nebileyimfüsun yazar profili

yani ben bu kadar kolay kestirip atabilcek bir iletişimimizin olduğunu düşünmüyordum sanırım ondan.

ben bana bu kadar iyi geldiğini bilmiyordum sık sık tartışma içinde olduğumuzdan belki fark edememişim ama sahiden iyi hissediyormuşum güzel vakit geçiriyormuşuz.

twilight serisini yine yeniden bitirdim bilmem anlatabildim mi o devamının olmamasının verdiği burukluğu. bu bünye kabullenemiyor bittiğini üzgünüm.

gayrettepe istasyonunda karanlıkta diyalog ve sessizlikte diyalog isminde müze var. ben iki kere karanlıkta diyaloğa gittim. buranın amacı görme engelli bireyin bir gününün nasıl geçtiğini biraz da olsa deneyimlememizi sağlıyor. aktivite süresi içerisinde zifiri karanlık bir alanda bir yöneticiyle sizi sinema izleme (film betimlenip dinleniyor) vapura binme karşıdan karşıya geçme deneyimleri sunuyor. hatta bahsettiğim yönetici de görme engelli bir birey. sürenin sonunda sorular sorabiliyorsunuz örneğin bu etkinlik alanını ezberlemeniz ne kadar sürdü tarzında bir soru sorulmuştu gittiğimde ben ise gruplar halinde alınıyordu ve yönetici abla herkesin ismini hatırlıyor ve her dokunduğunda isimlerimizi söylüyordu bunu nasıl anladığını sormuştum ve şöyle cevap vermişti hepinizin üstüne giydiği kumaşlar farklı öyle kodladım o yüzden dokunduğumda sizin kim olduğunuzu anlıyorum demişti ve hepimiz ismimizi sadece 1 kere söylemiştik ilk söylediğimiz andan beri aklında tutmuştu etkilenmiştim…bu deneyim öncesinde mesela ben bindiğim iettlerin durakları sesli söyleyip söylemediğini veya durakların gösterildiği ünitenin bozuk olup olmadığına çok da dikkat etmezdim. aslında durak isimlerinin seslendirilmesi görme engelliler için durakların yazdığı ünite de duyma engelliler için önem arz ediyor. bu etkinlik sonrasında bindiğim iettlerin eğer bozuksa veya seslendirilmiyorsa beyaz masaya şikayette bulunma alışkanlığını edinmiştim. gidilmesi önerimdir tabii ki duyarlılık sağlayan bir etkinlik olduğu gibi çok da eğlenceli zaman geçiriyorsunuz.

sanki bayıldım üstümde o bayılmışlığın verdiği ölü ağırlığı var ve beni iki kişi kaldırmaya çalışıyor o kaldırmaya çalışan iki kişi de yine benim.

evdeki kişi sayısını ezberleyemiyorum. masaya tabak çıkartırken kaç tane diye anneme sorarım her gün her kahvaltıda her akşam yemeğinde. olmuyor yani yıllardır aynı sayı fakat her defasında aklımdan uçuyor mesela şu an sorun yine bilmiyorum anneme sormam gerek ya da tek tek kişileri saymam gerek.

etrafıma kendi elimle bir duvar ördüm. kimse bir daha canı sıkıldığı için gelip neşemi alıp gitmesin diye. değiştim sanki içimde bir şeyler öldü. istesem de dönemem geriye.

az önce ablamla insanlar ve arkadaşlıklar hakkında sohbet ediyorduk ve bir anda
“ nebileyimfüsun sen 30 yaşına mı geldin benden olgun konuşuyorsun” dedi
yalan yok kendimi fazlasıyla yorgun hissettim fakat hala yolun çok başındayım biliyorum.

dışarıdayken cebimde veya çantamda anlık telefonu bulamamak

yorganın altına girip barbie fındıkkıran balesinde izleyebilir miyiz?

asla kırmam üzmem o perileri.

hey dostum gözlerinizin doğuştan sürmeli olması hiç adil değil. maşallah.

bugün tarhana çorbası yaptım evet evet yukardaki güzel güzel sunum yapan yazarların yanında benim arka fonda dağ başında soğuk varmış geçit vermez duman karmış çalıyor eheheh

günaydıın…güne ablamla güldaniyem dinleyerek kahvaltı hazırlamakla başladık bilirsiniz ki güldaniyem benim hassas noktam o yüzden güne puanım 10/10

bol soslu zurna dürüm yiyorum pişman mıyım? hayır.

bugün sürekli dönüp dolaşıp bu camın önünde denizi seyrederken buldum kendimi. çünkü denizi izlerken düşünemiyorum. işte ben de ağlayıp kırılmaktan bugün böyle kaçtım.

çocukkenki ışıklı ayakkabılarımı istiyorum ayakkabımın üstüne tüllü çoraplarımı kıvırıp merdivenlerden inerken ışıklar kapanırsa ayakkabılarımın renkli ışıkları daha çok belli olsun istiyorum. o sevincimi tekrardan hissetmek istiyorum.

dwayne johnson.

sen penguen bakıcısı mısın?
-evet
tamam
-tamam

limoniyiz bu aralar ama düzelir kendimle aram küs kalmayı çok sevmiyor.