annenin gözünün önünde yaşlanması

aklimdan hic cikmayan 1 anim var. asla unutmam.

o da soyle ki, anneme yasin kac demistim. 36 demisti. hesapliyorum, bu olay yasandiginda 6 yasinda, 1'ci sinif ogrencisiymisim.

ve annem gittikce yaslaniyor, 4 kasim'da 47 oluyor.

yani acikcasi benim icin uzucu 1 deneyim annemin yaslanmasi. saclari dokuluyor, beyazliyor, beyazladikca boyuyor falan. bide bunlarin gozumun onunde olmasi, yani yillar gectikce gozlemem falan.

kendimi onsuz hic hayal etmedim. herkesin hayatinin 1 sebebi, anlami var. benimki de annem sanirsam.

fotoğraflara bakıyorum, her geçen sene daha da belirginleşiyor hatta öyle ki benim çocukluğumdan kalma fotoğraflardaki o genç kızın gözleri şimdi yaşanmışlıklarla dolu, belki gurur ve mutlulukla bazen de kocaman pişmanlıklarla.
hem sadece yaş olarak değil, artık konuştuğumuz konular paylaştığımız şeyler de yaşlı. elbette sevincimiz gülüşlerimiz azalmış değil ama kaygılarımız endişelerimiz artmış.
onun yaş aldığı her geçen gün benim omzuma eklenen bir sorumluluk da aslında bunun da farkındayım. hem onun daha mutlu daha huzurlu yaşayabilmesi hem de bıraktığı emanetleri adına

durduramıyoruz ki zamanı

bir de gözünün önünde ölmesi var.

nasıl bir genetik eğilimi varsa artık benimki* hiç yaşlanmıyor. rahmetli babaannem şakayla karışık* anneme hep "hiç kırışıklığı yok, hiç yaşlanmıyor gidinin kızı." derdi.*

yukarı da arkadaş yazmış, tekrar edelim.

tabii yaşlandığına şahit olmak üzücü ama boncuk boncuk terlerken kuş gibi canını vermesini izlemek çok daha zor.

allah kimseye yaşatmasın bu durumu, zira zihnine öyle bir kazınıyor ki hep anne lafsını duyunca gözümün önüne o sahne geliyor.

annemin beyninde pıhtı gibi bir şey varmış, bir gün asla eskisi gibi olamayacak şekilde bir yatağa bağlandı kaldı. kocaman kadın, sadece bakışı ile bile 4 çocuğu dize getiren kadın kendi başına hiçbir şey yapamaz hale geldi.
yiyecekleri bile sınırlıydı, ki bir an önce ölmek için onları da yemek istemezdi ama neredeyse zorla beslerdik kendisini.

sonra bir gün benim küçük oğlan ( 3 yaşındaydı o zaman) elinde bir tabak üzümle annemin yatağının üstüne oturdu, eşim hamle yaptı rahatsızlık vermesin alayım düşüncesiyle, dur dedim, dur bakalım ne olacak.

benim oğlan benden beter çenesi ile anneme bir şeyler anlatmaya başladı, bir yandan da elindeki üzümden onun ağzına koymaya, ikram etmeye çalışıyor. yutamaz, yiyemez oğlum yapma dedim, "yer benim babaannem" dedi, inat etti. ve sakin sakin, konuşa konuşa o kocaman kadıına üzümleri eli ile parçalayarak yedirmeye çalıştı.

ağzından aylardır tek bir kelime çıkmayan, iletişimi sadece gözleri ile sağlayan annem, o yemeyi bırakıp ölmenin peşine düşen annem torununun ikramlarını geri çevirmedi, gözlerinden yaşlar aka aka, ağlaya ağlaya yiyebildiği kadar yedi.
sonra benim oğlan baş ucundaki havlu ile ağzını güzelce sildi, "acıkınca haber ver babaanne, ben gelir beslerim seni" dedi.

ve sonra o senenin 23 kasımında huzura erdi annem.

o yüzden lütfen zamanında kıymetini bilin annelerin, o dönüşü olmayan mecburi yola girdiklerinde yapacak pek fazla şeyiniz kalmıyor.

annemle aramda 17 yaş var. çocuk yaşta evlendirilip sonra beni doğurmuş. hal böyle olunca ben pek anlamadım annemin gözümün önünde yaşlandığını. o yüzden bana uzak bir durum.

benim ki hep yaşlıydı hala yaşlı yerim onun o tontiş sıfatını

ben adım adım ölüme yürüyüşünü izledim. son dokuz ayında bile kitap okur ve not alırdı.
hazırlamışlar kadını. diyalize girecek. yanına gittim. "yatağımın yanında çantam var onu ortada bırakma" dedi. "kitaplarımı topla sana götür."
midedeki ur böbreklere baskı yapıyor ve böbrekler kanı temizleyemiyor.
sırası geldi. götürecekler. elimi tuttu. yaşayacak mıyım dedi. "evet" diye yalan söyledim. beni hiç yalan konuşmaz bilirdi. eğilip öptüm. gitti.
döndüğünde koma halindeydi. yoğun bakıma koydular.
bir sonraki öpücüğümü ölüm katılığı sarmış buz gibi alnından aldım.

o sırada sen de yaşlanıyorsun bilmem farkında mısın? kimse olduğu yerde kalmıyor, bugün onlar yarın sen.

insanın bundan daha büyük bir sınavı olduğunu düşünmüyorum. allah anneleri başımızdan eksik etmesin sözlük.