nebileyimfüsun yazar profili

keyfiyle dizimin yeni bölümünü izliyim dedim internet çekmiyor biraz izleyebildim onda da en duygusal sahneydi keyif falan kalmadı ağlamam geldi duygusal biri olmaktan nefret ediyorum ama dünyanın en duygusal insanıyım zor çok zor

ben hallederim dediğim şey şuan asla mantığıma oturmuyor içimde yine halledeceksin bir yolunu bulup diyen bir ses var fakat mantığım bu sefer çok acımasız davranıyor. galiba haklı da. neden ve neye dayanarak kendim halletmeyi göze aldım onu da anlamıyorum sanırım bende c2 seviye her şeyi kendi halletme bağımlılığı var

o kadar aptalca bir şeye kırıldım ki kendime sinir oldum yapma be kızım şunu kendine yapma yani

uyuyamıyorum biraz masala ihtiyacım var. iyi geceler

bu bulantı bende baki olacak gibi fazlasıyla korkutucu.

benim düşündüğüm kadar o beni düşünüyor mu?

aklıma küçükkenki arnavut arkadaşlarım geldi. aynı dili konuşmuyorduk ama anlaşabiliyorduk. oyunları birbirimize nasıl anlattık acaba çünkü gayet sorunsuz oyun oynayabiliyorduk. o günlere dönebilsek keşke aynı dili konuşmadan sadece sevgiyle anlaştığımız belki de sevginin her şeyi çözdüğü zamanlara…

modern kadının yeni bölümünü bekledim bekledim ve sonda dalga geçer gibi çocuk ben almanyaya gidiyorum dedi…pınarcığım seni anlıyorum ve üzgünüm

ikizler burcuyum ve benden tercih yapmamı istiyorlar!!!

az önce arkadaşımla konuşurken annesi odaya girdi ve bana “sen bir yıldızsın parlamana izin ver “ dedi bu söz sevinçli ama bir yandan da buruk hissettirdi. bilmiyorum öyle işte.

babam: ne zaman gidiyorsun şimdi?
ben: bilmiyorum belli değil
babam: uçuyorsun yani artık
ben: galiba evet

kötü hissediyorum. sanki bir sağa bir sola savruluyorum ama duramıyorum gibi hiçbir yerde burası bana ait ben burda huzurluyum bu kişide bu yerde huzurluyum diyemiyorum sanki. hacıyatmaz gibi devrilecek gibi oluyorsun ama devrilmiyorsun yıkılacak gibi oluyorsun ama yıkılmıyorsun ve en kötüsü de yıkılmaya en yakın olduğun anlarda mütemadiyen yaşıyor gibiyim.

çok güzel gülüyordun çoktandır duymadım, dedi anneannem.
bir aydır yanımda. üzgün olduğumu hissediyordum ama bende böyle bir değişikliğin farkında değildim bu gerçeklik canımı acıttı.

yani ben bu kadar kolay kestirip atabilcek bir iletişimimizin olduğunu düşünmüyordum sanırım ondan.

ben bana bu kadar iyi geldiğini bilmiyordum sık sık tartışma içinde olduğumuzdan belki fark edememişim ama sahiden iyi hissediyormuşum güzel vakit geçiriyormuşuz.

twilight serisini yine yeniden bitirdim bilmem anlatabildim mi o devamının olmamasının verdiği burukluğu. bu bünye kabullenemiyor bittiğini üzgünüm.

gayrettepe istasyonunda karanlıkta diyalog ve sessizlikte diyalog isminde müze var. ben iki kere karanlıkta diyaloğa gittim. buranın amacı görme engelli bireyin bir gününün nasıl geçtiğini biraz da olsa deneyimlememizi sağlıyor. aktivite süresi içerisinde zifiri karanlık bir alanda bir yöneticiyle sizi sinema izleme (film betimlenip dinleniyor) vapura binme karşıdan karşıya geçme deneyimleri sunuyor. hatta bahsettiğim yönetici de görme engelli bir birey. sürenin sonunda sorular sorabiliyorsunuz örneğin bu etkinlik alanını ezberlemeniz ne kadar sürdü tarzında bir soru sorulmuştu gittiğimde ben ise gruplar halinde alınıyordu ve yönetici abla herkesin ismini hatırlıyor ve her dokunduğunda isimlerimizi söylüyordu bunu nasıl anladığını sormuştum ve şöyle cevap vermişti hepinizin üstüne giydiği kumaşlar farklı öyle kodladım o yüzden dokunduğumda sizin kim olduğunuzu anlıyorum demişti ve hepimiz ismimizi sadece 1 kere söylemiştik ilk söylediğimiz andan beri aklında tutmuştu etkilenmiştim…bu deneyim öncesinde mesela ben bindiğim iettlerin durakları sesli söyleyip söylemediğini veya durakların gösterildiği ünitenin bozuk olup olmadığına çok da dikkat etmezdim. aslında durak isimlerinin seslendirilmesi görme engelliler için durakların yazdığı ünite de duyma engelliler için önem arz ediyor. bu etkinlik sonrasında bindiğim iettlerin eğer bozuksa veya seslendirilmiyorsa beyaz masaya şikayette bulunma alışkanlığını edinmiştim. gidilmesi önerimdir tabii ki duyarlılık sağlayan bir etkinlik olduğu gibi çok da eğlenceli zaman geçiriyorsunuz.

sanki bayıldım üstümde o bayılmışlığın verdiği ölü ağırlığı var ve beni iki kişi kaldırmaya çalışıyor o kaldırmaya çalışan iki kişi de yine benim.

evdeki kişi sayısını ezberleyemiyorum. masaya tabak çıkartırken kaç tane diye anneme sorarım her gün her kahvaltıda her akşam yemeğinde. olmuyor yani yıllardır aynı sayı fakat her defasında aklımdan uçuyor mesela şu an sorun yine bilmiyorum anneme sormam gerek ya da tek tek kişileri saymam gerek.

etrafıma kendi elimle bir duvar ördüm. kimse bir daha canı sıkıldığı için gelip neşemi alıp gitmesin diye. değiştim sanki içimde bir şeyler öldü. istesem de dönemem geriye.