swans yazar profili

david bowie'nin müzik kariyerindeki büyük başarılardan biri ve bana göre en değerli albümü. ayrıca hunky dory albümünün ardından şarkıcı/söz yazarı estetiğinden glam rock sahnesine kusursuz bir giriş. bowie'nin glam rock'ını aynı dönem sanatçıları gibi "trashy" olmaktan kurtaran özellikleri olarak yine önceki albümlerinden devam ettirdiği bu üst düzey söz yazarlığı ve mick ronson etkisi şeklinde açıklanabilir. müzikal olarak, saksafon gibi glam rock standartları dışındaki bir enstrüman ve glam'ın elektronik rifflerine iyi bir şekilde karıştırılmış akustik gitar kulağa çarpar. bana göre pink floyd'un the wall albümüyle birlikte tüm zamanların en iyi konsept albümlerinden biridir.

albümdeki şarkılar birkaç istisna dışında gerçekten muhteşemdir. bowie'nin sesinden çaresizliğin hissedildiği açılış parçası five years ve melodisi akıldan çıkmayan soul love albümün ilk bölümünde öne çıkan parçalardan. albümün her yönüyle mükemmel olmasına neden olan ve aynı zamanda sıradanlığa en çok yaklaşan parça ise it ain't easy. ikinci bölümün öne çıkan parçaları ise albümle aynı adı taşıyan parça, ve albümün en bilinen parçası suffragette city. rock 'n' roll suicide ise albümü ve konsepti tamamlayan bir parça. genel olarak, bu albümün, bowie'nin diskografisinde hunky dory'i geride bırakan tek albüm olduğunu ve 60'lar müziği hakkında bilgi sahibi olduğunu iddaa edecek herkesin eğer dinlemedilerse dinlemeleri gerektiğini düşünüyorum.

inkar etmenin mümkün olmadığı derecede büsbütün bir iç karartıcılığa sahip, bu sebebten oldukça çekici bulduğum joy division'ın ikinci ve son stüdyo kaydı. albümü meydana getiren seslerin ölüm ve intiharın en karanlık sırlarına bu kadar yakın olması, ian curtis'in kendini öldürmesinden önceki son albüm olduğu için intihara meyilli zihne bir bakış mahiyetinde ona manevi bir anlam katıyor.

yayınlanmasını takriben dönemin folk müzik kitlesinde onarılamaz duysugal hasarlara yol açmış 1965 tarihli bob dylan albümü. bugün albümün yarattığı perspektife bakınca bu fedakarlık aslında önemsiz bir detay olarak gözüküyor. şunu belirtmek isterim ki, bob dylan'ın sesinden şikayet edenler çoğu zaman aptal insanlardır. buna rağmen albümün atmosfer olarak yarattığı yoğunluk görmezden gelme ihtimalini tek başına ortadan kaldırıyor. albüm tüm zamanların en sağlam açılışıyla* başlayıp, dylan'ın söz yazarlığının zirve yapıtlarından bir parçayla* biter. sesine tekrar dönecek olursak, biri size doğruyu söylediğinde bu gerçek mi olur yoksa güzel mi olur? dylan'ın sesi gerçekti ve her şeyin ne kadar sahte olduğunu vurguladı. her şeyden önce bir sanatçıydı, herhangi bir müzik standardına bağlı değildi ve kariyerinin belirli dönüm noktalarında bu standartlara ihanet etmekten geri durmadı. tıpkı bu albümündeki 5-6 dakikayı geçen uzunluktaki şarkılarıyla(kapanış şarkısı 11 dakika uzunluğundadır) pop müziğin bir çok kuralını çiğnediği gibi. bob dylan her zaman böyleydi; sadakatsiz bir hayatta kalma uzmanı ve bir şair.

1967 yılında le samourai, 1969 yılında l'armee des ombres, 1970 yılında le cercle rouge filmlerine imza atmış mükemmel yönetmen.

müziğin tanımını tekrardan yapan kanadalı post-rock grubu. kayıtlarında göze çarpan ilk özellik uzun parça süreleri olsa da çoğu şarkılarının kendi içinde birden çok hareketten* oluşması sebebiyle kişide uyandırdığı duygu çeşitliliği sebebiyle eşsiz kabul edilebilir. benzer işler için birçok ortak grup elemanına sahip, yan proje niteliğinde set fire to flames dinlenebilir.

nirvana grubunun kaydettiği son stüdyo albümü, bana kalırsa en iyi albümü. 1993 yılında yayınlanmıştır. serve the servants, heart-shaped box, rape me, dumb ve all apologies albümde öne çıkan şarkılardan.