana karşın seni sevmenin…
cumadan beri
ıstesen de sen
ölmek,
cumadan beri
ölmek,
nerdeee
neerde ölmek
çimleniyorum sevgilim
ve böbreğimde bişey çim çim çim
ben galiba böyle, güler,
sana yeşillenerek öleceğim

işbankasında askıya kredi bıraktım. gidin alın la ..

diş kırığı gibi kaldı içimde
söyleyemediğim her cümle.
bir yanım hâlâ kanar
bir yanım hâlâ susar
ikisi de aynı acının iki tarafı.

kırık bir diş,
insanın kendi içinden duyduğu en net haykırıştır aslında....
ne kadar bastırırsan,
o kadar keser dili.

ben de böyle öğrendim....
bazen acı dışarıdan gelmez,
insan kendi kendini ısırır
fark etmeden.........

ateşin yerini kül aldı..

tevellüdü kırk üstü sanırım..

fatih erkoç: cefalar

yalnız insan kombini..

yalnız bir insan için gölge, çoğu zaman hem yoldaş hem de aynadır. çünkü gölge, insanın kaçamadığı tek varlıktır...
ışıkla birlikte yürür,

karanlıkla şekil değiştirir, ama terk etmez.

bu yüzden yalnız biri, gölgesinde kendine dokunan bir varlık hissi bulur. gölge sessizdir, konuşmaz, yargılamaz; yalnızlığın ağırlığına eşlik eden tarafsız bir tanık gibidir.

kediler ise tam tersine hem bağımsız hem seçici oluşlarıyla yalnız insanın ruhuna en uygun hayvanlardır. kedi, tıpkı yalnız insan gibi kendi dünyasını taşır, sınırlarını korur, kalabalığı değil sakinliği sever. bu yüzden yalnız biri, kendini kedinin bakışında anlaşılıyor hisseder..
sessizlik iki taraf için de tehdit değil, konfordur.

gölgeler, insanın iç dünyasını temsil ederken kediler, bu dünyaya gönüllü giren tek misafir gibidir...

(bkz: gölgeler ve kediler)....

insan dönüp kendisine nasıl bakar? dönmek. hımmm.

demek ki insanın içine bakması demek oluyor bu. şekline şemaline sıfatına değil..

küçük ama panik yaratan şeyler ile olmaz tabi...

çok acılar çok zulümler barındıran ağıtlardır.

her halkın ağıtları vardır..