anlatmak istemiyorum ama anlamanı isterdim

bir iç ses.

duyanı yok söyleyeni çok.

ışte bu başlık tam benlik. anlatacağım o kadar çok şey var ki..

yaaaa çok komik bir niyet.

neyi nasıl anladığını nereden bileceksin.

ya duydum gördüm ben bunu, bana karşı bile yapılmış olabilir hatta bir tripler bir tavırlar, bir sessizlik bir telefonu açmamalar, bir meşgule almalar. sebep ne gerizekalı nerden bileyim ben at kafası.

sinirlendim durduk yere şimdi.

veremlik kadın sözlerinden biridir. sen anlatmadan nasıl anlayabilirim. kahin miyim diye sordurur.

(bkz: ellerimi çırpmak istiyorum ama alkışlamak istemiyorum)

beyaz’ın psikopat karakteri vardı,
bildiniz mi ? *

bir cümle olsaydım bu cümle olabilirdim şu an.

çok pasif agresifçe bir tutum aslında , farkındayım fakat bu konuda kendime engel olamıyorum.
anlatmaktan da yoruluyorum , o yüzden anlatmadığım hâlde anlaşılmak istiyorum.
ama anlaşılmayacağımı da bilerek istiyorum bunu, uçuk bir istek baktığım zaman.

hoff anlatamayacağım, anlayın işte *.

poh yiyenin pohu yenmez.

(bkz: ebesinin ali sami)
yormayın insanı be. hayat zaten yorucu.

ya insan kolay kolay bu noktaya gelmiyor, meali; ben anlatacağım ama sen yine anlamayacaksın, anlatıp da yormayalım birbirimizi, sen yanımda ol yeter demektir.

bin kere anlatmış, karşısındaki ısrarla, kasten anlamamış olan kişinin ruh halidir.

anlamazlar. anlasalar da anlamazdan gelirler. siz de boşverirsiniz. içiniz parça pinçik olur, yüzünüz asılır, keyfiniz kaçar. utanmadan sorarlar o meşhur soruyu: "neyin var?" biliyorsun bal gibi, sorma. illa soracaksan da şunu bil: "yok bir şey" demem trip falan değil, aynı kavgayı vermekten bıktığım için. gerçekten vazgeçtiğim için. umursamamayı da başarınca neyin var sorusu bir daha önüme gelmeyecek bile, sadece ona biraz daha zaman var. o zamana kadar "yok bir şey"

kimi konuştuğumu anlamaz kimi sustuklarımı bilir.

bazıları anlar. sizi tanıyan, bilen, gerçekten en yakınınızda olanlara anlatmaya gerek olmaz. bu istemsiz olacak bir şey tabiki aksi halde kimseye böyle bir yük yüklenemez.