mabude yazar profili

sevgili günlü... pardon sözlük.

birkaç haftalık eşek gibi yoğunluktan sonra ilk defa yalnız kalabildim. son zamanlarda olduğu gibi yine çok yorgun ve uykusuzum ama olsun. içimde bir yerlerde kaybolmuş huzur parçacıkları gün yüzüne çıkmaya başladı sanırım.

buralarda olmadığım süre zarfında istanbul'a döndüm, işe girdim, hayatımı belirli bir düzene soktum, sigarayı azalttım vs vs. ne düşünmeye ne de hissetmeye zamanım kalmıyor çoğu zaman. o yüzden buralara pek uğrayamıyorum. hala çok yorgunum. ama bu biraz farklı. başkaları için değil kendim için çabaladığım, dimdik kendi ayaklarımın üzerinde durduğum anların haklı gururunu taşıyorum omuzlarimda. hiçbir yük bu kadar tatlı ve mutluluk verici olamaz sanırım. sigaram bitince yine uzun bir süre ortalıktan kaybolacağım muhtemelen ama daha önce de söylemiştim. hiçbir zaman formata uymak gibi bir amacım olmadı ve neyi düşünüyorsan onu yazdım buraya. şimdi havanın tenimde bıraktığı hoş ürperti ve arkada çalan şarkıyla anın tadını çıkaracağım biraz. sizlere iyi geceler....

rammstein da çaldığına göre bu yayını zirvede bırakıp kaçıyorum. dobarlanmam lazım, valizlerim beni bekliyor. size iyi yayinlar ve keyifli(!) sohbetlerrrr.

yayın var demediler ama ben yine de geldim ksndms. kırk yılın başı sözlüğe bakınayım dedim yayın varmış. biraz geç kalmışım ama yine yetiştim.

boyoz dendi, izmir dendi! noluyo noluyo?

sigarayı ters yakmak, yaklaşık 2 dakika önce yaptım. gitti beş lira.

ya kullanıyoruz da ne oluyor? bilgi içerikli tanım giriyoruz okunmuyor, içimizi döküyoruz burası günlük mü deniyor, kısa tanım giriyoruz ona da laf geliyor. e sormazlar mı adama senin derdin ne diye? şahsen ben sorarım.

#3720423 tesadüf mü bilmem ama şu an şarkıyı söylüyorum. hiçbir kehanet kendisini bu kadar çabuk gerçekleştirmemiştir muhtemelen. bu arada şarkı cuk diye oturdu. hem içime hem içinde bulunduğum duruma.

sözlüğe yazarken formata uymak gibi bir derdim olmadı hiçbir zaman. hep içimi dökmek için yazdım. mutluyken de, mutsuzken de, aşıkken de, sarhoşken de hatta bazen ağlarken bile. yine aynı şeyi yapıp, içimi döküp gidicem.

son 4,5 aydır hayatın neresinden tutsam elimde kalıyor. sıfır noktasındayım. elimde avcumda hiçbir şey yok. uzun zaman sonra yine aynı batakta buldum kendimi: depresyon. iki gün önce psikoloğum depresyon tanısı koydu ve beni psikiyatriye yönlendirmek istediğini söyledi. reddettim. daha önce birçok kez okuduğum bu romanı bir kere daha okumak gibi bir niyetim yok çünkü. herkesin derdi kendine büyük, yaşam denen bu oyunda herkes kendine bir rol edinip yaşamaya çalışıyor işte. bizim payımıza düşen de bu. dün ailem yerine koyduğum insanlar tarafından büyük bir kazık yedim. aslında diğer şeylerin arasında çok büyük bir şey değildi yaşananlar. ama pastanın üzerine dikilen mum oldu bir nevi. kendimi sabahın beşinde pılımı pırtımı toplamış bir şekilde sokakta buldum. otogarda nereye gideceğimi, ne yapacağımı bilemeden öylece otururken sadece tek bir kişiyi istedim yanımda. sadece ona yazabildim, ona anlatabildim anlaşılabilme umuduyla. cevapsız kalan çok sorum var. cevabını alır mıyım ya da ne zaman alırım bilmiyorum. şu noktada ne kadar umurumda onu da bilmiyorum gerçi. ama hata ettiğimi biliyorum. tüm kaçma çabalarıma rağmen dönüp yine kendimi onda bulduğumda olmaması gereken bir şeyler olduğunu anlamıştım. hayatın önüme koyduğu daleveralardan kaçıp yine ona sığınmak için duyduğum yoğun istek bir uyuşturucu kadar sinsi ve rahatlatıcı. sonunun benim için hüsranla biteceğini bile bile yolun güzelliğine aldanma ihaneti kendime yaptığım. ama kaybedecek neyim var ki? çocukluğumdan beri bünyem hep hassastı, son zamanlarda yaşadığım şeylerden olsa gerek dünden beri ateşler içinde yatıyorum sadece. müthiş bir boşvermişliğe düştüm. hayatımın en güzel düşüşüydü. bir süre keyfini çıkartacağım. çünkü yaklaşık on beş gün sonra bunun için bile fırsatım olmayacak. tam da bu yüzden sıyrılır gibi lüzumsuz bir yerden kendi affıma sığınıyorum. kelimeleri ya da cümleleri sahiplenmeden, ne anlattığımı bile düşünmeden yazıyorum öylece. nasıl bitireceğimi ya da ne anlatmak istediğimi unuttum. benim için uyku çanları çalmaya başladı tekrardan. en iyisi biraz daha uyuyayım.

pijamalarımla oturmuş bir şeyler izliyorum, iyiyim. hiçbir şey yok. canımı sıkabilecek, beni üzebilecek hiçbir şey yok. o zaman neden gözlerim doldu? içim sıkılıyor, neyden bilmiyorum ama korkuyorum. duvarların arasına sıkıştım. kurtar beni! telefonumu ve kulaklığımı alıp çıktım. uğraşmaktan nefret ettigim için kısacık kestigim saçlarım kabarık, üzerimde saçma sapan pijamalarım var. nereye gidicem bilmiyorum, gitmek istedigim bir yer var mı onu da. sigaramı ve çakmağımı almayi unuttum. canım bira istiyor. bir kuruş param yok. ondan istedim, sağ olsun gönderdi. bir tekele girdim. 4 bira, bir paket sigara ve bir çakmak aldım. çakmağa param yetmedi. abi hediye etti. ya halime acıdı ya da uğraşmak istemedi bilmiyorum. teşekkür edip çıktım. hiçbir yeri bilmiyorum. bilmediğim bir sehrin, bilmedigim sokaklarinin birinin kaldirimina oturdum, içiyorum. son zamanlarda haddinden fazla dengesizim. ne istediğim, ne yaptigim, ne hissettiğim belli değil. yarım saat, dünyanın hem en mutlu hem de en mutsuz insanı olmam için yeterli bir süre. sabah çok sosyalken akşam kendi yalnızlığımda boğulmak istiyorum. insanların, en sevdiklerimin bile varlığına tahammül edemiyorum. telefona bakmıyorum, telefonum çalınca stres oluyorum, mesajlara bakmak için gücümü toplamam gerekiyor. ama bazen de herkesle konuşmak, herkesi dinlemek istiyorum. ben dengesiz biri değildim, çevrem ne olduğunu anlayamiyor benim gibi. herkes üzerine alınıp bir şeyler yapıp yapmadığını sorguluyor. bu sorular daha fazla canımı sıkıyor. içi boş iyi misin sorularını midem kaldırmıyor. iki üç gün yemek yemeyi unutuyorum, sonraki iki üç gün tek düşündüğüm şey sürekli bir şeyler yemek oluyor. eski düşüncelerim beynimi tekrar kurcalamaya başladı. çekeceğim acıdan korkmasam bir dakika durmazdim, bunu düşündüğüm için kendime kızıyorum ama bir işe yaramıyor. içinde bulunduğum durum bana güçsüz hissettiriyor, bundan hiç hoşlanmıyorum. şu an şehrin neresindeyim, evim nerede kaldı bilmiyorum. bilmediğim çok şey var. bilmediğim için mutluyum. lan ben iyi değilim!

#3708935 içmek için bahane ararken tam olarak böyleyim kdjxmd neyse en azından birimizin içebildigini bilmek güzel. nimet nimettir ne buluyorsan iç kskxdk.

bir istanbula geleyim birlikte de icicez bak?

ya of gidemiyorum resmen bağımlılık yapiyo dkmdd.

bu şarkılar alkolizmimi besliyor resmen. şu an deli gibi canım istese bile içemiyorum ama haftaya yayında acısını fena çıkartacağım. benim kaçmam gerekiyor. size iyi yayınlar ve keyifli dinlemelerrr. benim için de dinleyin ksjshk.

o kadar güzel ve doğru kişileri gömdü ki tüm radyo ekibi seshayvani sayesinde rahatladık dkdmd.

#3708777 dondurma şu dünyada en sevdiğim şey olabilir. şakasız. o yüzden az önce kendime de almış ve yemiş olabilirim. dondurma mevzusunu ben kapattım, darısı başınıza ksnxnx

geldimmmm, yetiştimmmm. şu moddayim şu an



valla yedi dondurma mevzusunu. dinlemedeyim.

bizim ufaklığı parka getirdiğim için dinleyemiyorum. minecraftlı dondurma aşırı mantıkli geldi. eğer kandirabilirsem birazdan damlarım. keyifli yayınlarrrr.

birçok kişi söylemiş zaten. insan kendini bile taniyamiyor bazen. değişken varlıklarız, değişiyoruz. ama tabi ki hayatımızda bizi az çok tanıyan, neyi sevip neyi sevmediğimizi, hangi tepkiyi neden verdiğimizi bilen insanlar vardır. anlayan demiyorum bak, tanıyan vardır.

sanırım ben bu konuda üç kişi sayabilirim. psikoloğum, oda arkadaşım ve eski sevgilim. hepsiyle de yillarim geçti. oluyor o kadar.

galibiyetimin üzerine çay keyfi yapıyorum.
babam çok iyi tavla oynar. bana da o öğretmişti. bu zamana kadar yenildiğim çok nadirdir. hatta pandemi zamanında burada yaptığımız tavla turnuvasında finale çıkmış, zarların gazabına uğrayıp şampiyonluğu @rastrel'e kaptırmıştım. neyse oversharingi bir kenara bırakalım. geçenlerde babamla uzun zamandir oynamıyoruz diye bir oynayalım dedik. kendisini 5-3 yendim. yedirememiş olacak ki rövanş teklifinde bulundu. kaçırır miyim fırsatı hemen kabul ettim. bu sefer 5-0 yendim. kusura bakma baba ama ne kadar kabul etmesen de boynuz kulağı baya geçti.

fotoda da beni köşeye sıkıştırdığını zannediyor garibim.

kendimi o kadar iyi tanıyorum ki. aklımda dönen, yaptığım ve yapacağım şeylerin sebebini, zaaflarımı, öz güvensizliklerimi... bu beni kendime karşı daha acımasız hale getiriyor. kendimi yerden yere vuruyorum resmen. ama aynı zamanda da bir şeyleri değiştirmek ya da düzeltmek için fazla üşengecim. biraz da umursamaz.

çok beğenmiştim o yüzden ben de çaldım şarkıyı napayım? bağımlılık yaptı şerefsiz.