annenin saçlarını taramak

huzur veren bir eylemdir. meleklerin de saçları taranıyormuş hissini verir.

ağlatan gerçekler

keyif verir. hele ki annenizin saçlarını kendi ellerinizle kazıdıysanız ve anneciğiniz o mücadeleyi kazandıktan sonra saçları uzadıysa daha bir keyif verir.

saç taramak işi bana göre değil de..

şimdi de başımıza saç kesme işi çıktı..
kuaför müyüm ben?
tıraş makinesiyle kendi saçlarımı kesebiliyorum diye benden kuaför performansı bekliyor. neyse ki kazasız belasız kestik saçlarını. bu havada kuaföre gitmeye üşeniyormuş. parası da cebinde kalacak.

sadece taramak değil de kesim ve boyama işlerini de bana yaptırıyor. yazın ensesini açık istediği için kısa bob kesiyorum. renk olarak doğal tonları tercih ediyor, biraz ışıltı ekleyip kendi rengine boyuyoruz. ve evet, karın tokluğuna kuaförlük hizmeti veriyorum.

bu devirde anne saçı tarayıp, kesecek, boyayacak insan bulmak zor azizim.

şimdi normalde ilk bakışta sanki yaşlıları mutlu etme eylemi gibi görünse de aynı operasyonu kayınvalide üzerinde icra ettiğin zaman sülalede edinilecek forsu göz ardı etmemek lazım.

varsa görümce bir miktar kıskançlık krizine girebilir ve fakat o da bende yok.

(bkz: dinimiz amin)

her şeyin tersine döndüğünü yavaştan idrak ettiğim durum. çocukluğum aklıma geliyor daha bir şefkatle tarıyorum sonra şakadan çekip bana çektirdiklerini hatırlatıyorum. prensese bakımlar yapıyoruz söylemesede çok hoşuna gidiyor.

ben oynayıp gıcık etmeyi tercih ediyorum.
kısacık, kıvırcık saçları var. tarayınca bonus oluyor

çok ilginç bir deneyimim var bu konuda, hüzün verir saflık/salaklık derecemi düşündükçe.
yanımda olduğu müddetçe ara sıra ben keser boyardım annemin ipek telden saçlarını. daha gür görünsün diye kırk takla atar, kırk kat yapar bir de altan havalandırırdım.

kalça kırığı yüzünden yattığı gata'nın lanet olası kalabalık koğuşunda, on gün ameliyat öncesi beklemeye başladığımızın, kımıldatmanın korkunç acılar verdiği ilk günlerinde, sırt üstü yatması gerektiğinden aklıma ilk gelen şeylerden biri de bu olmuştu şuursuzca. istanbul sıcağı, istanbul nemi ve yastıkta ensesine ulaşamadığım, ipek telli saçlı annemin başı. saçını sırf moral olsun diye önden önden düzeltiyorum ama ensede bu saçlar birkaç güne koca bir düğüm * olacak. iyileştiğinde canını acıtmadan, kesmek zorunda kalmadan o düğüm nasıl açılacak?

başımıza geleceklerden habersiz böyle bir küçük derdin ilk günlerimi nasıl da işgal ettiğini hatırlıyorum da; belki bir kaçıştı derdin büyüğüne bir perde çeken.