response yazar profili

kapalı ve evli olup evin içinde baş örtüsü ile dolaşan var mı bilemiyorum. evliyseniz normal takılıyorsunuz işte. evde her şey serbest. dışarda baş örtüsü taksın takmasın bir önemi yok pek bence.

ifade edilinmez..

aksini iddia eden var mıydı ki

galaktik kurallar bağlamında diğer tüm kadınların etli butlu olmasıyla aynı nedendir. aksini iddia eden varsa araştırmasını öneririm.

ıt goes like

metro tünelleri.

konser kaydının youtube yorumlarını okuması çok keyifli olan tool parçası.

gürültülü bir ortam, bir konser ya da etkinlik sonrası çıkışta yürürken sokakların ne kadar sessiz olduğunu fark etmeniz. dünyada olduğunuzu unuttuğunuzu fark ettiğiniz an.

şimdi nereden başlasam bilmiyorum. son zamanlarda özellikle üzerimde olan bir tamamen kendinden geçmişlik ve siliklik üzerine hisler hissediyorum. aslında lezzetli olan şeyleri arayıp bulduğumda aldığım hazzı hala yitirmiş değilim ama bu artık o kadar önem verdiğim bir şey değil gibi. hatta bunu kasten de yapmıyorum sadece bir şekilde böyle olunmuşluk vardır. fiziksel olarak kendimi gayet problemli hissediyorum hapşırdığımda ciğerlerim acıyor yeni migrenim tuttu tat ve koku duyum iyice zayıfladı ve yediğim içtiğimden bir lezzet çok az. yani bir şeyler sanki ters ve o terslikler düzelene kadar hiçbir şeyi yoluna koymaya muktedir olamayacağım. kendimde gördüğüm birçok eksiklik var ve son zamanlarda ki bu son zamanlar aslında hayatımın geçerli bir süresi, beni gerçekten bir hayvan gibi yaşadığıma inandırıyor. hiçbir doğrum hiçbir amacım istediğim ya da kıstasım yokken bu hayatın içerisinde var olmaya çalışmaya bile takatsiz kalmış acınası bir benlikten ibaret belki de. bunlar çok düşünmekle de ilgili olan şeyler değil ki aslında bunlar eğer gündem olmasaydı zaten hiç dile getirilmezdi.

bir şekilde gelişmiyor ilerlemiyor ve akışta kendimi bırakmıyorum. sadece bekleyen bir ağaç gibi olduğun yerde asırlarca bekleyecek gibiyim ama bunu da kabul etmiyorum. bir sıkışmışlık bir tatsızlık ve bir iradesizlik söz konusu. maddi şeylerle mutlu olacağımı sanıyorum ve aslında hayatımdaki birçok şeyi de buna bağlamış durumdayım. kalıcı şeylerin peşinde gitmiyorum çünkü muhtemelen kalıcı olduğumu düşünmüyorum. ihtimaller seni yaralarken sen bu yaralara bakıp gülümsemeyi seçebilirsin ama biliyoruz ki buradan hiçbir güzellik çıkmayacak. belki bir yara belki bir ağıt belki umut ama kör bir umut.

bir şeye ihtiyacım var adını tam koyamıyorum ya da ona anlam yükleyemiyorum ama bir şeyin eksikliğinin olduğunu biliyorum

bunun çok karmaşık ya da manalı bir derinliğe sahip olan bir şey olduğunun da düşünmüyorum. bir şey var ama nedir nerededir içimde midir yoksa dışımda mı bilmiyorum... sıkıldım.

yama gibi oluyor. yamalar pek hoş durmuyor.

sildiğim numaralarla whatsapp'da karşılaşınca bu kimdi ya diye duraksamamak için genelde silmiyorum. zihninden silmişsin rehberden silmesen ne olacak...

su içelim ve dişlerimizi fırçalayalım.

mesaj almıyorlar. mesaj almadıkları için kendilerini suçlu hissediyorlar mıdır ? belki. bu bir gereklilik mi? sanmam. yine de insan ilkel hisleriyle buna heves edebilir mi? muhtemelen. bazıları öyle bir hayat yaşar bazıları böyle bir hayat. hepsi normal.

bitmiş damacananın üst kısmını kesip çöp kovası olarak kullanabilirsiniz. sızıntı vs sorununuz olmaz. dolduğunda da direkt kendisini çöpe atarsınız.

bol limon + maydanoz olacak yanında...

“bedenin bu hayatta direnirken, ruhunun pes etmesi yüz kızartıcıdır”

kimi tatlı, buğday tenli
kimi mahmur, dudu dilli
kimi esmer, nokta benli

yarım yamalak olunca pişman ediyor bence. düzgün bir kızıl boya pişman etmez diyorum.