anne ya da baba olmamaya karar vermek

dünyanın ve gidişatına ve kişisel istikbalinin pek de parlak görünmeyişine bakarak, kaldıramayacağı bir sorumluluk altına girmek istemeyen mantıklı kişi tercihi. biraz hüzünlüdür. insan çocukken ve ergenliğinde ileride mutlaka anne baba olacağını düşünür zira. bu ona ihlal edilemeyecek bir yasaymış gibi görünür. bu kişiler genelde yeğenlerine düşkün olur.

iyice düşünüp karar verilecek en önemli kararlardan biridir günümüzde çoğu çift bunları düşünmemektedir baskıdan veya herkes öyle yaptığı için çocuk sahibi olmaktadırlar lütfen maddi ve manevi gücünüz yerinde değilse, ruh sağlığınız uygun bir durumda değilse böyle bir şey yapmayınız şuanda yapacaklarınız ilerde diğer insanların çocuklarının başına dert olmasın

bu zaman öyle bir zaman ki ne gerçekten seven ve sayan bir eş bulup yuva kurmaya ne de çocuk yapmaya şimdilik hiç uygun değil. her şey tükenmiş. aşk mı kaldı, sevgi mi kaldı, hoşgörü mü kaldı. bitmiş, insanlar tüketmiş hepsini.

kendimi bildim bileli istemem. bir canlı getireceksin bu dünyaya. bu dünyaya işte. sağlıklı mı olacak acaba? onu düzgün bir şekilde yetiştirebilecek miyim? onun maddi manevi tüm ihtiyaçlarını karşılayabilecek miyim? bu berbat ve giderek daha da berbatlaşan dünyada onu kötülüklerden nasıl koruyabilirim, kendini kötülüklerden nasıl koruyacak? iyi, hayırlı bir insan olabilecek mi? dünyanın adaletsizliğiyle nasıl başa çıkacak ki? offff işte milyon neden var. niye çocuk sahibi olayım ki? he bir de şu var: çocuk olduktan sonra o evlilik mort olur. çevremdekilerde hep öyle oldu. illa çocuk çocuk diye delirirsem de o kadar kimsesiz çocuk var. evlat edinirim ama zannetmiyorum ki bu düşüncem kolay kolay değişsin.

maalesef halkımız tarafından hoş görülmez. kusur aranır, akıl verilir. bir keresinde bir hocam, "çocuk yapmayacaksın da beslediğin kedi, köpek mi sana bakacak?" demişti. evet bu gözle bakılıyor toplum genelinde çocuğa. bencilce!

zor bir karar olduğunu düşünüyorum,çok zor.
bu kararı alana saygı duyar bir gün pişman olmamalarını dilerim tüm kalbimle.
geçen hafta bir kız yeğenim oldu tombul yanak bişey,saatlerce araba kullanıp gidip onu 1 saat izleyip geri döndüm,dönüş yolunda gerzek gerzek güldüm.
evet,dünya adil değil insanlar kötü ama kendinize bir bakın bir şekilde yetiştiniz bir şekilde hayata tutundunuz ve tutunmaya çalışıyorsunuz o da böyle yapacak acı tatlı anlar biriktirecek,bizlerin tek vazifesi ki bana göre,kendisini koruyacak savunacak yaşa gelene kadar onu koruyup gözetmek.
bir daha düşünmenizde fayda var bence.

ben bir çocuğum olsun isterdim açıkçası. bu dünyaya bir çocuk getirmemek en az getirmek kadar bencilliktir.

çocuğumun böyle bir dünyada yaşamasını istemem. bu dünya değil olmayan çocuğuma bana bile gelecek vaat etmiyor. o çocuğun günahına girmek istemiyorum. ama bu zor bir karar . zamanı gelince düşüneceğim bir konudur.

çocuk sahibi olmanın getireceği büyük sorumluluğu düşünen insanın alacağı karardır. kedi köpeği sahiplendirirsiniz ama çocuğunuzu başkasına veremezsiniz (yasal olarak). dolayısıyla ben sıkıldım istemiyorum diyemeyeceğiniz geri dönüşü olmayan bu yola girmeden önce düşünülmesi gereken karardır.

hayat şartlarının bu denli kötüleştiği bir dönemde verilen doğru kararlardan biri. kendi geleceğimiz belli değilken böyle iğrenç bir dünyaya çocuk getirmemek en mantıklısı.

buna gelene kadarki süreç de çok yorucu. üzücü bir hal aldı artık hayat, yaşamak. anne olmak isterim de bencilliği nasıl yapabilirim, bilmiyorum.

uzanmayi bile yorucu bulan bir insan için çok isabetli.

yolun başındayken bunu bilmek önemli her insan sorumluluk sahibi olacak diye kural yok.

çok acı bir karardır.. vermesi zor.. istikrarı ayrıca zordur..

giderek ölen bir dünyada asla iyileşmeyen insanlardan ebeveyn yaratmak olmayan çocuğuma üzülüp vicdan yapmamı sağlıyor. kalsın.

her geçen gün insana biraz daha mantıklı gelmeye başlayan durumdur. yaşayamadığın bir dünyada yaşatmaya çalışmak çok zor olsa gerek.

niçin bu kadar abartıldığını anlamadığım karardır. şahsen ben doğrudan hayattan istediğimi alamadığım için bir de çocukla uğraşmak istemediğimden yapmayacağım. eğer bir gün eşimle bir bebeği büyütmek ve ona tanık olmak istersek o zaman evlat ediniriz. o zamana kadar eğer gücümüz yeterse koruyucu aile mi ne diyorlar, lise ortaokul çağlarındaki çocukların anne babası değil belki ama yanlarında olan güvenebilecekleri bir çift olmayı planlıyoruz

aile olmak bir çocukla olacak şey değil, bu sanrının sonucu dünyaya gelen pek çok mutsuz insan var.

kaygıları bozuk bir anksiyete hastası olarak şu zamana kadar aldığım en doğru karar olduğunu düşünüyorum yeğenlerime bile bu kadar düskünken bir de evlat sahibi olursam kafayı yerim herhalde yeğenimin annesine babasına bile fırça çekiyorum elimde olmadan çocuğa birşey olacak diye bizimkiler benim için bunun çocuğu olsa kimseyi yanına yaklaştırmaz diyor haklılarda o yüzden hem çocuğumun hem kendi hayatımı mahfetmemem adına en doğrusu bu.

bazan ana olmak bazan baba olmak istiyorum. umarım bir gün karar verebilirim.

ebeveyn olmak demek sen öldüğünde birisi anasız babasız kalacak demek.

aslında kimse anasız babasız kalmasın diye ebeveyn olmuyor bazı insanlar.

onları ayakta alkışlıyorum. sırf meraktan anne baba olunmamalı...