yalnız yaşamak

birçok konuda avantajlıdır ancak ufak da olsa dezvantajları vardır. ben avantajlarına odaklanıp öyle yaşıyorum ve gayet mutluyum.

çokça zamandır istediğim olay.belki de ihtiyacım olan şey.

3 senedir müdavimi olduğum muazzam olay.

bazen duvarların üstüne üstüne gelmesine sebep olan olay. konuşmayınca dilim çalışıyor mu diye aradı aağğ öğğğ diye garip sesler çıkardığım doğrudur evet.

ben de istiyorum bundan

üniversitede maddi olaraka zorlanabilecehimi düşünüp yaşayamayayım durumdur. umarım ileriki yıllarda deneyimleyebilirim zira kendimle gayet mutlu mesut yaşayabileceğimi düşünüyorum.

aşırı istediğim şeydir lakin ülkedeki kadın cinayetleri ve diğer bilimum sorun nedeni ile en azından üniversite hayatımda olmayacağını düşündüğüm şeydir aynı zamanda

harika bir şeydir, büyük lükstür.

hayatımın en güzel en zor en öğretici en büyüten 5 yılını anlatan ifadedir. ekonomini düşünürsün, hayatın gerçekleriyle yüzleşirsin, zamanı yönetmek, aç kalmamak ve bilumum iyi kötü herşeyden sen sorumlusundur. bazen büyük bir güç gibi gelir, bazen kolun kanadın kırıkmış gibi hissedersin. herşeye rağmen güzeldir. yalnız yaşamayı öğrenen bir insanın kolay kolay sırtı yere gelmez.

değişik türleri vardır. bazen içinde yaşarsın.

tam da ihtiyacım olduğunu düşündüğüm ve elde etmek için çalıştığım.

her babayiğidin hayalidir. babayiğit sözcüğünü neden kullandığımı bilmeksizin kendimi de kastettim esasında. aile bağları kuvvetli olsun olmasın belli bir yaştan sonra insanın özgür ortamı olması gerekiyor ve aile evinde bir oda bunun için yetersiz kalıyor. kimileri erken yaşta eğitim vs farklı sebeplerle yalnız yaşamayı deneyimleyebiliyor kimileri için de üniversitede dahi şehrinden ayrılmadan veyahut evlenene dek hiç yalnız yaşama tecrübesi olmadan (evlilik sebebiyle de bir ömür olmayacağından) yalnız yaşamak sadece hayal oluyor.

kesinlikle deneyimlemek istediğim durum. kendi zevkime göre aldığım eşyalar ile kendi kurallarımla yaşamak...

(bkz: aramaya inanmak)
(bkz: yalnız yaşamak)

tek kalmaktan korktuğum için asla gerçekleştiremeyeceğim durum.

tek kalmayı asla başaramadığım için koşarak aile evine geri döndüğüm durum.

kalabalık aile ortamını hiçbir yalnızlığa değişmem.

karakter gelişimi açısından her insan evladının hayatının en az bir döneminde deneyimlemesi gerektiğini düşündüğümdür. tek başına olduğu ev ortamında insan kendisini çok daha yüksek verimde tanıyor, sakin kalmayı ve sorumluluk almayı öğreniyor, kriz yönetimini daha iyi beceriyor.

şimdi gelelim zor kısmına. ben yılda bir defa hasta olan, bunu da mide üşütmesi şeklinde atlatan biriyim. dolayısıyla bu son birkaç aya dek senede bir gün ritüeli, beni çok fazla etkilemiyor ya da zorlamıyordu. lakin son birkaç ayda birçok fiziksel deformasyon yaşadım. geçici olsa da ağır bir işte çalışıyorum, kronik bir bel ağrım var. yaklaşık bir ay önce senede bir günlük yaşadığım hastalığı bu defa üç gün yaşadım ve işin yorgunluğu içerisinde çok daha zor atlattım. sürekli kusma, bunun korkusu yüzünden uzun süreli açlıklar, halsizlik, bir taraftan devam eden bel ağrısı derken evde yaşamadım, resmen hayatta kalma mücadelesi verdim. temizlik ya da yemek yapmak bir yana, güç bela duş alabildiğim ve yataktan kalkarken canımın yandığı bir süreç. neyse bunu atlatır gibi oldum, bu sefer olabilecek en acılı şekilde yirmilik diş çıkarmaya başladım. çenem açılmadığı için üç gün yemek yiyemedim, çok aç olduğum için bayılacak raddeye geldim, dişimden tüm kafama yayılan o berbat zonklama yüzünden acıdan ağladım ve tüm bunlar olurken işe gitmeye devam etmek zorunda kaldım. ilk gece ağrım had safhadaydı, yanımda kimse olmadığı için gecenin dördünde nöbetçi eczaneye yürümek zorunda kaldım ağrı kesici için. saat aralığı bunu yapmak için en korkutucu aralık. yakın zamanda sokakta hoş olmayan bir taciz/takip olayı da yaşadığım için gözüm korka korka evden çıktım ve telefonun öbür ucundan beni sesiyle sakinleştiren müthiş insan olmasaydı acı kadar panik de hissedecektim. sabaha dek benimle konuştu ve dikkatimi ağrıdan çekmeye çalıştı. her ne kadar tepki verecek halim olmasa da yaptığı işe yaradı ve uykuya dalabildim. o gece atlatıldı ama ağrılı son gecem olmadı, üç gün devam etti bu.

o üç gün çok yakın bir arkadaşımın yardımı olmasa daha da uzayacaktı. iş çıkışı saatlerimiz yakın olduğu için ben eve geldikten en geç yarım saat sonra elinde çay çorba ilaçla geldi hep o süreçte. açlıktan ellerim zangır zangır titrediği için bir tas çorbayı içmekten aciz olduğum bir durumdayken bana pipetle çorba içirdi. geceleri başımda bekledi, ilaç saatlerimi benden daha sıkı takip etti. biraz hafiflediğinde evimden epey uzakta olan diş kliniğine götürdü, antibiyotik tedavisi başladı. şimdi ağrım yok ve yarın beni yeniden götürecek kontrol için. onun yardımı olmasaydı bu süreç üç değil belki on üç gün bitmeyecekti. yemek yiyebilmek gibi çok basit ve gerekli bir aksiyonu dahi gerçekleștiremeyecek noktada yalnız yaşamak gerçekten olabilecek en berbat durum. en güçlü, yalnızlığa en alışık insanın dahi bir başkasının varlığına, desteğine, yardımına ihtiyaç duyduğu öyle anlar oluyor ki, yalnız yaşıyor olmak ağır geliyor bazen. ama normal koşullarda bunun konforunu hiçbir şeye değişmem.

gerçek ve de yaşanması gereken bir hayat tecrübesi.

5 sene boyunca deneyimlediğim şey. iyi yanları çok fazla. karışan, rahatsız eden yok. sorumluluk yok. canın neyi nasıl isterse öyle yapıyorsun. ben tuvaletin kapısını hiç kapatmadan kullandım mesela yıllarca. kötü yanları ise sıkılıyorsun bir yerden sonra. en iyisi sevdiğin insanla beraber yaşamak sanırım.