bazen başka birisi oluyorum hissi

aynı anda 850 kişiden hoşlanınca, kızların gelip ağzımıza sıçmaması için söylenecek hoş cümle.

"içimde farklı adamlar yaşıyor ve onlardan biri seni çok fena seviyor. adı da haydar."

bi saat sonra haydar eve geldi deyip ufaktan uzanıyoruz o hanıma. oysa haydar yok. sadece biz varız. hep biz vardık.

şizo takıldığımız için kızamıyor da kimse bize. yazık adama diyip gidiyor.

bence çok akıllıca bir yöntem. tavsiye ederim.

ben sinirlenince başka birisi oluyorum.beni tanıyan arkadaşlarım bile tanıyamıyor.allahtan alıştılar az çok neler olabileceğini biliyorlar.

hepimiz her zaman kendimiz olamayız. zordur hep kendin olmak. başkalaşmak iyidir arada.

bazen kendimin bile anlayamadığı derecede kıskanç olabiliyorum eskiden bunu çok gösterirdim ama şimdi düşündükten sonra hareket ediyorum.

ben acıktığımda çekilmez birisi oluyorum. vazgeçemiyorum bu huyumdan, sanki etrafımdaki insanlar beni aç bırakmış gibi onlara tepki gösteriyorum.

keşke bazen olsa.evim dışında rahat edemediğim her yerde farklı biri oluyorum.

her insan içinde başka birisi olma potansiyeli taşır. onu açığa çıkaracak durum gerçekleşmese bile o başka biri insanın içinde hep durur.

hangimizin arada sırada feriha gibi "bu ben değilim ki" dediği anlar olmuyor ki?

maalesef ki öyle oluyo evet.bunun sebebi hayatın acımasızlığı adaletsizliği yaşanmışlıklar, yaşanmamışliklar ,hayal kırıklığı .....falan filan işte.

en çok başka birisi olamamaktan sıkılıyorum.

oluyor şimdi yalan yok.

içimden sanki iki kişi yaşıyor ve bu iki kişi de o kadar uçlarda yaşıyor ki. anlatamam size. yine de pozitif olanı çok daha ağır basıyor.*

çoğunlukla sevecen, cana yakın konuşkan yapıda olurum. gülerim, güldürürüm ama zaman geliyor kendimi tanıyamıyorum. bir anda ortada hiçbir sebep yokken 180 derece dönüyorum. suratsız, alttan alta laf sokan, nemrut bir şey olup çıkıyorum. o haldeyken kendime bile tahammül edemiyorum. uzak durun benden.*

geceleri başka gündüzleri bambaşka olan ben için yerinde bir başlık. gece yalnız kalmaktan mı yoksa ayrı bi havası mı var bilmem ruhsal sıkıntılar geçiriyorum. gelecek kaygısı, geçmiş pişmanlığı ve anın yanlış yaşanması birleşip ortaya çöplük çıkıyor.
ama gel gündüzleri bak. mis gibi eğlenceliyim

içimizdeki seslerden hangisi diğerlerini bastırırsa "o" oluruz. mesela insanların kalbini kırmamak için dikkat ediyor olabilirsiniz, ama öyle bir an gelir ki "başlarım çabasına da, dikkatine de" dersiniz. bu iki tepki de sizsiniz.

keşke dümdüz olabilsek, ya da en azından içimizdeki seslerden hep aynı sesi duyabilsek. zıtlıkların arasında kaybolmasak hiç. ben kendi içimdeki seslerle çok uğraşıyorum, bu hayattaki imtihanlarımdan birisi bu sanırım. güven problemim var, her şeye tedbirle yaklaşırım ve istenmediğimi anlayamamaktan o kadar korkarım ki istisnasız hep kaçarım. ama bazen olur tüm bu yabanlığıma rağmen "birinin senin için endişelenmesi nasıl bir şey acaba özözünedanışır? düşüncesi çok güzel geliyor" deyip zırlamaya başlarım. sonuç olarak iki taraf da benim.

yani işin özü, bu his normal bir histir. düşünsenize içinizde sadece bir kişi var. aman yarabbi ne kadar korkunç! insan kiminle sohbet edecek.* kalabalıklar içerisinde yeterince yalnız değilmiş gibi içi de tenha kalınca nerelere gidecek?

yazımı farklı dünyalardan tanıdığım bir teğmenin duası ile bitirmek istiyorum.
"tanrım... hayatta ve ölümde, sen insanoğlunu yalnız bırakma"

her insanın zaman zaman yaşadığı his. bunaltır.

baska birisi diye dusundugumuz kisi belki de asil ozumuzdur bilemiyoruz.