baban hayattayken babasızlık özlemi çekmek

bir insanın belki de hayatındaki en zor şeylerden, baban var ama baba özlemi duymak , anlatılması güç bi his.

her zaman yaralı kalacaktır. bir tarafı hep yarımdır.
eksikliği doldurmaya çabalar, affetmeye çabalar ömrü boyunca diğer insanların iki katı çelişir çabalar bu duygular arasında ve kavrulur.
ilişkileri hep iyi olmaz, illa ki babası gibi birine denk gelir hayatının bir döneminde.
tercihleri farklı olabilir hayatta.

garipsemeyin. benimseyin!
ve asla asla asla çocuklarınızı sizi tanımışken, alışmışken sizi bilirken bırakıp terk etmeyin.
hep terk edilmekle ilgili sorunları oluyor. toksik ilişkilerden kopamayışları bu yüzden.
çok yalnız hissedebiliyoruz.

aynı evde varlığının içinde yokluk çekmek.. nefesini duyuyorsun ama babam diyip sarılamıyorsun. iyi bir babam vardır ama geçmişi acılarla dolu ailesinden değer görmediği gibi psikolojik ve fiziksel şiddet görmüş bi babaya sahibim. ben bunun yüzünden çok hasret kaldım babama şimdi evlendim babamda bi nebze düzeldi. ve yine hasretim bu sefer gurbetteyim..

15 yaşında kaybettim ben babamı 34 yaşındayım şuan ve özlemi hiç gitmedi içimden
ben sokakta top oynarken elinde atlet tişörtle sokağın köşesinde beni bekleyen bi adamdı babam üzerime titrerdi ama erken ayrıldık, nasip
umarım sizin babalarınızla olan ilişkileriniz benimkinden kat be kat daha iyi olur