spin atan elektron yazar profili

kendisiyle başbaşa kalmak isteyenler için muazzam bir yaşamdır bakınız 'yaşam'dır diyorum.
yalnız yaşamaya başladığım ilk 1, 2 ay biraz zor geçmişti. acaba yanlış mı yaptım bir ev arkadaşı mı alsam yanıma diye düşünmüştüm. şimdi ise öyle bir şey yapmadığıma şükrediyorum. işten yorgun argın gelip evin o huzurlu sessizliği benim için çoğu şeye bedeldir. tabi evli olup eve geldiğinde eşinle ya da çocuklarınla kavuşmak bunun dışında söz meclisten dışarı. zaten gün boyu iş güç koşuşturmaca gürültü patırtı yoruluyoruz bir de eve geldiğimizde düşüncesiz bir ev arkadaşının arkadaşlarına maruz kalmak işleri çığırından çıkarabilir. insan kendisiyle zaman geçirdikçe ne istediğini buluyor. kendi kendine yetmeyi kendinle eğlenmeyi kendini dinlemeyi en önemlisi de kendini öğreniyorsun.

bildiğim 2 farklı 'contra' vardır.

birincisi rapçidir zira iş arkadaşlarımdan bir tanesi kendisini pek sever. birkaç ay öncesine kadar göreve her başladığımızda onun rapleriyle tempo tutardı.

ikincisi konaminin ürettiği harikulade atari oyunu. görselindeki sarı saçlı savaşçı ya da asker artık hangisiyse arnold schwarzenegger olsa gerek. ağabeyimin atarisinde az oynamadık ama hep 2. kol bende olurdu. köprüden geçerken köprünün patlaması suya düşmeler takla atarak çapraz aşağı yukarı 2'li 3'lü ateş etmeler yere yatarak silah sıkmalar falan zamanın güzel arcade modda olan oyunuydu.
özür dilerim süper mario contra bir başkaydı.

30 yaşına merdiven dayamış bir evladı olarak babamı bir kere ağlarken gördüm o da dedemin mezarına bırakıldığı andır. cenazesi, taziyesi, namazı veya vefat ettiği dakikalar, saatler, günler tabutunu sırtladığı zamanlar değil mezarına defnedilmek üzere bırakıldığı andır yani artık yapacağı elinden bir şey gelmeyeceğini anladığı bir şeylerin sonunun geldiğini anladığı zaman ağladı babam. onda bile saklanmaya çalışmıştı ağladığı görünmesin diye.
naçizane fikrim bir erkek çözüm yolu bittiğinde, çözüm şıkları tükendiğinde ağlar.

bence her insan için hayatının farklı dönemlerinde farklı manalara gelen insani duygudur. birden çok çok fazla özlem çeşidi vardır. bunlardan en zoru en ağırı en yoğun hissedileni artık kesinlikle göremeyeceğin birini özlemektir.

ilk zamanlarda 'niye neden niçin' gibi n'li kombinasyonlar yaptırtsa da şimdilerde ağız kulaklara varmadan ufak bir tebessümle yahut beraberinde kolunu kaldırtamayacak kadar tarumar eden bazen gelmesini, bazen hiç mi hiç gelmemesini istediğim insani hissiyat.

merdiven çıkmayı güçleştiren bağımlılıktır.

2007-2010 yılları arasında en samimi ahbabımla içmeyi, yapmayı sevdiğimiz alışkanlığımızdır. evet belki zararlıdır ama şimdi düşününce yine o zamanlar olsa aynı şeyleri yapacağım eylemdir. sigara içtiğimiz ev ahalileri tarafından bilinmediği için o kış soğuklarında tane(dal) sigara almaya gider akabinde kendimize mesken edindiğimiz nehir kenarındaki taşımıza oturur soğuk kar buz çamur dinlemeden hem sohbet edip hem hayaller kurardık. kışın soğuğundan ötürü hem nefesimizin hem de sigaranın dumanıyla havaya karışan o bulutsu duman yoğunluğu içimizi ısıtırdı.