pantolon, ceket, doktor, televizyon, radyo,çekomastik silikon, bilimum on ile biten kelimeler vb.

bu bir şiir başlığı değil ama olsaydı da hiç fena olmazdı değil mi?
evet böyle bir hastalık var gerçekten.
tanı konulamayan bir hastalık olduğundan da bu şekilde girmek zorunda kaldım.



dünyanın farklı yerlerinde bu hastalıktan muzdarip üç kadın yaşıyor.*
1-) satenik karazyan (ermenistan):
satenik 24 yaşında genç bir kadın. yaklaşık iki yıldır bu hastalıktan muzdarip. ilk başta satenik, diş doktorundayken gözüne toz kaçtığını düşündü, yakınları ilse gözünde cam parçacıkları olduğunu zannetti. ancak o günden bu güne karazyan her gün sayısı 50’ye kadar varabilen keskin kristalleri gözünden çıkarmak zorunda kalıyor.
buradan

2-) laura ponce (brezilya):
41 yaşında bir öğretmen olan laura'nın gözlerinden beyaz plaklar çıkıyor. hava ile temas edince sertleşip kristalize olan bu plaklar laura için bazen günlerce hatta haftalarca süregelen bir kabus oluyor . laura 15 yaşından beri bu hastalıkla mücadelede ediyor. doktoru hastalığın nedeninin aşırı keratin üretiminden kaynaklanabileceğini düşündüğünü belirtiyor.



3-) hasnah mohamed meselmani (lübnan):
1996 yılında daha 12 yaşındayken dökmeye başladı ilk kristal göz yaşlarını. oldukça keskin olmasına rağmen gözüne zarar vermeyen kristaller başta oldukça popüler bir hal alsa da sonrasında yalanlandı. kızın babasının sihirbazlık yaptığı bile söylendi. hasnah ise hala kristal gözyaşları döküyor.

buradan

elimde mikrofonumla ''hoş geldiniz niz niz niz niz'' dediğim çiçeği burnunda kafa sözlük yazarı.

toprağındır o.

sözlüğün medarıiftiharı. elindeki bilgi meşalesi ile cehaletin karanlığına karşı tek başına savaşıyor. aynı zamanda kibar ve kendini çok iyi yetiştirmiş biri. yüzyılımızın yeni akımlar yaratacak sanatçısı ve entelektüeli aramızda takılıyor olabilir, dikkatli olalım.

           karanlıkta yürüyordu adam. küçük bir ışık gözlerine değdi. tanıdık bir melodiyi duydu.
"sen, özgür dingin başın, yine artmış yaşın
uzakta yalnız tek arkadaşım"
sözlerini duydu, can bonomo'dan. severdi bu şarkıyı. ensesinde hissettiği nefesle yürümeye devam etti. kadın konuşuyordu bir yandan "lütfen hazır diyene dek açma." gülümsedi onun bu çocuksu telaşına.

            kadın biraz heyecanlıydı çünkü günlerdir düşünmüş ve birlikte oldukları, ilk doğum gününde her şeyi listelemiş; anlattıklarından, okuduklarından yola çıkıp çok çaba göstermişti. yine de tedirgindi. içten içe yeterli olamayacağını düşünüyordu. adam, uzun zamandır hissetmediği bir huzuru yaşatmıştı. sonunda yeniden birine güvenmişti.
sesi, gülüşü, kelime seçimi, konuşmasındaki üslup. kimi zaman saran sarmalayan kimi zaman okşayan...
her iki yanına da dokunuyordu adam. kırılgan ve kadınsı. etkilenmişti kadın. belki de haklıydı adam, sesine aşık olmuştu da her şey, o söylediğinde farklı bir renge bürünüyordu. hayattan uzak, hayale yakın.
             nihayet "hadi aç artık."dedi kadın. adam masaya baktı. edip'in sesini duydu 'masa da masaymış ha'...
kadın; masaya çocukluğunun anılarını, en çok kırıldığı yerlerden öptüğü yara izlerini, şefkatsiz kaldığı her gün için bir sarmalanmayı, anlaşılmak istediği her bir gün için telakkiyi, tutkuyu, arzuyu, sevgiyi, mutluluğu bırakmıştı. ha bir de çok sevdiği limonlu cheesecake ile portakallı keki. bir de tam ortada yüreğini gördü kadının.
"iyi ki doğdun sevgili." dedi kadın.
çevirdi adamın yüzünü tuttu parmak uçlarıyla. gözlerine baktı.

kadınların kendilerini cinsel obje olarak sunma durumu.

fırsat bilerek discord üzerinden yoldaşa yürümemi sağlayan hede.

(bkz: deprem sonrası iyi misin yazan eski sevgili)

maske ile gönlümü fethetmiş, ağzını burnunu ayrı oynatan aşırı yetenekli adam.

cape town şehrinin hemen açıklarında bulunan küçük bir adadır. apartheid zamanında, hapishane olarak kullanılmıştır. nelson mandela'da burada hapis yatmıştır. şimdi müzedir.

ordululara kurban olun.. unyesi.. fatsasi.. vonasiyla.. sehir merkezine zaten methiyeler dosenir.. sehri guzel halki guzel.. memleketimdir.. giresunlular.. sivaslilar kosun kosun.. hakkimiz da atip tutamayanlar var..

herkes manzara fotoğrafı atarken ben

2 saat içinde yollar açılmazsa burada kalıyorum. :)

edit: gülüş mutluluktan değil, sinirden.

çığlıklar yardım çığlıkları. her ne kadar konu varsa tekrar edilmeye çalışılır edilemezse oturulur ağlanılır ya da son gecede ne halledebilirim diyip yatılır.

bugün maşallahı olan yazar. yazıyor yazıyor ve yazıyor...

manzara denince akla gelen şehir.

kendisi ile alakalı olarak radyo programında yazıp seslendirmiş olduğum metni soranlar ve bu metin ile yapmış olduğum seslendirmeyi çok beğenenler olmuş. öncelikle bunun için tarafıma güzel mesajlar atanlara ayrıca tekrar teşekkür ediyor ve metni burada da paylaşmak istiyorum.

güle yel değdi güneş olursa,
cana ten değdi ateş olursa,

hasret gültekin. yitip giden bir can...
ömrünün baharında solmuştu gülü. gülüne yelden ötesi değdi o gün. 22 yaşındaydı. sivas'ta kaybettiğimiz 33 aydın insandan bir tanesiydi o da. bir halk ozanıydı. nazım hikmet diyor ya hani'' öyle ölüler vardır ki ben onların öldüklerini düşündükçe vakit olur yaşadığımdan utanırım. '' tam da öyle işte.
o kısacık ömrüne birçok eser sığdırmış ve bağlamada devrim yaratmıştı. eğer yaşasaydı şüphe yok; sarf ettiği sözlerinin, verdiği eserlerinin, sanata olan katkılarının, yaptığı yeniliklerinin yanına daha nicelerini ekleyecekti. olmadı. hayalleriyle birlikte hayatı da alındı. daha doğrusu çalındı. o daha 22 sindeyken sanki çok yaşamış gibi onun canı alındı. aldılar canını. anasının, babasının en kıymetlisini, sevdiğinin canını yarısını, çocuğunun baba diyeceği adamı...
herkese selam, sana hasret,
nur içinde yat üstat...

eğer böyle bir röpörtaj olacaksa, muhabirin beyaz tv muhabiri olmasını isterim. tüm paranızı şu adamı getirtmek için harcayın lütfen.

ben de sözlüğün bizim tarlaya kurulması teklifini reddetmiştim. pişman mıyım? evet çok pişmanım. iyice düşünmeden karar almayınız.

yaprak döker bir yanımız,
bir yanımız “bahar” bahçe.

-ahmet kaya öyle bir yerdeyim ki
şiir (bkz: hasan hüseyin korkmazgil)